Jurgen Callens

Woslom, het is zo lang een naam geweest waarbij spontaan een grijns op mijn gezicht kwam. Nu het al niet meer de eerste keer is dat we met het woord geconfronteerd worden, ga ik al iets minder snel gniffelen. Het Braziliaanse kwartet brengt namelijk al zijn vierde album, A Near Life Experience, uit via het Punishment 18-label. Dat de mannen uit Sao Paulo best een vet potje kunnen thrashen, wisten we wel. Maar dat ze oh zo graag op hun favoriete band blijven lijken, lees je hier zo verder.

Laat ik openen met te zeggen dat Woslom muzikaal en technisch een heel goeie groep is. Een band die veel over heeft om de nodige stappen te zetten en mits intensief touren ook steeds beter op mekaar ingespeeld is. Ook in België zijn de jongens geen onbekenden, want zo speelden ze al op Fields of Metal, en heel binnenkort ook op Summerrock. De band levert prima melodieus gitaarwerk dat mooi verdeeld is over de tandem. Ook twinsgewijs kunnen de gitaristen prima uit de voeten. Wellicht is Woslom bij enkelen ook al gekend door middel van clips als Time to Rise en Mortal Effect.

Woslom had al vanaf de openingstrack Underworld of Aggression mijn aandacht en die aandacht werd alleen maar versterkt door het navolgende titelnummer. En zo, soms, moet ik eerst eens even denken over invloeden die een band gebruikt. Maar nu waren die al na een goed half nummer duidelijk. Maar Woslom maalt er niet om om leentjebuur te spelen en lapt er onder het motto ‘Er kan nooit genoeg Megadeth zijn‘ meteen ook maar Brokenbones tegenaan. En eigenlijk: omdat ikzelf best wel te vinden ben voor wat prima Megadeth-spul, vind ik dit helemaal niet erg. In laatstgenoemde song klinkt vooral de vibe door van een klassieker als Rust in Peace en net dit vind ik één van de klassiekers binnen het thrashmetalgenre. De vierde song, Lapses of Sin, gelijkt dan weer verdacht veel op Take no Prisoners. Ondanks de bijna klakkeloze kopie, mag ik hier dus eigenlijk toch best graag naar luisteren. Zelfs de zang zou rechtstreeks uit de strot van Dave Mustaine kunnen komen. Ik durf te wedden dat veel mensen zouden gaan twijfelen of dit niet echt Megadeth zou zijn, mochten ze blind dit album opzetten. De enige track die wat meer een eigen smoelwerk meekreeg is Unleash the Violence. Een prima uitgebalanceerd nummer en gewoon een hele fijne metalsong.

Ondanks het kopiëren van de idolen, is dit wel een vermakelijk thrashalbum geworden, met prima technisch vakmanschap, coole riffs en solo’s in de stijl Mustaine/Friedman en drumwerk dat me nostalgisch aan de betreurde Nick Menza doet denken. Stoor jij je hier zelf niet aan, en ben je een grote Megadeth-fan uit de Rust in Peace-periode dan ga jij bij dit plaatje duimen en vingers aflikken. Voor originaliteit kan ik amper een punt geven, voor kwaliteit dan weer een pak meer. En nu betrap ik me er zelf op dat ik bijna evenveel het grappige woordje Woslom gebruikt heb als Megadeth. I rest my case.

Tracklist: