Jurgen Callens

Straks wordt het in Canada vechten om wie de nationale thrashvlag mag dragen. Mortillery van aldaar werpt op 27 mei zijn derde granaat via het befaamde Napalm label. Verwacht je opnieuw aan compromisloze thrash, die je tandjes gaat doet kletteren als een stoomtrein die over kasseien dendert. En je weet toch dat de zang verzorgd wordt door een dame, nietwaar?

Soms zijn er nog van die goed bewaarde geheimen. Sommige daarvan moeten echter vroeg of laat prijsgegeven worden. Zoals dit Mortillery, dat dan misschien nog zo zijn best mag doen om underground te blijven klinken, kwaliteit komt toch altijd wel bovendrijven. De band speelt echte, pure en furieuse thrash en pretendeert zelf de mosterd hiervoor te halen bij bands als Judas Priest, Détente, Death Angel en Holy Moses. Ikzelf meen, zij het zowel op vocaal als instrumentaal vlak, gelijkenissen te ontwaren met groepen als Evil Invaders, Mercyful Fate en Agent Steel. Je kan met mindere brol vergeleken worden natuurlijk.

Ik was eigenlijk beginnen luisteren voordat ik zelf de biografie gelezen had. Tot na enkele nummers had ik er zelfs geen benul van dat de zang door een dame verzorgd werd. De frontvrouw, Cara Mc Cutchen, is dus gezegend met een begenadigd strotje waar menig mannelijke collega alleen maar jaloers op kan zijn. Werkelijk vocalen die soms uit de toppen van de tenen komen. Ik moet er wel bij vermelden dat dit waarschijnlijk zang zal zijn waarvoor je het hebt of net niet.

De plaat knalt furieus uit de startblokken met Radiation Sickness en over het algemeen blijft het tempo het hele album lang strak hoog gehouden. Gaat dit niet vervelen, hoor ik je dan al denken? Pas du tout. Er zit genoeg afwisseling in de riffs en solo’s om de boel boeiend te houden. Je hoort hier en daar wel de invloeden doorsijpelen, zoals bijvoorbeeld in een song als At the Gates, waar je spontaan aan een klassieker als The Ultra-Violence van Death Angel moet denken. Maar beter goed geleend, dan slecht zelf gebrouwen, nietwaar?

De thrash van Mortillery is ook vrij technisch en complex, maar heeft je al vanaf de eerste luisterbeurt bij je kladden. Daarna duurt het echter wel een paar rondjes meer voordat je volledig met het plaatje weg bent. Kortom, een met talent doorspekt plaatje. De afsluitende titelsong vormt dan weer de kers op de taart. Een machtige metalhymne en de anthem van de plaat.

Vanaf nu ga ik Mortillery heel hard in de smiezen houden. We weten intussen al dat het niet enkel meer Annihilator is die de vlag mag claimen. De volgende generatie staat klaar. Om hard toe te slaan. Aanradertje.

Tracklist: