is een progressieve metal/rockband uit Zweden, met aan het hoofd de muzikale duizendpoot Daniel Gildenlöw. Reeds op 11 jarige leeftijd startte hij de groep Reality. Al snel veranderde hij de naam in iets dat tegelijkertijd tegentrijdig was met elkaar,maar toch de balans vond; zoals goed en slecht, licht en donker, pain en salvation. Beeld je in dat je totaal uitgeput in een verlaten woestijn bent. Neerzitten verlicht de pijn, maar je zult het niet overleven. Verdergaan op zoek naar water, zal pijn doen, maar kan uw leven redden. Dat karakteriseert de perfectionist Gildenlöw die die tegenstrijdigheden in de muziek stopt.

!(Foreword)

Na een paar personeelswissels brengen ze in 1997 hun debuut uit, Entropia, dat het raar genoeg erg goed doet in Japan, maar in Europa geen potten breekt. Het tweede album, dat ook overal goede kritieken krijgt, komt er niet zonder slag of stoot, want het is een komen en gaan van muzikanten. De band wordt wel versterkt door Johan Hallgren, een getalenteerde gitarist, met een goede stem. Wetende dat Daniel één van de beste zangers in het genre is, met een bereik waar alle idool-kandidaten samen een punt aan kunnen zuigen, verwacht hij ook dat de leden “top notch” zijn. In ieder geval, One Hour By The Concrete Lake wordt goed ontvangen en de fanbasis groeit gestaag. Na het derde album, The Perfect Element part I, krijgen ze ook voet aan land in Amerika. Eén track uit dit album wordt door de fans erg gesmaakt en wordt de meest gespeelde song live: Ashes.

We spreken 2002. Pain Of Salvation brengt Remedy Lane uit. Een conceptalbum over hoe Gildenlöw zichzelf moest ontdekken tijdens een twee maand durende zwerftocht door Boedapest. Het handelt over de liefde, lust, sex en jezelf verliezen in allerlei geestesverruimende substanties als reactie op het verliezen van zijn ongeboren kind. Wat waarschijnlijk het moeilijkste album was om te schrijven, want volledig autobiografisch, wordt door velen onthaald als zijnde een meesterwerk. Dat is het voor mij persoonlijk ook wel, maar de absolute topper moet nog komen. Wat deze plaat ook leuk maakt is dat er ergens in het midden synthesizerriedel (Remedy Lane) opstaat dat alle nummers nog eens overloopt in een ware Jan “Miami Vice” Hammer-style. Deze plaat brengt PoS in het voorprogramma van Dream Theater, waar ze volgens kenners beter bleken dan het hoofdprogramma.

Ik heb de track Rope Ends hieronder geplaatst, omdat het perfect de tegenmaatse ritmes en het abrupt veranderen van hard naar zacht weergeeft.

I Am!

Sinds 1996 zit Daniel al met een concept in zijn hoofd, dat hij ooit wel eens zou willen uitwerken. het probleem is dat dit concept zo complex is dat hij er twee jaar over gedaan heeft om dit tot een goed eind te brengen. Het verhaal gaat over de bestaansredenen van God en de mensheid, met een zijsprong naar het probleem van overbevolking dat zichzelf zal oplossen zo rond 2060. De opnames van het album BE, werden voorafgegaan door een aantal live optredens waar de plaat in zijn volledigheid werd gespeeld, tesamen met een negenkoppig orkest. Toen BE uitkwam, waren de kampen verdeeld. Voor het eerst waren de fans verschillende meningen toegedeeld. De metal was grotendeels verdwenen en het bombastische musicalesque stak zijn kop op, mede door het orkest. Voor de mensen die een streepje metal met folk en ja zelfs gospel wel lusten en dus hun grenzen durven verleggen, ligt hier een meesterwerk klaar. Op de vraag: Bestaat God? Zeg ik:”Ja, en zijn naam is Daniel Gildenlöw.”

The second death of Pain of Salvation

Dan volgt er terug een tijd van komen en gaan van muzikanten, Kristoffer Gildenlöw (broer van) en drummer Johan Langell verlaten de band. Voor Johan is het verlangen om bij het gezin te zijn te groot geworden. Life on the road is hard. De volgende cd Scarsick(The Perfect Element Part II) wordt bijna volledig ingespeeld door Daniel zelve. Deze plaat ligt niet in het verlengde van BE, maar is qua sound terug volledig iets nieuws. Er komt een lied in waarvan de titel (Disco Queen) direct verklapt welk genre het is.
We komen aan bij het laatste luik, namelijk de tweelingcd’s Road Salt One en Road Salt Two. Het zou eens tijd worden om terug naar de basis te gaan en een stevige seventies sound neer te zetten, moeten ze daar gedacht hebben. Rauwe gitaren, een vlakke drum en “gemakkelijkere” ritmes zouden nu de standaard zijn. Het progressieve moest tot een minimum beperkt worden.

Is na de twee schitterende Road Salt cd’s alles koek en ei in de band? Nee, want Johan Hallgren en Frederik Hermansson(keyboard), stappen uit de band. Van de originele bzetting blijft dus alleen nog Daniel Gildenlöw over. The third death of Pain of Salvation!

Na veel zoek- en plakwerk trokken ze begin dit jaar door Europa met volgende fijne line-up: Daniel, Léo Margarit (drums), Gustaf Hielm (bas, ex-Meshuggah), Ragnar Zolberg (uitstekende gitarist en zanger uit Ijsland), Daniel “D2” Karlsson (toetsen). Hierbij deden ze The Spirit of 66 aan in Verviers, waar ik ook toevallig moest zijn, want ik wou het optreden van het jaar niet missen.

De video’s zijn niet in het bezit van Amped-Up, maar zijn eigendom van Pain of Salavtion en InsideOut Music. Net zoals onderstaande video, die niet voor gevoelige kijkers bestemd is, daar er schokkende beelden in voorkomen. En met schokkend bedoel ik niet de bloederige scènes.