Het gaat momenteel hard voor de Kempense band Evil Invaders. Na de release van Pulses Of Pleasure in 2015 werd een grote tournee uit de grond gestampt om het nieuwe album te promoten. Zo deden de heren ook het Izegemse Headbanger’s Balls Fest aan op 7 mei 2016. Het uitgelezen moment om dit speed/thrashcombo eens aan de tand te voelen over verleden, heden en toekomst. Een gezellig gesprek met een heel sympathieke band.

Hoi jongens, hoe gaat het er mee?

Goed, heel goed, dank je wel.

Hoe was jullie tour doorheen Zuid-Amerika?

Heel vet, eigenlijk veel beter dan verwacht zelfs. In het begin hadden we wel wat problemen met de vluchten, want we vertrokken net op die dag dat er in Zaventem gestaakt werd. We werden al direct opgesplitst, en hij (wijst naar Max, één van de gitaristen van de band) moest al apart gaan vliegen, en wij (Joeri, Senne en Joe) vlogen dan samen. En dat was al een heel gedoe, zo van: gaan we langs Madrid of niet, blablabla. Uiteindelijk hebben we nieuwe vluchten gekregen, en moesten we de dag nadien met de TGV naar Parijs. En dan van daaruit vliegen, maar dan dachten we van: shit, wat nu met onze bagage? Want we hadden 32 kilo elk mee, onze merchandise was mee, onze gitaarkoffers waren volgepropt met rommel. En toen kwamen we aan de incheckbalie: het is hier maximum 23 kilo, omdat het een andere vliegtuigmaatschappij is. Uiteindelijk zijn we daar dan aangekomen, en vanaf dan was alles dik in orde. We zijn dan naar Argentinië gevlogen, en die eerste show daar was er al los op. En ook dat lokaal eten, die barbecues en zo, al dat lekker vlees. (Senne: vlees voor twee maanden gegeten op drie weken tijd, lacht). Vervolgens kwam Paraguay en dan hebben we een hoop steden in Brazilië aangedaan. Alle shows waren echt supergoed, het is wel niet te vergelijken met wat je hier hebt natuurlijk. De fans ginder waren echt diehard, er waren zelfs mensen die teksten meezongen, terwijl het de eerste keer was dat we daar optraden.

Dus jullie zijn nu internationaal gelanceerd?

(iedereen lacht) Daar toch. Ik kan niet wachten om terug te gaan, het was echt vet. Maar heet jongens, zo heet. Tussen de 30 en 40 graden non stop, maar onze conditie is er waarschijnlijk wel op vooruit gegaan.

Jullie kondigden onlangs ook een Europese najaarstour aan met Suicidal Angels, Skullfist en nog twee anderen. Dus men mag gerust zeggen dat jullie bezige bijtjes zijn?

Dat is zo. We zijn nu zelfs volop bezig met de voorbereidingen voor een nieuwe release. We gaan proberen om die uit te brengen voor die najaarstour. Het zal een ep worden, en nu we terug zijn, is het weer constant repeteren, optreden, en die ep opnemen. We dachten: we kunnen nu best iets nieuws uitbrengen, zodat we iets nieuws op zak hebben tijdens die tour.

Nu we het toch over platen hebben: laten we er even Pulses Of Pleasure bij halen. Hoe is dit album tot stand gekomen? En zit er één of ander verhaal achter?

Het is eigenlijk een samenraapsel van allerlei verhalen, van momenten over wat gebeurd is in ons leven. Na de release van de vorige ep (Evil Invaders) is er eigenlijk zoveel veranderd voor de band. We hadden de wissels van de bezetting, dus we hebben eigenlijk heel onze levensstijl moeten aanpassen. Want het was opeens volop touren, alles is toen voor ons ontploft eigenlijk. En daar komt natuurlijk wel wat stress bij kijken, wat frustratie. En als niet iedereen goed samenwerkt, krijg je problemen. We hadden dan al een hoop nummers geschreven, dan kwam die line-upwisseling, dan moesten we helemaal opnieuw beginnen. Het is erg hectisch geweest, en ik denk dat je dat wel kan terughoren in de teksten.

Heeft het soms iets te maken met de snelheid van de nummers? Want die ligt ook vrijwel altijd erg hoog?

(iedereen lacht) Goh ja, misschien wel. Maar dat gebeurt gewoon, dat komt vanzelf. Maar normaal gaat het nieuwe album wat meer variatie bevatten. We zijn nu volop bezig met nieuwe nummers, en ook met twee nieuwe gasten hier sinds Pulses Of Pleasure. Zo krijg je andere input, en ik (Joe) denk dat dat heel belangrijk is.

Wat mij opvalt, is het nummer Blinded, dat volledig instrumentaal is. Hoe zit het daarmee?

Het is eigenlijk meer een intro naar het nummer Master Of Illusion.

Op jullie laatste ep stond ook een volledig instrumentaal nummer. Is het de bedoeling om op ieder album zo’n een nummer te plaatsen?

Nee, dat is niet echt een plan of zo. Dat komt er of dat komt er niet. Als er een bandlid afkomt en die zegt: kijk, ik heb een instrumentaal nummer geschreven, en dat is goed genoeg om op een album te zetten, natuurlijk, waarom niet? Als het vet is, zetten we het er op, en anders niet. Dat geldt eigenlijk voor alle nummers, met of zonder zang. Het moet gewoon goed zijn, en als het in het plaatje past, zie ik niet in waarom het niet zou kunnen (lacht).

