Steven Demey

Sinds begin jaren ’90 staat het Brugse After All garant voor een stevige portie degelijke metal. Daar waar er in de beginjaren nog gezocht werd naar een eigen sound en het experiment vaak niet geschuwd werd (getuige daarvan het gebruik van een mondharmonica in de song Descending Pain van de plaat Mercury Rising), trekt de band sinds 2005 met de release van The Vermin Breed duidelijk de thrashmetalkaart. De Bruggelingen zijn sindsdien vrij consistent gebleven in hun aanpak. In 2007 krijgen ze enige media-aandacht omdat idoolwinnaar Peter Evrard als zanger meegaat op een drie weken durende Europese toer met Agent Steel en Vicious Rumours. Het lijkt de voorbode van wat komen gaat, want rond 2010 wordt zanger van het eerste uur Piet Focroul definitief vervangen door Sammy Peleman. Sammy drukt direct een grote stempel op het totaalbeeld van de band door zijn enorme stembereik en krachtige uitstraling. Het resultaat verschijnt in 2012 en heet Dawn Of The Enforcer. De plaat laat een herboren After All horen met een frissere, modernere sound zonder daarbij de jaren ’80 thrashroots te verloochenen. Het is een voorlopig hoogtepunt in de 25-jarige carrière. Met de nadruk op ‘voorlopig’, zo zal gauw blijken. Uiteindelijk duurt het nog eens vier jaar alvorens een opvolger wordt klaargestoomd. De band nam er zijn tijd voor en het is er aan te horen.

Waves Of Annihilation is namelijk een feest voor elke fan van Amerikaanse speed/thrash/heavy/power metal in het straatje van Heathen, oude Sanctuary, de eerder genoemde Agent Steel en Vicious Rumours, Lääz Rockit, Toxik, Overkill, Forbidden, Testament en zelfs Slayer. Kortom, metal van de zuiverste soort. After All doet er echter nog een schep bovenop door de melodieuze zang af te wisselen met strategisch geplaatste grunts. Deze zijn zodanig met de muziek verweven dat ze nergens als storend worden ervaren. Daar waar Sammy Peleman zich op het vorige album Dawn Of The Enforcer nog voorbeeldig van zijn taak kweet, gaat hij er nu losjes over. Hij verkent werkelijk alle mogelijkheden van zijn stem waardoor een breed scala aan klankkleuren zich ontvouwt. Meest opmerkelijk zijn dus die grunts en de hoge uithalen à la John Cyriis van Agent Steel. Bovendien zijn sommige songs zoals None Can Defy, die eerder al samen met opener Rejection Overruled op een ep verscheen, en afsluiter Destructive Force doorspekt met blastbeats. Over de plaats op de drumkruk valt trouwens ook één en ander te vertellen. Kevin Strubbe, die dertien jaar deel uitmaakte van de band, gaf er vorig jaar de brui aan. Kevin is een begenadigd loper en triatleet en wou zich daar meer gaan op focussen. Hij speelde wel nog de plaat in. En hoe! Het is werkelijk doodzonde dat Kevin de stokken in de ring gesmeten heeft. After All liet er in hun gekende stijl geen gras over groeien en had al gauw een capabele vervanger klaar, namelijk Bert Guillemont, vooral gekend van de H8000 thrashcore formatie Liar.

Daar waar After All in het verleden wel eens wat gas durfde terug nemen, zoals de semi-ballad To Breach And Grieve van de vorige plaat bewees, is het nu één en al melodieuze razernij van begin tot eind. Binnen de songs is er echter afwisseling genoeg. De twin gitaarriffs en vingervlugge solo’s van het duo Van Damme/Depree vliegen je om de oren. En ook al gaan ze er aan een hels tempo tegenaan, toch worden tempowisselingen niet geschuwd. Opvallend is ook de basgitaar die nadrukkelijk in de mix zit zonder daarbij de gitaren weg te blazen. Het valt te vergelijken met de producties van de laatste Overkill platen. De bij momenten virtuoze basstijl van Fre Vanmassenhove komt zo mooi tot zijn recht. Bijna niet te geloven dat gitarist Christophe Depree vrijwel helemaal in zijn eentje verantwoordelijk was voor de opnames. Enkel voor drums en zang kreeg hij hulp van hun geluidsman Bart Vennekens. Nadien ging het zaakje richting Zweden waar muzikale duizendpoot Dan Swanö andermaal instond voor de mix en mastering. Onder het motto ‘never change a winning team’ werd ook het artwork, net zoals op het vorige schijfje, weer verzorgd door legende Ed Repka. De futuristische tekening past perfect bij het muzikale plaatje.

Na 25 jaar ploeteren voor dat beetje erkenning is het dan eindelijk zo ver. Onder het toeziend oog van NoiseArt Records moet het dan eindelijk eens gaan lukken voor de West-Vlaamse (t)rots om wereldwijd hoge ogen te gooien. After All heeft met Waves Of Annihilation een splinterbom van internationale klasse afgeleverd die in België en hopelijk ver daarbuiten nog lang zal nazinderen.

Tracklist: