Jurgen Callens

Heel soms zou je je als reviewer laten misleiden als het op bandnamen en albumtitels aankomt. Heel even heb ik er dan ook aan gedacht dat ik deze release aan mijn interesse voorbij zou laten gaan. Maar dat je hier nooit op voort mag gaan, blijkt nu nog maar eens. Bijna had ik een coole band niet leren kennen. En cool is dan nog nederig gezegd. Een ferme band is dit Green Death, uit het Amerikaanse Des Moines. Ook deze plaat, Manufacturing Evil, verscheen vorige week via het label van Megadeth bassist Dave Ellefson.

Zelf beweert Green Death klassieke thrash, die gespeeld werd rond de Bay Area in de eighties en het begin van de nineties, te combineren met wat modernere en progressievere elementen. Waar aan de ene kant, maar ik hoor ook traditionele powermetalinvloeden, wat doomy en klassieke stukken en met de toevoeging van de deathmetalvocalen (nu en dan) put de band ook uit die bron.

Vanaf de intro Cilicium hoor je hier met iets speciaals te maken te hebben. De eerste haartjes op mijn armen kwamen al recht, en dan moest de rest nog komen. Een klassieke intro zoals we destijds gewend waren op menige thrash- en speedmetalplaat van onze grote helden. Hierna wordt vervolgd met het prima titelnummer, dat meteen alle facetten van de band laat horen. Een ferme thrash- en powermetalsong met mooi gitaarwerk en prima vocalen van Sol Bales. Voor mij mag je die gerust in het rijtje met Russ Anderson, Eric AK en Joey Belladonna plaatsen. Een zuivere, verstaanbare stem die ook andere regionen kan opzoeken, als de song dat vereist.

Muzikaal worden links gelegd naar grootheden als Testament, Heathen en Pantera. Maar ook de mosterd die bijvoorbeeld bij een groep als Type O Negative gehaald werd, kan je proeven in een song als Devil’s Night. En heel even schiet de naam van Danzig hier ook door mijn hoofd. Op de ballad Soulless krijg je de band dan weer van de gevoelige en ingetogen kant te zien. De grote bands pakten er allemaal mee uit, en de mayonnaise pakt ook bij Green Death met dit trukje. Op de derde song van de plaat krijgen we dan weer een gast te horen, die we niet direct op een thrash- of powermetalplaat zouden verwachten. Niemand minder dan deathmetallegende David Vincent van Morbid Angel maakt hier zijn opwachting en geeft een extra toevoeging aan de track. Dat de band nadruk legt op afwisseling kan afgeleid worden uit Through the Eye, waarbij ik vocaal en naar groove toe een knipoog werp richting Sacred Reich. Er zijn natuurlijk veel mindere bands om mee vergeleken te worden natuurlijk. Je hoort duidelijk dat de kern van deze band al een tiental jaar samen speelt. Ik moet dus dringend eens op zoek naar die eerste full lenght en de twee daaraan voorafgaande ep’s ook.

Kortom, Green Death was voor mij een goed bewaard geheim en was me met de keuze van bandnaam haast gepasseerd. Maar wat een aangename kennismaking was me dit zeg. Typisch een bandje voor festivals waar nog nostalgie uitgeademd wordt, zoals Keep it True, Rock Hard of zelfs Wacken. Dit is zeker voer voor fans van voornoemde bands, maar ook liefhebbers van Forbidden en Flotsam and Jetsam moeten hier zeer zeker even naar luisteren. Thrash till death! I rest my case.

Tracklist: