Steven Demey

In 1982 was Udo Dirkschneider met zijn band Accept in zijn eentje verantwoordelijk voor het ontstaan van een nieuw genre, namelijk Duitse power metal ofte teutoonse metal. Dat jaar werd immers de klassieker Restless And Wild op de mensheid losgelaten met de legendarische song Fast As A Shark. De combinatie van NWOBHM, razendsnelle dubbele basdrumsalvo’s en een flinke portie bombast zorgde in Duitsland voor een hele rits nieuwe bands zoals onder andere Running Wild, Grave Digger en Helloween.

Die laatste deed er in 1985 nog een schepje bovenop met de release van Walls Of Jericho, opnieuw een mijlpaal in de geschiedenis van de Duitse heavy metal. Toen gitarist Kai Hansen eind jaren ’80 Helloween verliet – de band verkeerde toen op zijn hoogtepunt met de release van Keeper Of The Seven Keys I & II – richtte hij Gamma Ray op. Rond dezelfde periode ontstond ook die andere Duitse grootmacht Blind Guardian. In de tweede helft van de jaren 90 besloten de drie vrienden Kai Hansen, drummer Thomen Stauch (toen nog bij Blind Guardian) en zanger/gitarist Piet Sielck hun gezamenlijke passie te delen in Iron Savior. Het resultaat van de samenwerking was zonder meer degelijk, maar voegde niets toe aan het tegen dan al zwaar uitgemolken genre. Kwaliteit komt echter altijd bovendrijven en zo gebeurde het dat bandleider Piet Sielck toch een mooie carrière kon uitbouwen met zijn band en na bijna 20 jaar nog steeds meedraait aan de top van de Duitse power metal. Het negende album Titancraft is dan ook een feest der herkenning voor elke fan van het genre.

Titancraft gaan vergelijken met vorig werk is geen gemakkelijke opgave daar Iron Savior door de jaren heen steeds vastgehouden heeft aan zijn stijl zonder al te veel af te wijken van het geijkte pad. Toch zijn er lichte variaties merkbaar. Daar waar de eerste twee albums Iron Savior en Unification de perfecte combinatie vormden van oude Blind Guardian en Gamma Ray, toonden opvolgers Dark Assault en Condition Red toch meer een eigen gezicht. De sound pakte zowel muzikaal als vocaal toch een stuk ruwer uit. Er zat meer een punkattitude in de songs. Gewoon keihard blazen zonder veel toeters en bellen was de boodschap! Op Battering Ram en Metropolis werden de zaken toch weer wat melodieuzer aangepakt. Symfonische elementen slopen het geluid binnen op The Landing en Rise Of The Hero. Laten we stellen dat Titancraft een samenvatting biedt van al het vorige. De plaat opent, na een overbodige intro, sterk met de titelsong en het navolgende Way Of The Blade, tevens de eerste single. Het zijn twee stevige songs met een hoog tempo en veel bombast. Zo hebben we ze het liefst! Seize The Day is een vlotte song met het typische ‘galop’-ritme en een sterk, meezingbaar refrein. Daarna zakt het tempo met het drieluik Gunsmoke, Beyond The Horizon en The Sun Won’t Rise In Hell. Drie degelijke mid tempo songs zonder meer waarvan Beyond The Horizon door de epische inslag het meest aanstekelijk werkt. Strike Down The Tyranny gaat er weer vol tegenaan en doet de tijden van Dark Assault en Condition Red herleven. Deze song behoort samen met het openingsduo tot het beste werk. Brother In Arms kent verwijzingen naar Manowar en voelt aan als een ‘anthem’. I Surrender is een ‘dertien in een dozijn’-ballad en mocht dus gerust worden weggelaten. Het afsluitende Rebellious is een stoere meebruller waarin Piet Sielck met overtuiging ‘born to be rebellious’ zingt. We zijn geneigd hem te geloven.

Spektakel hoeven we al lang niet meer te verwachten van Iron Savior. Piet Sielck en zijn kornuiten staan wel garant voor een stevige portie typisch Duitse metal waar de spelvreugde van af spat. Qua degelijkheid hebben ze binnen het genre nog altijd een straatlengte voorsprong op de vele halfslachtige werkjes die ons nog elke maand overspoelen. Aan de verworven status van hun landgenoten van Primal Fear komen ze echter vooralsnog niet. Die laatsten hebben met Rulebreaker dan ook één van dé platen van 2016 gemaakt, dus een schande is dat niet.

Tracklist: