Steven Demey

Rond de eeuwwisseling ontstaat het Zweedse Grand Magus uit de restanten van Smack. In de beginjaren worden twee uitstekende platen gemaakt, namelijk Grand Magus en Monument, die echter nog sterk aanleunen bij de doom metal van bands als Black Sabbath, Trouble en Pentagram. Op het derde album Wolf’s Return sluipen de eerste heavymetalinvloeden in de sound, zij het met mondjesmaat. De kentering komt er pas echt met het meesterwerk Iron Will. De plaat bulkt van de onvervalste heavymetalhymnes met hier en daar nog wat sporen van hun oude geluid. De band slaagt er op die manier in om de stap te zetten naar een breder publiek. Het navolgende Hammer Of The North borduurt verder op de ingeslagen weg.

Een nieuwe kentering komt er echter met The Hunt. Het schijfje laat een gestripte sound horen. Er wordt gekozen voor een meer rechttoe rechtaan aanpak met simpele, meer compacte en makkelijk meezingbare songs, diep geworteld in de heavy metaltraditie zoals we die kennen van grootheden als Judas Priest en vooral Manowar. Het drietal voelt er zich uitstekend bij, want de sound wordt op Triumph And Power bestendigd. Ook op het nagelnieuwe Sword Songs wordt niet meer van dat pad afgeweken.

Een meer toepasselijke titel voor hun nieuwe hymnes kon Grand Magus onmogelijk vinden. Alle songs hangen aan elkaar van de verwijzingen naar strijd en eer. Het is een dankbaar en veelvuldig gebruikt onderwerp op tal van metal klassiekers. Het maakt tevens dat torenhoge clichés weer tot leven komen. De drie Noormannen gebruiken het echter als een bewuste strategie om hun stampende liedjes van de gepaste sfeer te voorzien. En juist daardoor worden ze ook geloofwaardig. De songs blijven hangen en na drie luisterbeurten zit je onbewust met het vuistje in de lucht de ‘chants’ mee te brullen.

Vooraf kondigde opperhoofd JB Christoffersson aan dat de nieuwe plaat meer snelheid en agressie zou bevatten. Dergelijke uitspraken zijn er natuurlijk om de nieuwsgierigheid wat aan te scherpen. Uiteindelijk valt één en ander reuze mee. Er is niet veel veranderd ten opzichte van de vorige twee albums, al liggen de songs nog iets vlotter in het gehoor en is er iets meer afwisseling in tempo merkbaar. De korte speelduur – de plaat klokt af op een goed half uur – draagt bovendien bij tot een groter luistergenot. Je kan het kleinood makkelijk twee maal na elkaar spelen waardoor het materiaal zich nog sneller in je trommelvliezen nestelt. Sword Songs is dus zeker de beste van de laatste drie, maar kan nog steeds niet tippen aan het meesterwerk Iron Will uit 2008. Alle songs worden gedragen door de solide drumbeats van ervaren rot Ludwig Witt, die onlangs ook nog een ijzersterke prestatie neerzette met Spiritual Beggars. Daarboven ligt een laag met sober maar erg efficiënt gitaarwerk van JB. Geen noot teveel en zo hebben we het graag! Zijn uit duizenden herkenbare strot doet de rest. Wat een aangenaam stemgeluid heeft onze bebaarde vriend toch! De eerste songs die werden vrijgegeven, namelijk Varangian en Forged In Iron – Crowned In Steel, hebben uitgerekend het hoogste Manowar gehalte. Betere luistertips met wat meer eigen smoelwerk zijn de krachtige opener Freja’s choice, het hakkende en groovende Master Of The Land, het vlotte Last One To Fall en het met spetterende gitaarsolo’s doorspekte Frost And Fire.

Daar waar Manowar de laatste vijftien jaar geen deftige noot meer op papier kreeg, slaagt Grand Magus er in om de ene grootse hymne na de andere uit te braken. Zo kunnen we gerust stellen dat de fakkel definitief is doorgegeven.

We kunnen besluiten dat ondanks de vele clichés en de talrijke verwijzingen naar Manowar, Sword Songs een must is voor elke rechtgeaarde heavy metalfan. ‘Never let the fear stand in your way…’ zingt JB in het laatste nummer op plechtmatige toon. We zouden het in tijden als deze niet beter kunnen verwoorden.

Tracklist: