Wolvserpent is een naam die waarschijnlijk weinig belletjes doet rinkelen. Ten onrechte: zelf werd ik drie jaar geleden aangenaam verrast door de met drones doorspekte doom die dit duo uit Idaho neerzette op Perigaea Antahkarana, en ik was dan ook heel benieuwd naar een opvolger. Dat werd de EP Aporia: Kala:Ananta met slechts één nummer, maar dan wel meteen ééntje van veertig minuten.

In een wrange bui zou ik me dan afvragen of een nummer van veertig minuten wel echt nodig is: heeft men niet gewoon enkele nummers aan elkaar geplakt die eigenlijk los van elkaar staan, of vormt het echt een geheel? Bij een eerste luisterbeurt zou je je dat zeker ook van Aporia: Kala:Ananta kunnen afvragen, maar algauw wordt duidelijk dat het geheel zeker aanwezig is. Want al bevat dit nummer enkele heel verschillende sfeermomenten, het is net de overgang en de ontwikkeling die alles boeiend houdt.

Wellicht hebben de meesten al de neiging om af te haken nog voordat Wolvserpent goed en wel gestart is. We krijgen minutenlang sfeerschepping met donkere, galmende geluiden, tot de viool onmiskenbaar zijn intrede maakt. Verwacht je niet aan zoete melodieën, maar wel aan hoekige klanken, gericht op dissonantie. Algauw barst het nummer ook helemaal open, inclusief rauwe zang, tot dit ineens abrupt afbreekt.

Het is quasi onmogelijk om te beschrijven hoe het nummer vervolgens de draad weer opneemt, je hoort zoveel geluidjes, van ratelende snaren tot stromend water, maar daarna volgt een melancholisch stukje dat echter steeds donkerder wordt, tot uiteindelijk stuwende drones het hele zaakje overnemen en je minutenlang grauwe, sinistere doom te behappen krijgt. Van droom tot nachtmerrie, Wolvserpent voert je bijna ongemerkt van het ene naar het andere. Zo vindt rond de vijfentwintigste minuut weer zo’n overgang plaats waarbij de drones hoger worden, en er een heel unheimlich gevoel minutenlang door je trommelvliezen zindert. Draai je volumeknop open en je voelt je bijna fysiek onwel worden: nee, dit is geen vrolijke muziek. Dit is een aanval op je systeem.

Dit soort platen doen je beseffen dat taal tekort schiet om muziek te beschrijven. Evident is dit plaatje allesbehalve, het lijkt een langgerekte koortsdroom die moeiteloos van het ene visioen naar het andere glijdt, en het is zeker niet iets wat je achteloos op de achtergrond kunt opzetten. Deze drone-doom werkt echt fysiek op je in, en dat is niet eens altijd even aangenaam. Waarom je hier dan zou naar luisteren? Misschien wel om dezelfde reden dat mensen naar horrorfilms kijken. Niet de goedkope variant waarbij de liters bloed in het rond vliegen, maar van het soort die je een tijdlang moeiteloos in een spannende wurggreep houdt, en waarvan je na afloop toch even moet bekomen.