Met Stellar zijn de Duitsers van Der Weg Einer Freiheit reeds aan hun derde album toe. Voor mij is het pas de eerste kennismaking met deze band, maar die is wel meer dan geslaagd. En hoewel ik reeds bij een eerste luisterbeurt verkocht was, is dit album vele, vele luisterbeurten later pas echt helemaal gaan openbloeien. Fasten your seatbelts, want Stellar is niets minder dan een geweldige bom, klaar om in je gezicht te ontploffen.

Opener Repulsion bouwt nog rustig op, waarbij nog een enigszins zuivere zang gehanteerd wordt. Niets nieuws onder de verduisterde zon, zou je zo denken. Maar na een goeie twee minuten barst het zaakje helemaal los, en krijg je een immense geluidsmuur over je heen. Wat een pletwalsende gitaarriffs! Ratelende drums rammen je ingewanden binnenstebuiten. En weg is ook die zuivere zang, in de plaats krijg je oerschreeuw die zich moeiteloos boven die helse geluidsmuur verheft. Eindigen doet dit nummer dan weer met een triestige piano-outro. Dit is black metal van de bovenste plank, soms mid-tempo, soms episch, met een streepje doom en een streepje post metal,… Nee, ze zijn niet voor één gat te vangen bij Der Weg Einer Freiheit, maar ze weten hoe ze het beste uit hun instrumenten kunnen halen. Agressie en melancholie gaan vaak hand in hand op dit album.

Niet alle nummers op dit album volgen het stramien van dit eerste nummer, integendeel. Zo is Requiem een stuk slepender, terwijl Verbund meer een korte maar krachtige explosie is. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat deze nummers het voor mij niet halen bij die prachtige opener en je toch een beetje op je honger blijft zitten. Alsof je eerst al het lekkers van je bord gegeten hebt, en nu nog de rest naar binnen moet spelen. En er is niks mis met die rest, alleen… het is niet zo lekker als het voorafje. Maar dan komt de kelner ineens nog met Eiswanderer en Letzte Sonne aanzetten, en besef je dat dit een wel heel uitgebreid en overheerlijk dessert is. Duistere melancholie wordt afgewisseld met loodzware soundscapes, en de laatste minuten van Letzte Sonne zit je met open mond naar die gekwelde gitaren te luisteren die wanhopig naar het hogere proberen te reiken, om uiteindelijk te ontploffen in een allesverzengende finale.

Der Weg Einer Freiheit heeft met Stellar een album afgeleverd waar elke fan van loodzware, duistere muziek niet omheen kan. Het is gewoon ondenkbaar dat dit album niet in vele jaarlijstjes zal opduiken. Wie in december dus graag meepraat, weet wat hem te doen staat.