Bjorn Wielockx

Vanaf morgen ligt het nieuwe album Apology van de Amerikaanse hardcore/grindcoreband Weekend Nachos in de rekken. Het is ondertussen al het vijfde werk van de formatie. Voor vele muziekliefhebbers klinkt Weekend Nachos als lawaai, herrie… Maar voor zij die graag eens buiten de lijntjes kleuren, eens graag out-of-the-box willen denken is hier Weekend Nachos. Een bende ongeregeld die hun muziek graag anders brengt, steviger.

En ook deze Apology is weer een prachtig album geworden binnen het repertoire van de Amerikanen. Waar er op de eerdere albums (te) weinig ruimte werd gelaten voor opbouw kiest de band voor wat langere nummers. Nog steeds ligt het gemiddelde laag, rond de twee minuten. Toch wordt de duur ten opzichte van de andere albums toch een halve minuut, oftewel 25 procent opgetrokken. Iets wat de intensiteit live alleen maar ten goede kan komen.

Want dat kwartje dat werd toegevoegd, bestaat grotendeels uit hardcore-elementen. Breakdowns, two-step-stukken… Als het dat niet is, kiest de band voor stilte, uit het niets. Daar de toevoegingen zorgen voor opbouw, mindert natuurlijk ook de explosiviteit door de plotse ommekeer. Voor hen zijn er nog steeds Fake Political Song, Dog Shit Slave en N.A.R.C., waar Weekend Nachos geen ademruimte toelaat en maar blijft knallen.

Naar goede oude gewoonte kiest de band om af te sluiten met een ultra lange track. Ditmaal gaat het om Apology, die zo’n 10 minuten in beslag neemt. Het is een zeer donkere track waarvan de breakdown maar blijft duren. Een laatste maal word je door deze Amerikanen omver geblazen.

Ook deze Apology is wederom een pareltje geworden. Opnieuw levert de band een werk af waarvoor je, buiten de andere albums binnen het repertoire van de band, niet snel iets gelijkaardigs zal vinden. Iets unieks bevalt me altijd en zo ook deze nieuwe plaat van Weekend Nachos. Samen met Rings Of Saturn dé bands die ik graag eens live wil ervaren.