Ah, depressive black metal… Dat getormenteerde gekrijs dat uit een lijdend dier lijkt te barsten! Die zware, donkere vervormde gitaren! Die repetitieve deuntjes die zich toch onweerstaanbaar in je hoofd nestelen! Je kunt er voor of tegen zijn, maar je vindt het in elk geval terug op Moonlover, het tweede album van Ghost Bath. Een band die tot voor kort bekend stond als een Chinese band, maar onlangs gaven ze toe dat ze eigenlijk uit North Dakota komen. (Maar wat doet het ertoe?)

In depressive black metal is sfeer eigenlijk alles. Je hoeft zeker geen technische virtuoos te zijn om deze muziek te maken, maar de truc is de sfeer goed te pakken te krijgen. Een ijskoude sfeer die je buiten de wereld lijkt te plaatsen, waarbij je onverschillig wordt voor al het leed dat zich voor je ogen afspeelt. En krijsen alsof je leven ervan afhangt, iets wat Ghost Bath alvast goed begrepen heeft.

Moonlover bevat een aantal goede sfeermomenten, waarbij Golden Number je ongetwijfeld aan Austere en Woods of Desolation doet denken. Bij mijn eerste luisterbeurten vond ik dit ook het betere nummer, maar algauw ging mijn voorkeur toch uit naar Happyhouse, omdat Ghost Bath hier toch net meer een eigen stijl toont: het ritme ligt wat trager, de klemtoon ligt op het hoge geschreeuw. Daarnaast bevat dit nummer ook zo’n fijne meditatieve gitaarmelodie.

Daarna volgt er echter een dipje. We krijgen zowaar twee atmosferische nummers, die uiteraard ook geheel binnen de grenzen van dit genre vallen, maar die niet echt weten te overtuigen. Is dit slecht? Nee. Maar het kan niet echt lang boeien, en dat is problematisch voor twee nummers die samen zo’n negen minuten duren.

The Silver Flower Pt. II begint dan weer op ijzingwekkende wijze, en hadden ze dit niveau een heel album kunnen volhouden was dit ongetwijfeld een topalbum geweest. Helaas wordt alles weer even op atmosferische wijze stilgelegd, waardoor alles toch net iets te middelmatig wordt, en krijgen we daarna weer iets teveel die Austere-invloed te horen.

Al bij al is dit een geslaagd album: de sfeer is zoals ik die het liefste heb op vele feestjes, (onder het vriespunt), ook al kunnen de atmosferische stukken niet altijd even goed boeien. En ja, soms heb je het gevoel dit wel al eens gehoord te hebben, maar dat is misschien wel bijna onvermijdbaar in dit genre. Toch hoop ik dat ze op een volgend album nog net iets meer aan hun eigen geluid werken, en dan is dit genre misschien wel weer een onmisbare band rijker.