Het weer zat mee die dinsdag. Althans voor een avondje black metal van de hoogste plank: donkere wolken en regenvlagen bij de vleet. Het Gentse Niflheim was er in geslaagd The Gentlemen’s Club of A Forest of Stars naar Gent te krijgen. En alsof dat nog niet genoeg was, werd de affiche aangevuld door nog meer fijne bands: Drawn into Descent, Natan en Harakiri for the Sky. Dit mochten we niet missen.

Het was nog geen 19u toen het Mechelse Drawn into Descent de avond in gang mocht trappen. Deze jonge honden brachten pas onlangs hun debuut uit, maar timmeren alvast ijverig aan de weg: onlangs stonden ze nog in het voorprogramma van Agalloch, deze avond mochten ze ons warm maken voor A Forest of Stars. Er zijn slechtere, veel slechtere bands om voor te openen.

Drawn into Descent is alvast een naam om te onthouden: klinkt deze band op album al geweldig, dan doen ze er live nog een schepje bovenop. Atmosferische black metal, zo omschrijven ze zichzelf, maar dan wel met een scherp ‘depressive black metal’-randje. Ook het ijselijke geschreeuw van zanger B. laat live de rillingen langs je ruggengraat lopen, en serveert samen met de melodieuze maar kille gitaren dan ook black metal zoals ik die het liefst heb. Het komt echter nogal vaak voor dat dit soort muziek gemaakt wordt door éénmansbands die bijgevolg niet optreden, en daarom ben ik ook verheugd dat ons landje eindelijk een klasseband in dit genre kent die duidelijk wel van plan is om zijn demonen op een podium los te laten.

Bovendien lijkt Drawn into Descent zich al heel goed thuis te voelen in de Gentse scène: stonden ze onlangs nog in de Kinky Star en vanavond in de Decadence, dan mogen we ze op 13 februari alweer verwachten op het Grimm Extreme Fest. Gent ontvangt deze band alvast met open armen!

De horde uit Genk, met name Natan, begon met een hele lange, bijna geïnproviseerde jazzy intro. Blijkbaar hebben de duur van deze intro’s te maken met de afstand die de band moet afleggen van de thuisstad in Limburg tot daar waar de band verwacht wordt zijn ding te doen. Ik zou graag willen zien hoe ze dit gaan flikken bij een doorbraak in pakweg Amerika; ik zeg zomaar wat.

Het kan natuurlijk ook wel zo zijn dat zanger/bassist Yves dit als grap bedoelde; toch hou ik de heren graag aan hun woord. In ieder geval was het genieten geblazen bij dit prachtig in elkaar gestoken “intromezzo”. Zo erg zelfs, dat ik het jammer vond erna in een blackmetalbad te moeten worden ondergedompeld. Maar we spreken over Natan en dus mogen we ons binnen de kortste keren weer verwachten aan die progressieve tempowisselingen en genrewijzigingen. Wat zit die muziek van Natan toch knap in elkaar. En deze, toch niet gemakkelijke structuren, worden feilloos gebracht door topmuzikanten.

Jammer dat het geluid niet altijd even juist stond afgesteld, waardoor veel nuances in de massa verdwenen. Maar dit is een goede reden om de band, in betere omstandigheden, nogmaals te gaan bekijken.

Tijd dan voor de post-blackmetalband Harakiri for the Sky uit Oostenrijk. Deze band doet bij momenten denken aan Kvelertak: harde riffs met een melodieuze ondertoon en een schreeuwerige zangstem. Alleen wordt dit hier afgesmaakt met een blackmetalsausje. De gitaren vertonen een zweem van Dark Tranquillity, zoals in het nummer Homecoming: Denied! – al vormt deze variatie eerder een uitzondering op de regel.

Jammer eigenlijk, want al kreeg Harakiri for the Sky op het einde best een enthousiast applaus van het aanwezige publiek, toch zou deze band er geen kwaad aan doen om af en toe eens uit een ander vaatje te tappen en voor iets meer afwisseling te zorgen. Want al werkt hun geluid best een tijdlang aanstekelijk, op een bepaald moment is de maat echt wel vol. Tijd dus voor de hoofdact van de avond!

