Het Zweedse Bombus was in 2013 dé verrassing van dat jaar toen zijn tweede langspeler The Poet and the Parrot uitkwam. Verrassen kan Bombus dus niet meer, al wordt bevestigen een zeer moeilijke opdracht. Laat staan verbeteren.

De band staat voor potige rechttoe rechtaan metal; opgesmukt door twee zangers met quasi hetzelfde stemgeluid. Meer dan eens wordt het schuifje met prachtige solo’s opengetrokken en dit alles wordt dan nog eens uitgevoerd met een coolness à la Kvelertak.

Opener Eyse On the Price bevestigt al het voorgaande. Qua binnenkomer kan dit zeker tellen, maar een sterk begin, maakt nog geen sterke plaat. Het valt op dat de schrik bij yours truly er diep inzit; ik heb de laatste tijd al te veel hoge verwachtingen gehad bij bands die hieraan niet voldeden. Maar niet zo bij mijn nieuwbakken favoriete zweden. De kwaliteit van de songs gaat alleen maar in stijgende lijn. En dit betert enkel maar naarmate de luisterbeurten vorderen.

Of het nu de aangrijpende samenzang op het einde van Rust is, of die klaterende riffs bijDeadweight, het zijn stuk voor stuk vette oorwurmen van jewelste. Repeat Until Death is als een raket van start gegaan en blijft hoge toppen scheren; al zitten we nog maar aan track nummer drie.

De snelheid wordt bij de semi-ballad I Call You Over (Hairy teeth, Pt II) drastisch omlaag gehaald, om in het refrein stadionrockgewijs uit te halen. Om vervolgens het hele stadion af te breken met uppercut en titeltrack Repeat Until Death.

Na het vervagen van de machtige eindtrack Get Your Guts – die veel te vroeg komt, want met een speelduur van 34 minuten is deze schijf veel te kort -, is de plaat terug beluisteren van voor af aan het enige waar je aan denkt. Repeat Until Death: de titel kon niet beter gekozen zijn.