Weinig festivals dit jaar die zo’n gevarieerde line-up hadden als de Lokerse Feesten, althans op z’n metaldag. Voor ieder wat wils dus. De relatief hoge inkomprijs schrikte velen in eerste instantie af, al kon dat niet gezegd worden eenmaal op het terrein aangekomen. Lokeren heeft geweten dat dit de dag van het hardere werk ging worden; het plein is zeer goed gevuld. Na een week van slechte voorspelling weergewijs, blijkt de zon vandaag ook zijn uiterste best te doen. Op naar een geslaagde dag op dit sfeervol festival.

Channel Zero

Het is zomer. En dan schuimt Channel Zero traditiegetrouw de festivalpodia af. In Lokeren zien we de band goed op dreef, voortgestuwd door de prima nieuwe slagwerker Seven Antonopoulos. Er wordt vooral gepuurd uit de laatste paar platen (Hot Summer, Duisternis, Dark Passenger, Electric Cocaine,…) maar ook klassiekers als Suck My Energy, Help en Black Fuelpasseren de revue. Het valt me wel op dat frontman Francky de hoge noten mijdt vandaag en dat alles precies wat lager gestemd staat. Prima doortocht van de band hier en geef toe: toch een opener van een festival die kan tellen.

Devin Townsend Project

Alleen de Lokerse Feesten durfden het aan om  – of slaagden erin – His Royal Baldness te boeken. Voor Hevy Devy zou ik hemel en aarde verzetten, dus een trip naar Lokeren hiervoor is peanuts.

Blijkbaar is Devin nog niet zo heel erg gekend in ons Belgenland, want de reactie op ’s mans kusten leek in den beginne maar lauwtjes te zijn. Devin wijst een persoon uit het publiek aan waarvan hij niet wist dat iemand zo verveeld kon zijn. Maar elk optreden is een overwinning en ik denk dat onze Canadese vriend toch meer dan een paar veldslagen heeft gewonnen. Hij is dan ook een volksmenner eerste klas. Als hij de wall of sound optrekt bij tracks als War en Kingdom weet hij de aandacht van de grootste non-believers te trekken. Bij “afsluitende” bom Grace zijn er enkel nog believers, een paar toondoven buiten beschouwing gelaten.

Devin blijkt nog tijd over te hebben en knalde dan maar – jammer voor ons volgens Dev – Bad Devil onze richting uit. Een ideale echte afsluiter voor een meer dan fantastisch optreden.

Dimmu Borgir

Hier was ik wel even benieuwd naar. Dimmu Borgir in open lucht, op klaarlichte dag! En waar ik stilletjes voor vreesde werd bewaarheid. Dit is een band die je in het helledonker moet zien, met bijhorend licht- en vuurspektakel. Muzikaal zat alles wel retestrak in mekaar.

Er werd vooral geput uit de jubileumklassieker Death Cult Armageddon (onder andere Allegiance, Progenies of the Great Apocalypse, Lepers Among Us) aangevuld met wat “hitjes” zoals Gateways, Dimmu Borgir en Mourning Palace.

Volgend jaar een Marquee voor dit soort bands? En laat die nieuwe plaat nu eindelijk maar eens komen!

Down

Eenmaal in je leven moet je Down meegemaakt hebben. Meer mag natuurlijk. Niet iedereen is te vinden voor de zware southern metalsound, maar de band rond Anselmo doet er alles aan om niet als het cliché over te komen. Verwacht geen standbeelden op het podium, maar een bende monsters die een energie creëren die het podium komt afgedonderd. Als deze allesverwoestende wolk je bereikt ben je verloren. Veel hangt bij Down natuurlijk af van zijn frontman, maar als hij zijn dagje heeft zul je het geweten hebben.

Vandaag is er zo één. Phil Anselmo knort en grolt dat het een lieve lust is. De rest van de band speelt met een plezier die je niet bij zo’n zware band verwacht. Het optreden wordt perfect opgebouwd via oud (onder andere Eyes of the South, Lifer, Hail the Leaf) en nieuwer werk (Conjure, Witchtripper, …), naar een absolute climax via “hits” Stone the Crow en vooral Bury Me in Smoke, waar alle registers nog zwaar opengetrokken worden.
Down was high!

