My Dying Bride viert zijn vijfentwintigste verjaardag, en wie dit jaar het optreden op Graspop meemaakte was er getuige van hoe heel wat nummers uit de oude doos gehaald werden. De terugkeer van gitarist Calvin Robertshaw, die de band in 1999 verlaten had, was daar wellicht niet vreemd aan. Ondertussen zijn deze grondleggers van de death/doom metal toe aan hun twaalfde album, Feel the Misery. Wie de band kent weet wel ongeveer wat hij mag verwachten, maar slaagt dit album erin om toch iets extra te leveren?

Het is verleidelijk om te zeggen dat My Dying Bride altijd garant staat voor een goeie portie death/doom, want de Britten hebben niet vaak de neiging om van dat pad af te gaan. Hoewel, in 1998 werd er meer geëxperimenteerd op 34.788%… Complete, een vaak onderschat album volgens ondergetekende. En in 2011 werd er met Evinta (nog zo’n album waar ik niet genoeg van krijg) zowaar een album uitgebracht dat de muziek van My Dying Bride in een klassiek en dark ambient jasje gestoken had. Je kunt dus moeilijk beweren dat de heren nooit experimenteren, maar toch blijven ze doorgaans de gebaande death/doom-wegen bewandelen. Een kleine bekentenis: dit leidde de laatste jaren doorgaans tot meer dan degelijke albums, waarin af en toe een glimpje genialiteit schemerde, maar toch werd ik niet zo vaak meer van mijn sokken geblazen.

Feel the Misery lijkt echter uit een ander vaatje te tappen. Ja, dit is nog steeds My Dying Bride en ligt perfect in het verlengde van het vorige album, en toch is er opnieuw een stukje ruwheid te bespeuren die doet denken aan de begindagen. Verwacht echter geen snellere nummers zoals The Forever People, maar die ruwe, duistere, slepende muziek die op debuutalbum As the Flowers Withers te horen was, is ook nu terug. Luister hiervoor bijvoorbeeld maar naar I Celebrate Your Skin en afsluiterWithin a Sleeping Forest. En zoals er vroeger altijd een gevoelig nummer zoals Sear Me was, zo is er nu het prachtige ingetogen I Almost Love You (die piano!).

Natuurlijk zijn we vijfentwintig jaar verder en zijn er verschillen. Wat deze band aan snelheid ingeboet heeft, maakt ze goed door veel subtielere stukjes, waarvoor je best goed luistert. Soms zijn er van die albums waar met een hoofdtelefoon luisteren echt aan te raden is, en dit is er zo één. Een prachtige gitaarsolo hier, een aanhoudend trillende vioolsnaar daar, er valt op dit album echt wel veel te beleven: eindigt To Shiver in Empty Halls nog met een bezwerend gefluister, dan sluit A Cold New Curseweer af met een triomfantelijk slot. En dan heb ik het nog niet gehad over die prachtige, bijwijlen hartverscheurende zangpartijen van Aaron Stainthorpe. My Dying Bride bespeelt hier het hele register van emoties: van doffe duisternis naar jankende melancholie, van  ingehouden rusteloosheid naar uitbarstende woede… Het lijkt wel alsof de band in dit jubileumjaar zijn jeugd herontdekt heeft, en speelt zonder complexen.

Het nummer dat er voor mij echt bovenuit steekt, is het titelnummer Feel the Misery. Het gaat van start met een aanstekelijke zangpartij van Aaron, waarna de drum invalt en het nummer al meteen iets monters meegeeft. Daar bovenop vallen dan de gitaren in met een lekkere voortstuwende riff. De titel doet vermoeden dat het hier alweer om een hoopje ellende gaat, maar deze melodie heeft zich zonder problemen dagenlang in mijn hoofd genesteld en is zowaar bijna een lekkere meezinger.

My Dying Bride exploreert nog steeds de duistere kant van de menselijke emoties, maar dit gaat tegenwoordig gepaard met een zekere aanvaarding. Deze band voelt zich goed in zijn vel, en dat zou een ramp kunnen zijn voor een band die altijd met een geweer tegen het hoofd gespeeld heeft, maar dat is het gelukkig niet. I sometimes enjoy solitude, zingt Aaron in A Thorn of Wisdom, en de manier waarop hij dit zingt zegt het allemaal. Je kunt niet vijfentwintig jaar lang zingen over het kruis en het graf zonder op een bepaald moment ook eens glimlachend de schouders op te halen. Of behagen te vinden in het onbehagen.

Nee, ik krijg er gewoon niet genoeg van. Dit album is het beste dat My Dying Bride in jaren uitgebracht heeft, en dat wil wat zeggen. Feel the Misery? Mocht alle ellende zo voelen, graag! De band heeft de onstuimigheid uit de begindagen weten te combineren met de ervaring van vijfentwintig jaar raffinement. De ruwe diamant van weleer is gepolijst en schittert feller dan ooit tevoren. Mogen er nogmaals vijfentwintig jaar volgen…