Je zangstem scheert ook meermaals hoge toppen. Hoe bereid je je daarop voor?

Goh, ik weet het niet echt. Mijn stem is zo geworden door de jaren. Ik heb veel zitten zingen en oefenen, en nu is het redelijk makkelijk voor mij geworden om die hoge noten te halen. Misschien niet zo gemakkelijk als ik eens een verkoudheid of een hese stem heb, maar ik schreeuw me er wel een weg doorheen.

Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?

Joe: Ik heb Senne eigenlijk leren kennen op een auditie, toen we een drummer zochten, en dat was nog voor de EP. Ik had hem wel al eens gezien met zijn zatte kop op een optreden, maar we hadden er nog nooit mee gepraat. Tot we dus auditie deden voor een nieuwe drummer, en toen Senne dan die drumstokken vastpakte, was het van: ok, hij wordt het, alle anderen schrappen we van het lijstje (lacht). Max heb ik leren kennen in 2009, ook op een optreden van ons in Arendonk, een dorp waarschijnlijk nog kleiner dan Izegem (lacht). We zaten lekker gezellig pinten te drinken na de show, en op een bepaald moment zag onze bassist Nico het niet meer zitten om zoveel te touren enzo, dus hij zei dan: voor de volgende tour kun je die gast meenemen, en dat was dus Max. Hij zei direct: ja, ik wil dat wel doen, en hij is toen gewoon gebleven omdat Nico definitief afhaakte. Joeri kende ik al van de band Prematory, en toen we op zoek waren naar een nieuwe bassist, Sam ging dan weg en Joeri kon dan eindelijk gitaar gaan spelen. Hij is dan mee geweest op de tour en dat klikte direct.

Waar komt jullie bandnaam eigenlijk vandaan?

Joe: De bandnaam Evil Invaders is eigenlijk afkomstig van een album van de Canadese band Razor. Die naam vonden we wel vet, dus die hebben we dan maar genomen.

Jullie hebben nu toch een stabiele bezetting gevonden, lijkt me zoals jullie hier aan tafel zitten.

Joe: Iedereen denkt toch in dezelfde richting, we willen allemaal vooruit gaan. Er is altijd wel ergens even een meningsverschil, maar ik denk dat dat goed is. Het is ook de manier hoe je er mee omgaat die veel doet, als we bijvoorbeeld de bus aan het inladen zijn, dan kan Senne opeens zeggen: nee, dit moet hier, dat moet daar. Straks ga je nog lopen kloten met die versterker, enzovoorts. Maar dat maakt het leuk, want een uur na dat meningsverschil sta je weer gezellig aan de toog pinten te drinken (lacht).

Als jullie één moment of één optreden mochten uitkiezen dat jullie nog eens zouden mogen herbeleven, wat zouden jullie dan kiezen?

Er zijn zoveel vette optredens en momenten die we hebben beleefd. Nu ook met die tour, dat was ook om nooit te vergeten. Graspop Metal Meeting vorig jaar, waar we in de Metal Dome hebben gespeeld, daar stond echt belachelijk veel volk, het was toen gewoon ons moment. Ik denk dat we allemaal voor Graspop zouden kiezen. Maar dan wel 100 % nuchter (iedereen lacht).

Zijn jullie ook een band waar de fans altijd in de bovenste schuif liggen?

Ik denk dat dat bij iedere band zo is. Als je geen fans hebt, ja, dan ben je eigenlijk niets. Wij vinden het natuurlijk erg belangrijk om na de show, zoals bijvoorbeeld in Brazilië, ons tussen de fans te mengen om er mee te praten en zo. Want vooral in Brazilië hecht je daar veel belang aan, maar algemeen gezien is dat gewoon cool om pinten te drinken met die fans, om nieuwe mensen te leren kennen. Zonder fans ben je gewoon nergens als band, zij zijn diegenen die ervoor zorgen dat je kan gaan touren, en die je cd’s kopen. Want elke dag voor een lege zaal spelen is ook niet leuk (lacht).

Hebben jullie eigenlijk veel moeten opgeven om voor Evil Invaders te kiezen?

Joe: dat voelt niet altijd zo, maar het is eigenlijk wel zo. Het voelt niet zo, omdat het iets is waar je gewoon vol voor wil gaan. Het is eigenlijk zoals een job die je heel graag doet, daarvoor moet je misschien ook eens naar het buitenland gaan. Dan moet je je familie achter laten, en dat is niet altijd simpel, ook niet als je bijvoorbeeld een vriendin hebt. Dat hoort erbij, maar dat is het gewoon waard.

Dus jullie hebben niet veel tijd over voor andere hobby’s?

Niet veel. Heel weinig. Als je terugkomt van een tour, moet je terug wat gaan werken, en dan weer vertrekken en zo van die zaken. We werken zo wat half en half. (lacht)

Ik vrees dat ik al door mijn vragen heen zit. Is er nog iets wat je wil zeggen tegen de lezers en de fans?

Joe: Sowieso dat we veel festivals gaan doen dit jaar, zowel in binnen- als buitenland, dus dan kunnen ze ons daar gaan zien. Voor de rest hebben we nog die tour die er aan komt, de nieuwe release in september. Dat zal het zowat zijn.

Bedankt voor dit interview, en veel succes met jullie optreden straks.

Jij bedankt voor je tijd, en bedankt voor het succes. (lacht)