Jurgen Callens

Zoals nog zoveel anderen waarschijnlijk, had ik voordien nog niet van de naam Arise in Chaos gehoord, hoewel dit wel al degelijk het tweede album van de Amerikanen is, dat hier verschijnt. Terminal Cognition is de opvolger van het in 2012 verschenen Civilization Decay, en werd op 20 mei uitgebracht via het nieuwe label van Megadeth bassist Dave Ellefson, kortweg EMP genaamd. De labelbaas deed ook – samen met nog een oude bekende: Ahrue Luster – wat co-productiewerk op deze modern klinkende Amerikaanse metalplaat.

Dat er zoveel tijd tussen het debuut en de nieuwe worp zit, kan wellicht toegeschreven worden aan het feit dat ook deze band te kampen kreeg met een boel bezettingswissels. Dat hoeft geen ramp te zijn, als het resultaat dan maar het wachten waard was. Of dit in dit geval zo is, daar ben ik nog niet aan uit. Muzikaal tapt Arise in Chaos uit hetzelfde vaatje als zoveel van hun Amerikaanse collega’s. Er is een ware nieuwe beweging van Amerikaanse moderne metal waaronder ik bands als Lamb of God, Slipknot, Trivium en Machine Head reken. Bands die dan al wel een tijd meedraaien, maar die het voorbeeld werden voor talloze volgelingen. En muzikaal klinken deze mannen uit Denver dan ook wel als hun invloedsbronnen. Snoeihard gebrachte thrash, met de nodige vervormingen, wat djent-invloeden, laaggetunede gitaren, vervormde screams en squeals, breakdowns, groovende hooks,… Noem het en je krijgt het. Ook klinken de jongens boos, heel boos. Dit album is één uitlaatklep geworden voor heel veel boosheid en agressie en dat vertaalt zich logischerwijs in de muziek. Van begin tot eind klinkt dit als grote razernij, een trein die op hoge snelheid voorbij dendert, zonder veel gas terug te nemen.

Wie de band niet kent en eens wil checken hoe het klinkt, kan misschien de al uitgebrachte video voor The Divine eens bekijken. Hiermee krijg je als luisteraar al een goed beeld van wat je op de rest van het album mag verwachten. De kwaliteit van het gebrachte werk is hoog, maar ook wel inwisselbaar. Soms heb ik de indruk dat veel songs nogal op mekaar lijken. Ik bespeur dan eigenlijk ook geen uitschieters, zowel niet in positieve als in negatieve zin. En dat is eigenlijk ook niet goed, want de grote broers hebben natuurlijk wel allemaal een Davidian, Redneck of Wait and Bleed op hun albums staan. Boosheid alleen is dus niet voldoende. Volgende keer dus ook wat meer aandacht geven aan de songs zelf en dan komt het allemaal wel goed.

Voor fans van voordien genoemde bands, kan dit wellicht wel iets zijn. Mij echt uitspreken ga ik hierover nog niet doen. Ik wacht gewoon even het volgende werk van deze Yankees af en dan praten we nog wel eens.

Tracklist: