Jurgen Callens

Toen de cd Cut the Chord van Narcotic Self in mijn digitale brievenbus tuimelde, werd mijn aandacht onmiddellijk getrokken door het label US-metal. Groot was mijn verrassing toen ik het songs openklikte. De band heeft dan wel de basis in de Verenigde Staten, de muziek die de mannen spelen is duidelijk niet van de traditionele. We horen hier namelijk een vette pot moderne, groovende metal met een agressief karakter. Het album zou intussen verkrijgbaar moeten zijn bij de betere speciaalzaken.

Geen traditionele US-metal in de stijl van Metal Church, Armored Saint, Sanctuary of Vicious Rumors dus. Maar wel snoeiharde metal met core-invloeden, wat experimentele dingen ertussen verweven en ook hier en daar een portie rock. Hier en daar meen ik ook wel wat progressieve dingen te ontwaren. Veelal schotelt Narcotic Self , dat het geesteskindje is van zanger Jesse Dean, ons uptempo werk voor, om hier en daar even wat gas terug te nemen. Dat is ook nodig, wil je als luisteraar eens wat op adem kunnen komen. De band doet heel hard zijn best om de toehoorder naar de keel te grijpen. Dat lukt ze ook wel aardig, maar toch kan het mij maar matig boeien. Ik vind de jongens namelijk veel te veel uit hetzelfde vaatje tappen en heb de indruk dat ik alles elders al wel eens beter gehoord heb. Ik hoor veel invloeden de metalen revue passeren. Ik denk dan in de eerste plaats aan bands als Pantera, Soilwork, Spoil Engine, Lamb of God en 5FDP. De uptempo agressie kan me wel bekoren en hier en daar het melodieuze gitaarwerk ook. Maar wel daar, wanneer de voet wat van het gaspedaal af gaat. De zang is echter heel inwisselbaar en kon gewoon van eerder welk metalcorebandje gekomen zijn. Geen slechte strot hoor, daar niet van, maar we hebben het intussen al tot vervelens toe gehoord. Ook het duet dat aangegaan wordt met Soilwork‘s Bjorn Strid kan het boeltje niet meer rechttrekken. Om die man te horen, moet je naar de song Generation Victim luisteren.

Narcotic Self zelf heeft al voor vele grote bands geopend. Dat zal dan waarschijnlijk rond hun lokale Omaha geweest zijn. Het heeft wel blijk dat er dus best wel interesse is en dat mensen er potentieel in zien. Op dit album komt dit er voor mij echter nog niet uit. Maar laat de jongens eens een volledige tour doen en eens een constante in de line-up houden en dan wil ik ze met het volgende album nog wel eens terughoren. Nu is dit Cut the Chord geen album geworden die ik in één rit kan uitzitten. Herkansing.

Tracklist: