Eef

Een schande, zeg ik je!
Het is een schande dat ik Blaak Heat nu pas leer kennen. Deze Frans-Amerikaanse psychedelische stonerband heeft nochtans met Shifting Mirrors de hoofdvogel afgeschoten. Veel beter wordt het niet meer dit jaar.

De band is misschien beter gekend –ahum- als Blaak Heat Shujaa, die bende die westerse logge gitaargeluiden liet samensmelten met Arabische tonaliteiten. Nu de ‘Shujaa’ is gedropt, klinkt het drietal, euh, net hetzelfde. Alleen gaat het gevoel nog dieper; zijn de structuren nog beter. Het eindresultaat kan omschreven worden als avant-gardistische psychedelische oosterse stoner metal. Wie moeilijkdoenerij verwacht, is er aan voor de moeite: deze brij van stijlen wordt zodanig gemixt dat het bijna easy listening wordt; weliswaar zonder dat de verveling om de hoek komt sluipen. Zelfs niet na meerdere luisterbeurten.

Het feest begint alvast bij de instrumentale opener Anatolia: schuif de stoelen aan de kant, haal de kamelen van stal en shaken maar. Hoe natuurlijk zo’n een combinatie kan klinken is ongezien. En toch: hoe hoog het niveau in het begin van de plaat al is, de kwaliteit gaat crescendo naarmate de cd vordert.

Van de meer rockende, vooruitgeschoven single, Sword of Hakim, over het meer progressieve The Approach To Al-Mu’tasim – een rustig voortkabbelende track die uitmondt in een prachtig stukje gitaarwerk, schatplichtig aan Built To Spill. De structuur dan toch – naar de overheerlijke jamsessie die The Ballad of Zeta Brown heet. Bij deze song kunnen alleen beelden beschrijven hoe deze klinkt. Alhoewel: stel je een zwoele buikdanseres voor die haar kunstjes bovenop een galopperend paard ten berde brengt. Dit schouwspel wordt goedkeurend gade geslagen door Carlos Santana en zijn vrienden – ze mogen ook eens buiten – uit een naburig hol. En dat het goed is, valt op te merken aan hun tot spleten getrokken lachende ogen. Al kan dit ook komen door het vele zand – de normaalste zaak op deze prairie – dat wordt opgeworpen door het voorbijschuivend tafereel.

Bij nader inzien zeggen die beelden ook niet bitter veel, maar psychedelisch is het wel.

In Mola Mamad Djan dan, eist bassist Henry Evans de hoofdrol op: dat baslijntje is ‘way too sexy for this world’. Hoe hij het duel tussen de Arabische luit en de klagende electrische gitaar laat samensmelten tot een geheel is van ongekende pracht.

En dan moet het eindtrio nog volgen. Woorden schieten op den duur tekort. Bij het uitsterven van de laatste tonen van Danse Nomade kan ik hier enkel het volgende nog aan toevoegen: Shifting Mirrors is verplichte kost voor de stonerfan in het algemeen en obligatoir voor elke muziekfan in het bijzonder.