Colin H. Van Eeckhout kent u wellicht als de schreeuwlelijk van Amenra. Dat hij echter meer kan dan zijn ziel uit het lijf brullen, was reeds bewezen met een aantal akoestische optredens. Met het soloproject CHVE, waarbij de naam gevormd wordt door zijn initialen, gaat hij nog een stapje verder in de zoektocht naar minimalisme en eenvoud. Een man en zijn draailier, dat is Rasa geworden.

Er staat welgeteld één nummer op dit album dat net geen half uur duurt. Een half uur dat ingezet wordt met een drone, die je vanaf dan niet meer los zal laten. Na drie minuten valt de zang in: een hoge, ijle, melancholische toon, die dit nummer in grote mate zal bepalen. Al zijn er geen woorden, enkel klanken. Wat valt er immers te zeggen? Na ongeveer dertien minuten valt er ook nog een drum in, die voor een dreigend ritme zorgt en de onheilspellende sfeer versterkt.

CHVE gaat op dit album verder waar Amenra eindigt. Na de intense pijn, die zich uit in een wanhopig gekrijs, blijft er alleen nog een loodzware stilte over. Alles is kapot geschreeuwd. Rasa: ledig. Er valt niets meer te zeggen. Enkel een langzame, immer droevige galm vult de lucht. Dit is de ideale soundtrack om mee door een verlaten stad te lopen: alles om je heen getuigt van wat er ooit was, maar nu resten er enkel nog ruïnes, restanten menselijkheid die langzaam terug door de natuur veroverd worden, tot er niets meer van overblijft.

Na een paar keer dit album beluisterd te hebben, heb je de neiging om te spreken over  ‘een interessant stukje ambient’, maar dat betekent alleen maar dat je niet goed genoeg geluisterd hebt. Want hoe simpel deze muziek ook klinkt en wellicht ook is, het duurt even voor het met al zijn kracht tot je doordringt. Wie blijft volhouden, kan zo maar even het moment meemaken dat de enorme droefenis die in dit werkje verscholen zit zich op één geweldig moment aan je openbaart. Dan voel je het verdriet voor alles wat is, de rouw voor alles wat verloren gaat, de zorg voor wat nog komen moet. Dit mag dan helemaal anders klinken dan Amenra, het effect is hetzelfde.

In 1977 werden twee Voyager-ruimtevaartuigen gelanceerd: aan boord was er een grammofoonopname met daarop geluiden en beelden die het leven op aarde moesten representeren. Indien men nog eens zo’n boodschap het heelal wil insturen, moet men misschien maar eens Rasa in overweging nemen: het zou mooi zijn als lang nadat de mensheid uitgestorven is, deze treurige weeklacht in de ruimte blijft resoneren. Wij waren hier. En daarmee is alles gezegd.