Toen ik nog een klein manneke was, oh nee wacht, toen was ik toch ook al tegen de twee meter, spendeerde ik veel van mijn tijd of op een skateboard of achter de pc, ook op een skateboard. Ik herinner me nog dat Tony Hawk Pro Skater 2 toch minimaal zo’n twee tot drie uur van mijn dag opslurpte, zeker als het weer het niet toeliet om naar buiten te gaan met mijn deck. De verslaving nam serieuze vormen aan, zo serieus dat ik zowaar een toetsenbord versleet aan deze game. Al dat gamen ging gepaard met het snoeihard ‘meezingen’ van de weergaloze soundtrack.

De ene na de andere megahit kwam voorbij. Van Lagwagon tot Anthrax, van Fu Manchu tot Millencolin, genieten met volle teugen. De game bracht me verder in het skatepunk genre en legde de link met mijn hardcore en metaldrang.

En dan was daar, dik vijftien jaar later, John Coffey. Nederlands meest energieke live-act, met een passie voor diezelfde game, diezelfde songs. Hoe kon het mooier worden dan dat deze mannen uit Utrecht er voor kozen om die nummers ten gehore te brengen? Nou, door ze te spelen in het grootste skateparadijs van Nederland en verre omtrek, Area51, in mijn home town Eindhoven Rock City.

De hype groeide op Facebook en liep al snel uit de klauwen. Zo mag ik het graag zien. Het werd rap duidelijk dat het originele plan om de set in de ‘bowl’ te spelen het niet zou gaan redden. Te link, te druk, te klein, zo werd er gezegd. De show verkocht uit voordat men met de ogen kon knipperen en ook kaarten voor de show in Deventer verdwenen als sneeuw voor de zon. Uiteindelijk werd het Eindhovense feestje verplaatst naar het park zelf en kwamen er meer mensen aan hun trekken. Het mocht niet genoeg zijn. Matinees werden toegevoegd en uiteindelijk wist ik via een omweg toch een kaartje te bemachtigen voor de avond show. Hoezo viral?

Dat het een gekkenhuis zou worden stond dus wel vast. Maar John Coffey had nu natuurlijk wel iets waar te maken.

Het was druk die zaterdagavond. Ik was ‘fashionably late’ en trof een enorme rij aan, nog ver van de deur van het skatepark verwijderd. De sfeer was goed. Hoge verwachtingen, druk gespeculeer over de volgorde van tracks en hoe groot de puinhoop vooraan het podium wel niet zo worden. De laatste speculanten waren duidelijk niet eerder bij een John Coffey-show geweest. John Coffey a.k.a. puinzooi gegarandeerd.

Het hele skatepark ademende anticipatie. onder het genot van een biertje of vijf à zes werd het afwachten geblazen. Ondertussen was er voldoende te beleven. Er werd enthousiast gegamed, hamburgers gegeten en natuurlijk geskate. Er was zelfs een heuse speurtocht georganiseerd waarbij, trouw aan de game, een verstopte VHS-tape gevonden moest worden om zo een uniek Kim Holland-deck te winnen, jawel een echte Kim Holland onder je (voeten). Onder luid applaus vond de aanhouder de tape op duizelingwekkende hoogte in het plafond nadat hij daar al minimaal een schoen verloren was. Hilariteit alom.

De lichten dimden, de massa verplaatste zich tot voor het podium en de band komt op met de eerste van de hip hop-tracks op de speakers, om vervolgens het stokje over te nemen en samen met een ingehuurde rapper met verve de eerste track erdoor te knallen. Ik ben zelf niet zo’n hiphopper, maar was blij dat ze er in ieder geval voor kozen om alle tracks te spelen en niet alleen de punksongs. Het was wel een hele opluchting toen ik niet veel later m’n longen uit m’n lijf stond te zingen bij May 16 van Lagwagon. Ik was weer even terug op de middelbare school.

De puinzooi liet ook niet op zich wachten. Binnen de kortste keren was het publiek vooraan veranderd in een kolkende mensenmassa. Zo’n pit waarvan je denk… eigenlijk moet ik gewoon! Gelukkig konden mijn verstand en een fikse fietsblessure mijn jonge jongenshart nog net bedwingen. Ik was nooit heelhuids onder aan de ramp gekomen. Bij gebrek aan een podium vielen de stagedives even tegen, maar dat mocht de pret echt niet drukken.

Wat de pret wel enigszins drukte, en de beperking van het spelen van een niet al te uitgebreide soundtrack, was het intermezzo op het derde van de set. David Achter de Molen legt het zooitje nogal abrupt plat en kondigt de skatekunsten van drie heuse waaghalzen aan in de Bowl. Het gehele circus, op mij en wat andere bierenthousiastelingen na, verhuist naar de ‘bowl’ om daar een kwartier naar wat skatetrucjes te kijken. Een enorm dood moment in de avond, maar je moet wat als je een avond te vullen hebt. Ik was in ieder geval weer blij toen we verder konden met het ‘main event’.

Ik was het ook weer snel vergeten. De ene na de andere hit passeerde. De band werd er niet strakker op, maar geen enkele azijnzeiker zal daar over vallen. Het was één en al feest en puur plezier dat van het podium knalde en het publiek met volle overtuiging overwon. De raps van de huurling gingen er als gesneden koek in en leverden een mooi contrast. Zeker ook omdat de jongens zelf als MC’s fungeerden, vooral de Anthrax feat. Public Enemy-track Bring The Noise was, op z’n Brabants gezegd, kei vet.

Je kon duidelijk merken dat John Coffey hiervoor gemaakt is. Het was oprechte passie die de band liet zien en je kon van de gezichten van zowel de band als de trouwe fans aflezen dat dit een speciale avond was, iets unieks. Dat kon deze band als geen ander brengen. Zo eens in de zoveel tijd als ik het serieuze en zware van de metalwereld even achter me wil laten is dit soort shows een geweldig medicijn. Wat een knaller. Jammer dat dit feestje niet wat langer mocht duren. Zo vond ook David, als het aan hem lag speelden ze de hele avond door. Omdat ze toch wel zo’n beetje door de originele soundtrack heen waren, speelden ze, om met ongebroken lading weg te kunnen zeilen, nog de gebruikelijke Nirvana-cover Breed en mocht ik kort daarvoor de diepste bodems van mijn longen opzoeken voor Rather Be Dead van Refused.

Zo bleef er nog maar één ding over… afsluiten met een klapper. Alle remmen los. Er was ook nog maar één track over en ik was hem al helemaal vergeten. Wat een kers op de taart!

LIGHTS OUT GUERILLA RADIO TURN THAT SHIT UP!!!

Man oh man… wat een avond. Petje af voor deze mannen. Ik heb genoten.