Bjorn Wielockx

Discharge is niet zo’n bekende bij ons, maar wordt toch gezien als één van de eerste bands die hardcore en punk succesvol wist de combineren. De band ontstond in 1977 (!) en heeft dus al vele jaren op de teller. De Britten zijn niet meer aan hun proefstuk toe en brengen met End Of Days hun zevende album op de markt. Hun eerste album Hear Nothing See Nothing Say Nothing stond op de tweede plaats van de indie chart UK, in de gewone UK Album chart stond deze op de veertigste plaats. Eens kijken of ze met dit album weer een meesterwerkje afleveren.

Daar is geen twijfel over, mensen die graag wat hardcore of punk beluisteren zullen deze nieuwe release wel ergens zien passeren. Maar Discharge zal het grote publiek, denk ik, niet meer veroveren met zijn muziek. De band blijft vasthouden aan de formule waarmee het allemaal begon. Zware agressieve gitaren die niet altijd even zuiver zijn gecombineerd met een rauwe vocal.

Discharge heeft al vele line-ups gehad, maar nog steeds weet de band een album af te leveren dat de fans van het eerste uur zullen appreciëren. De vocal van JJ Janiak past perfect binnen het rommelige geheel en zorgt zelfs voor net dat tikkeltje meer rauwheid in de muziek. Toch heeft de band een kleine wijziging uitgevoerd. Zo schuwt de band de classic rock invloeden niet, wat de sfeer op het album wat verandert. Muzikaal gezien trekt deze toevoeging het geheel ook omhoog, wat we dus alleen maar kunnen toejuichen.

Deze energieke mix is moeilijk te vergelijken met een band, wat het natuurlijk ‘unieker’ maakt. Als je dan toch een band moet noemen, zou ik gaan voor Napalm Death. Zowel de muziek als de vocal van JJ Janiak zijn soms zo ‘van de pot gerukt’, dat het telkens weer een andere ervaring oplevert. De ene keer focus je je op het ene element, de andere keer op het andere.

Maar doordat het zo’n orkaan is die passeert, ben je er niet elke dag voor ‘in te mood’. Want het is wel echt energievretend om End Of Days van Discharge in één ruk uit te luisteren. Live zal het echter altijd voor een lokale explosie zorgen, terreurniveau 3 of niet.

Deze End Of Days is een raar plaatje geworden. Het is niet zo’n plaat die je uren kan blijven spelen omdat je er zo’n fan van bent. Maar de energie die je opoffert om deze prachtige plaat te beluisteren levert je veel op. Zo heb je er weer een hardcoreband bij die uniek is, en die je dus per sé eens live aan het werk wil zien. Ik wil deze Britse furie zeker eens aanschouwen. Missie geslaagd dus…