Gehuld in bescheidenheid en zonder veel allure vingen de Britse zonnestraaltjes van A Forest of Stars hun set aan. Als ik goed geteld heb stonden ze daar met hun zevenen op dat podiumpje, lekker knus. Toen Proboscis Master versus The Powdered Seraphs ingezet werd, had ik aanvankelijk niet door dat de band al begonnen was. Zo onaangekodigd verliep het hele gebeuren.
Ok, ze zijn dus begonnen, maar waarom staat iedereen zo verdacht stil, niet te headbangen? Ik heb geen lang haar, dus ben ik maar voor full on retard mode gegaan.

Omdat ik ervan overtuigd was dat ik op de plaats waar ik stond tegen iedereen aan ging botsen, heb ik me maar verplaatst naar het enige plekje vooraan waar ik nog voldoende bewegingsruimte achtte: op de doorgang van de zaal naar het aangrenzende cafeetje ernaast, nietsvermoedende mensen die moesten passeren schurende.

Naast de opvallende victoriaanse outfits waarin de band performet, is het vooral de zanger – Mr. Curse – die er voor mij tussenuit schiet. Zijn apart stemgeluid live kunnen brengen is absoluut geen sinecure, maar dit doet hij met zo’n overtuigende kracht, en het is alsof hij in een trance gaat om de emoties die met de lyrics verweven zijn naar het podium te vertalen.

Ze brachten het er goed vanaf. Op enkele ogenblikken klonk het juist iets rommeliger dan op cd, maar ik vond dat de band hier heel goed mee omging.  Het geluid van de gitaren stierf soms wat weg in de ruimte, en de hoeveelheid aan hoge frequenties zou iemand zonder oordopjes last kunnen bezorgen.

Dit heeft deels te maken met de omstandigheden waarin deze band haar set moest brengen, maar voor de belachelijk lage toegangsprijs van slechts tien eurootjes voor een hele avond met vier schitterende bands, waarvan de laatste groep met het album gestoorder wordt, is dat iets dat je er gewoon bijneemt.

De setlist was goed, maar eigenlijk gewoon te kort. Uiteindelijk heeft de band maar vier nummertjes gespeeld. Natuurlijk hebben die wel een behoorlijke lengte en hoorde Pawn on The Universal Chessboard hier ook bij, een indrukwekkende zesdelige suite die – samen met Proboscis Master – het het tweede deel van het nieuwste album vormt. Ook de bekendste singles van the band,Drawing Down The Rain en Gatherer of The Pure werden live uitgevoerd.

Uitendellijk hield de band het reeds na één uur voor bekeken. Hoewel dit ook vooraf duidelijk van het uurrrooster af te leiden was, had ik toch gehoopt dat de band nog een half uurtje zou bissen. Zo had ik achteraf gemerkt dat op eerdere gigs in Engeland tijdens deze tour ook nog nummers als A Prophet for a Pound of Flesh en Female gespeeld werden. Kortom, ik vond het een beetje jammer dat ze – even onaangekondigd als hoe ze van start waren gegaan – plotseling begonnen af te breken.

Ik ben de organisatie en de bandleden er heel dankbaar voor dat een optreden van A Forest of Stars in België een realiteit is geworden. Het is één van mijn favoriete groepen, om niet te zeggen mijn favoriete blackmetalband en ik zat reeds lange tijd op een optreden van deze heren (en dame) te wachten. Dat ze hier maar rap terug staan!

Ten slotte nog de quote van de avond:

In mijn studentenjaren werd ik soms door mijn vrienden naar de Overpoortstraat meegesleurd, waar ik steeds in van die housetenten en boenkecafés terechtkwam. Ik werd hier op den duur zo depressief van dat ik naar black metal begon te luisteren.
Nu kom ik naar de Overpoort voor een blackmetalconcert; de cirkel is rond.

Teksten: Lost_Soul_DT, Pieter VH en Eef VP