Noot: Wanneer een collega voor een derde keer langs mij passeert – hij doet zijn rondes via de hoofden van de toeschouwers – zegt een vriendelijke security tegen mij het volgende:

Hij amuseert zich rot. Dit is het beste publiek van de week. Elk jaar krijgen we diezelfde zalige sfeer op de metaldag.

Een applaus voor jezelf, metalheads!

Motörhead

Motörhead introduceren is niet meer nodig, wie heeft er trouwens geen t-shirt waarop de iconische mascotte – Snaggletooth – te vinden is in zijn kast liggen? Motörhead, gespecialiseerd in het brengen van pure, recht voor de raap liggende rock ‘n roll en tevens één van dé bands waar het allemaal mee begon.

Vorig jaar moest de band jammer genoeg wegens de gezondheidsproblemen van zanger Lemmy Killmister, zijn toenmalige passage op de Lokerse Feesten – samen met de rest van de tour, waaronder het concert in de Brielpoort – afzeggen. Toch is dit de derde keer op twee jaar tijd dat ik de band aan het werk heb kunnen zien. Vergeleken met de doortocht op FortarockXL vorig jaar (nét voor de grote annulatie van de rest van de tour) waren de omstandigheden dit keer een pak beter. Ook Lemmy leek aan de betere hand te zijn al werd het wederom snel duidelijk dat de ouderdom genadeloos is toegeslagen, dat was te merken aan zijn performance die zeer statisch en energieloos overkwam.

De werkelijke kracht achter Motörhead dezer dagen ligt volgens mij toch vooral bij diens gitarist en drummer en de energieke wijze waarop ze spelen. Ondanks de release van het nieuwe album Aftershock werden voornamelijk de oudere nummers uit het enorme repertoire van Motörhead gespeeld. Het was een goed uitgekozen setlist waarop nummers stonden die kracht uitstraalden en zo op een manier het gebrek aan performance wisten te compenseren. Toch vond ik dat – ondanks de enorme hoeveelheidMotörhead t-shirts die op de Grote kaai te zien waren – de respons van het publiek maar lauwtjes was. Het pijnlijkste moment vond ik wanneer Lemmy aan het publiek ‘Do you like rock ‘n roll?’ vroeg, waarop geen reactie volgde en een knorrige ‘Say yes’.

De feedback die veroorzaakt werd door de microfoon overstemde het antwoord van het publiek. Toch moet ik zeggen dat de band het er behoorlijk goed vanaf heeft gebracht, hoewel dit ergens vooral te danken was aan de indrukwekkende solo’s die door de gitarist en drummer voortgebracht werden.  Mijn verwachtingen lagen niet heel hoog meer, maar ik kan gerust zeggen dat dit een show was waarvan ik genoten heb.

Within Temptation

Within Temptation heeft het intussen toch maar mooi tot festivalheadliner geschopt. Terecht? Jazeker! Dit is gewoon een pure hitmachine. De band brengt een prima set met een spectaculaire lichtshow, clips met de stemmen van de talrijke gastzangers en zangeressen en de onderwijl gekende verkleedpartijtjes van Sharon.

Alles klinkt loepzuiver (soms klinken de vocalen wel alsof ze rechtstreeks van de cd kwamen) en de band is prima ingespeeld. De setlist staat vooral in het teken van de promotie voor de nieuwste Hydra-cd, waarvan er heel wat nummers de revue passeren. En deze verbleken echt niet in vergelijking met classics zoals Stand My Ground, What Have you Done of Ice Queen. Volgende keer ben ik gewoon weer van de partij. Prima optreden!

Onze gemeende complimenten aan de organisatie en zijn medewerkers, die iedereen met een lach bedienen. Werkelijk alles is er verzorgd; je zou als het ware een hele dag in de sanitaire faciliteiten kunnen vertoeven, omdat deze zo proper zijn. Dit en het goede weer, het uitstekende geluid op het plein, de  gevarieerde line-up, maken van de Lokerse Feesten een van de meest sfeervolle festivals van het jaar.

[fbvideo link=”https://www.facebook.com/LokerseFeesten/videos/10152527321788654/” width=”500″ height=”400″ onlyvideo=”1″]

Dank aan:

• Jurgen Callens voor zijn bijdragen van Channel Zero, Dimmu Borgir en Within Temptation
• Lost_Soul_DT voor zijn bijdrage van Motörhead
• Geert Van de Velde voor de foto’s