Het zou niet meer nodig mogen zijn om Rotting Christ voor te stellen, een band die al meer dan 25 jaar een vaste waarde binnen de black metal vormt, en zelfs de vaandeldrager van de Griekse black metal is. Toch wordt deze band al eens schromelijk over het hoofd gezien, ik moet erkennen hier zelf schuldig aan geweest te zijn tot de band me drie jaar geleden van de aardbodem blies met het album Kata Ton Daimona Eaytoy. Wat een heerlijke wervelstorm was dat! Het was dan ook likkebaardend uitkijken naar de opvolger hiervan, en dat is Rituals geworden.

Een betere albumtitel kan ik me moeilijk inbeelden: dit album sluit immers naadloos aan bij het vorige, wat betekent dat de fans zich weer kunnen opwarmen aan deze opzwepende muziek. Nee, ingewikkeld klinken de riffs nog steeds niet, maar Rotting Christ weet ook deze keer weer een hypnotiserende atmosfeer te creëren, waarbij trage, dreigende riffs worden afgewisseld met melodieuze gitaarpartijen. Ook de productie is sterk te vergelijken met het vorige album: niks groezeligs aan dit album, maar alles klinkt loepzuiver, wat de vele toegevoegde elementen alleen maar ten goede komt. Want ook al klinkt alles op het eerste gehoor vrij simpel, op de achtergrond valt toch steeds op subtiele wijze veel te beleven dankzij allerlei orkestraties en bijkomende instrumenten.

En laat ik maar eerlijk zijn: wat de grote sterkte van dit album is, is meteen ook de grote zwakte. Elk nummer dat op dit album staat, had zo van het vorige kunnen komen. Daar is helemaal niets mis mee, integendeel, toch is het verrassingseffect op die manier wel een beetje weg. Aan de andere kant: deze band is ondertussen al zoveel keer in een andere huid gekropen, kun je het een band kwalijk nemen nog eens hetzelfde succesvolle pad op te zoeken? Nee dus. Zeker niet als dit pad nummers alsFor a Voice Like Thunder voortbrengt, met een geslaagde bijdrage van Nick Holmes (Paradise Lost). Of wat te denken van de bezwerende intro van Devadem? Nieuw, nee. Meeslepend, zeker. Zeker als het nummer dan nog eens helemaal openbreekt is het opnieuw smullen.

Er valt dus weer heel wat te beleven op dit album, maar wat mij betreft is het absolute hoogtepunt Les Litanies du Satan (naar Baudelaires Les Fleur du Mal), met gastzang van Samaels Vorph. In dit nummer worden echt alle sterke punten van deze band verenigd, waardoor je een dreigend maar tegelijk aanstekelijk nummer krijgt. Want is dat niet wat rituelen doen: het vreemde (en dus kwade) bezweren (luister maar naar het gefluister in dit nummer!) door een zekere herhaling in je handelingen te leggen (de repeterende riffs), en hierdoor terug macht proberen te verwerven over datgene wat je dreigde te ontglippen. Als Rotting Christ ergens in slaagt, dan is het dit krachtige gevoel opwekken op basis van uitstekend gecomponeerde songs. Wie maalt er dan om dat hij die schijnbaar ook al eens op een vorig album gehoord heeft?