In Flames hoeft wellicht niet meer voorgesteld te worden: deze pioniers van de melodic deathmetal timmeren al jaren aan de weg, ook al schrikken ze er niet voor terug om af en toe een ander pad in te slaan. Hoewel, dat klinkt misschien te abrupt: elk album ligt immers wel in de lijn van het vorige, en toch zou iemand die deze band niet kent schrikken als hij het eerste album naast het jongste zou leggen. Dat is met Siren Charms alweer niet anders.

Ik heb altijd van de oudere In Flames gehouden, maar kon me ook wel vinden in de nieuwe weg die de band opzocht. A Sense of Purpose bevatte tal van uitstekende nummers, en ook Sounds of a Playground Fading kon me zeker bekoren. Ik keek dus reikhalzend uit naar dit nieuwe album, dat met In Plain View meteen aansluit bij dat vorige album: hard en melodieus, met daar bovenop die kenmerkende zang van Anders Fridén die hier zijn keelgat nog eens goed opentrekt en zorgt voor die geweldige vibe die In Flames altijd al gekarakteriseerd heeft: een mengeling van melancholie en wanhoop, gemixt met een zekere kwaadheid en daaruit voortvloeiend een zweem van strijdvaardigheid. Dit nummer wordt gevolgd door Everything’s Gone, waarvoor nog hetzelfde geldt, maar net iets minder sterk is.

Met wat daarna volgt op dit album moet ik als doorgewinterde In Flames liefhebber toch eens slikken. Vaarwel kwaadheid en strijdlustigheid. Vaarwel snedige riffs die het bloed wat sneller laten pompen. Anders Fridén bezingt nog altijd zijn wanhoop, maar van de muziek gaat geen enkele dreiging meer uit. Af en toe versnelt het ritme even, of krijg je heel even het gevoel dat er nog eens lekker ouderwets een veeg uit de pan zal gegeven worden, maar altijd wordt er snel rustiger vaarwater opgezocht. Ik zou bijna beweren dat er hierna meestal ongevaarlijke refreintjes en middelmatige riffs ten berde gebracht worden, maar dat zou niet helemaal eerlijk zijn: In Flames lijkt gewoon steeds meer op zoek te gaan naar de perfecte song, iets wat zich lekker gestroomlijnd onweerstaanbaar in je oor nestelt. Toegegeven: ze weten ook hoe je zoiets in elkaar steekt… en misschien is dat wel het probleem met dit album: de songs zijn te perfect, te gepolijst, en zouden het ongetwijfeld goed doen op de radio, net omdat ze lekker in het gehoor liggen en makkelijk verteerbaar zijn.

Met wat te horen is, is vaak niets mis: With Eyes Wide Open start met een ingetogen stukje zang, melancholisch gitaarlijntje eronder… Mooi, zo hoor ik het graag. Maar naarmate de song evolueert verwacht je toch die geweldige uitbarsting. Helaas, die komt er niet meer, en dat maakt de muziek net iets te braaf. De kwaadheid en strijdlust zijn ver te zoeken, en dat zorgt ervoor dat de melancholie en wanhoop net iets te eentonig worden. Wanneer When the World Explodes begint ben je dan ook opgelucht: eindelijk nog eens dreigende drums, eindelijk laat Fridén nog eens wat kwaadheid in zijn stem toe. Als er halverwege het nummer ook nog eens een bekoorlijke vrouwenstem opduikt ben je zelfs blij dat In Flames hier ook eens wat vreemdere elementen in zijn muziek toelaat. Het is niet iets wat continu gebruikt moet worden, maar de samenzang tussen deze vrouwenzang en een rauwe stem van Fridén werkt wel verdomd goed. Op het einde van het album krijgen de songs zelfs weer een scherp kantje (Rusted Nails, Monsters in the Ballroom en Filtered Truth), maar meer dan een kantje wordt het toch niet.

Al bij al is dit geen slecht album, maar ik denk dat van In Flames meer mag verwacht worden. Het pad dat hier ingeslagen werd is allesbehalve avontuurlijk te noemen, en er wordt toch net iets teveel op veilig gespeeld. Ik krijg de indruk dat hier gezocht wordt naar ‘de perfecte song’, maar daardoor blijven de nummers vaak te braaf, te voorspelbaar, en daar kan zelfs die geweldig melancholische stem van Fridén weinig aan veranderen. Er zijn echter lichtpuntjes, en ik kan niet ontkennen dat ik dit album best wel met plezier opzet: iets in deze muziek ademt een onmiskenbare In Flames-sfeer uit die ik altijd gewaardeerd heb, maar helaas breken de nummers nooit helemaal los. Wellicht is dat net het frustrerende: datgene wat je verwacht komt er nooit helemaal door. En toch vermoed ik dat In Flames met deze veilige formule, die ze als geen ander perfect weten uit te voeren, een nog groter publiek zal bereiken. Zeker, deze band lijkt helemaal klaar te zijn om op de grotere festivals het licht te mogen uitdoen.