Sebastiaan Schabon

Duisternis. Het Grote Niets. De Dood. Als je van deze thema’s houdt, dan ben je bij Ectovoid aan het juiste adres. Deze deathmetalband uit het land aan de andere kant van de grote plas presenteert je hierbij Dark Abstraction, een album dat bol staat van de duistere verhalen, en handelt over de eeuwige leegtes en de dood in al zijn facetten. En laat dat nou net zijn wat de band zo goed maakt.

Tijd voor een intro is er alleszins niet, want het trio vliegt er meteen stevig in met Obscure Altars. Je voelt het al aankomen: dit wordt weer net zo’n duistere plaat als alle andere. En in zeker opzicht is dat ook zo, maar om de één of andere reden zit er toch een verschil in. Komt het door de gitaristen die geweldige riffs uit hun mouw weten te schudden? Is het de drummer met zijn grote uithoudingsvermogen? Of is het de zanger/gitarist met zijn rauwe, recht uit de hel komende stem? Of is het een combinatie van al het eerder genoemde? Waarschijnlijk komt het gewoon door een uitstekende combinatie van zang, slagwerk en gitaren. Een andere verklaring is er niet voor te vinden.

Wat kan ik verder nog zeggen over dit album? Behalve uitschieters zoals Mental Netherworlds en A Prisoner of Paradox klinkt de rest quasi hetzelfde als de openingstrack: zwaar, bij momenten snel, duister, en ga zo maar verder. En alhoewel bijna alle tracks hetzelfde klinken, ga je je toch nooit vervelen. Er valt altijd wel iets nieuws te ontdekken, en de muziek is zelfs zo sterk dat de mentaal gezien sterkste mens er niet kan aan weerstaan om of zijn nek zwaar op de proef te stellen, of de boel af te breken.

Zo, dat hebben we ook weer gehad. Een topplaat van een geweldige band. Alleen jammer dat ik ze niet eerder heb leren kennen, dan had ik aan Dark Abstraction waarschijnlijk nog meer plezier beleefd.

Tracklist: