De blackmetalband Uada is afkomstig uit de Verenigde Staten, maar heeft verder weinig te maken met de shoegazing black metal die daar al jaren hoge toppen scheert. Met Devoid of Light wordt typische symfonische black metal op de wereld losgelaten: melodieus en hard zijn de kernwoorden van dit boeiende debuut, waarbij de afwisseling niet geschuwd wordt.

Met Natus Eclipsim trekt Uada al meteen hard van leer: er wordt geopend met een lekker nostalgisch aandoende riff, terwijl de drummer vrij snel een stevig tempo inzet. Het duurt niet erg lang vooraleer ook de zanger zijn rauwe stem laat horen. Dit is een stevige portie black metal, met een goeie scheut thrash. Toch gaat Uada niet het hele album lang op dit elan verder: geleidelijk aan begint het melodieuze karakter te overheersen, ook al weerhoudt dit de drummer niet om er af en toe stevig in te vliegen. Dit is alles wat je je voorstelt bij black metal.

Als Uada één iets goed doet, is het wel dat er niet op één paard gewed wordt. Geweld en melodie wisselen elkaar mooi af: af en toe wordt er gebeukt, af en toe mag de melodie overheersen, maar het is bovenal zanger Jake Superchi die gelukkig voldoende weet te variëren. Zingt hij het ene moment nog vuil en agressief, dan haalt hij het volgende moment hoog uit, en klinkt hij als een gewond, krijsend dier.

Afsluiter Black Autumn, White Spring is ontegensprekelijk mijn favoriet, net omdat hier de elementen die mij het meest aanspreken, gecombineerd worden. De gitaren zorgen voor krachtige melodieën, die door hun herhaling ook mikken op een soort trance, een sfeervolle break midden in het nummer mag niet ontbreken, om daarna nog eens alles uit de kast te halen in een geweldige finale, met een tot merg en been doordringende schreeuw. Hier komt Uada zelfs eerder in de buurt van de verscheurende black metal van Austere.

Dit is ongetwijfeld een heel sterke debuutplaat. Aan de ene kant klinkt Uada heel vertrouwd, zonder dat je echter de neiging hebt om te verzuchten dat je dit ondertussen al zoveel keer gehoord hebt. Vernieuwend? Nee, dat nu ook weer niet, maar wel gewoon heel fris. Wie houdt van een stevige brok melodieuze black metal, doorspekt met stevige thrash-riffs, zal hier ongetwijfeld menig uur plezier aan beleven, ook al duurt dit plaatje eigenlijk maar een goed half uur. Het feit dat dit nog maar een debuut is, doet alvast het beste hopen voor de toekomst.