Jurgen Callens

Lita Ford moet één van de langst meedraaiende vrouwelijke rockperformers van de hedendaagse rockscene zijn. De blondine maakte in een ver verleden onder meer deel uit van het legendarische The Runaways en bracht in de jaren tachtig haar meest relevante solowerk uit. Onder meer haar duet met Ozzy Osbourne onder de vorm van If I Close my Eyes Forever was in het MTV-tijdperk een grote hit. Nu worden vier decennia rock and roll gevierd mits een boel opnames die nog op de plank lagen. Met een boel gastmuzikanten kwam dit album onlangs uit via SPV/Steamhammer.

Time Capsule heet dit album dus, maar zo nieuw zijn de songs dus helemaal niet. La Ford liet haar memoires schrijven, die apart verschijnen. Dit album vormt hierop een audio-aanvulling. Op de plank stonden nog een hoop gesloten blikken, die nu opengetrokken werden. Dat de houdbaarheidsdatum van enkele van deze songs intussen overschreden zijn, is hoorbaar. De meeste nummers klinken heel gedateerd en behoren zeker niet tot het beste wat de gitariste ooit geschreven heeft. Het is mede door de gastmuzikanten dat het album zijn elan zal meekrijgen. Zo komen onder meer namen als Jeff Scott Soto, Dave Navarro, Billy Sheehan, Gene Simmons en Bruce Kulick een potje meedoen. Toevallig waren al deze rocksterren wel eens op één of ander verdwaald moment in de opnamestudio aanwezig om een nootje in te spelen of zingen.

Een groot fan ben ik in het verleden nooit geweest en het is vooral de marketing die Lita Fords naam groot gemaakt heeft, veeleer dan de eigen songs. Let op, hier en daar zat er wel eens iets leuks tussen, maar vocaal heb ik de blonde gitariste altijd beperkt gevonden. En na al die jaren is het niveau eigenlijk steeds hetzelfde gebleven. Leuke songs (zoals bijvoorbeeld Killing Kind), die het als achtergrondmuziek wel goed doen, maar niet memorabel. In de jaren tachtig, toen standaarden als uiterlijk en show nog heel belangrijk waren, zou dit werk misschien veel meer aangeslagen hebben. Nu zal Time Capsule wellicht door velen over het hoofd gezien worden.

Is dit dan een slecht album geworden? Ik ben geneigd ontkennend te antwoorden, maar de dag van vandaag komen er zoveel betere hardrockplaten uit dan deze. Dit is gewoon een album om de artieste weer even in de spotlights te brengen voor de liveshows die eraan zitten te komen. Fans van het werk van Lita Ford mogen daarentegen wel niet nalaten om dit album even te beluisteren en zelf te oordelen. Er staan wel een paar leuke songs op zoals het genoemde Killing Kind en War of the Angels, maar gewoon te weinig om van een klepper te kunnen spreken. Er zit vooral een jam-gevoel in deze plaat en klinkt daardoor wel spontaan. Maar de echte uitgekiende hits missen we dus wel.

Ik ben wel benieuwd om te zien hoe de ex van voormalig W.A.S.P. snarenplukker Chris Holmes het er deze zomer op Alcatraz vanaf zal brengen. Hopelijk speelt ze vooral veel nieuwe krakers.

Tracklist: