Voor wie dacht dat 2013 reeds voorbij was en de top tien lijstjes reeds vastliggen, heb ik nog deze prettige ontdekking van de Canadese band Gris in de aanbieding. Het album À l’âme enflammée, l’äme constellée… verscheen weliswaar reeds in juli, maar kreeg verder – helaas! – nog niet de aandacht die het verdiende. Tijd om daar verandering in te brengen.

Gris bestaat uit twee personen, Neptune en Icare, en zij zijn met dit album niet aan hun proefstuk toe. In 2007 brachten ze reeds het goed ontvangen album It était une forêt… vol atmosferische black metal uit, en maar liefst zes jaar later komen ze nu terug met À l’âme enflammée, l’äme constellée… Is er in die zes jaar iets veranderd? Ja en nee. We krijgen nog steeds black metal van de bovenste plank met veel gevoel voor sfeer, maar, en laat dat nu een pluspunt zijn, de gezochte sfeer lijkt volwassener, serener geworden te zijn. Zoals zo vaak op dit soort albums wordt er gebruik gemaakt van diverse instrumenten zoals piano, viool en cello om meer klassieke, akoestische passages in te lassen, maar deze worden altijd optimaal en heel subtiel ingezet, en stemmen verdomd goed overeen met de rauwe black metal.

Want vergis je niet: ondanks de overheersend droevige sfeer kan Gris hard van leer trekken. Het gekrijs van Icare gaat door merg en been, en ik moet vaak denken aan de post metal van Amenra. Gevoelsmatig dan, want hoewel de middelen misschien wel verschillen, wordt ook hier de ervaring van pijn centraal gesteld. Wie naar Gris luistert wordt geconfronteerd met een vijandige wereld waarbij de muziek ingezet wordt om de pijn die hieruit voortvloeit te bezweren.

En toch, ondanks dit alles, blijft de muziek steeds ook een zeker soort mildheid behouden: een zachte melodie lijkt steeds die uitgeschreeuwde pijn te begeleiden, en creëert zo een zekere (bevrijdende) afstandelijkheid tegenover die vijandige wereld. Het feit dat de titels van enkele nummers uit de boeddhistische sfeer komen hoeft dan ook niet te verbazen: met Samsara wordt verwezen naar de eeuwige cyclus van leven en dood, zeg maar een eeuwigdurende pijn, Moksha (één van de hoogtepunten van dit album) is dan weer een begrip dat verwijst naar de bevrijding uit deze cyclus. Thematisch klopt dit alles perfect bij de muziek, waarbij lijden en onthechting om beurten aan bod komen.

Minpunten kan ik overigens niet vinden: dit album moet tijd krijgen om te groeien, maar na een tijdje raak je er heel erg aan gehecht. Overigens is À l’âme enflammée, l’äme constellée… een dubbelalbum, waarbij elke cd zo’n veertig minuten duurt. Tachtig minuten lijkt misschien lang, maar dat is het niet. Dit album vol heerlijk bevreemdende muziek, waarbij treurnis en schoonheid hand in hand gaan, telt geen seconde te veel en zou elke liefhebber van (melancholische) black metal moeten kunnen bekoren.

Tracklist:

Disc 1:

1. L’Aube
2. Les Forges
3. Samsara
4. Igneus
5. Dil

Disc 2:

1. Moksha
2. Seizième Prière
3. Sem
4. Une Épitaphe de Suie
5. Nadir