Stany Criel

Als heavy rock- en metalzine krijg je van je labels ook wel eens promo’s aangereikt die zich eerder in het classic rockgenre situeren. Daar is op zich niets mis mee maar reviewers ten lande weten ook dat de info die je over een band ontvangt ook wel eens misleidend kan zijn, het product moet namelijk verkocht worden. Maar goed, ik heb deze promo zelf aangevraagd en wie zijn gat verbrandt…

Zo ook het debuut van het Engelse Space Elevator dus. De band was me inderdaad al eens in het oog gesprongen simpelweg door het feit dat bassist Neil Murray (Whitesnake, Black Sabbath, Brian May,…) zijn diensten heeft verleend voor dit debuut (maar ondertussen blijkbaar ook al het hazenpad heeft gekozen). De release van de single Elevator vond ik daarentegen dan weer minder interessant.

Deze band krijgt dus het label hardrock/classic rock opgekleeft met invloeden van onder andere Queen, Fleetwood Mac, Kate Bush en Genesis. Daarnaast worden ze op Engelse grond ook nog eens de hemel ingeprezen en op basis van één nummer kan men moeilijk oordelen.

Ik heb echter mijn serieuze bedenkingen bij al het bovenstaande. De aangehaalde invloeden zijn inderdaad soms wel aanwezig maar zijn toch minimaal te noemen. En qua genrebenadering hou ik het liever op zeemzoete Adult Orientated Rock. Hardrock? Don’t think so. Classic rock beslaat een breed spectrum maar ook daar heb ik moeite mee.

Gebrek aan talent is er nochtans niet. Neil Murray heeft uiteraard al zijn sporen verdiend, maar ook de frontvrouw, enkel bekend onder de naam The Duchess, beschikt over een mooie en krachtige stem met zeer veel potentieel. De spaarzame solootjes van gitarist David Young zorgen ook wel eens voor een schaars lichtpuntje in de meligheid.

Ik krijg eerder de indruk dat de band met dit album een gooi wil doen naar deelname aan het Eurovisiesongfestival maar dan wel twintig à dertig jaar te laat. Veel van deze nummers hadden daar zeker niet misstaan. Met de beste wil van de wereld, het lukt me dan ook niet om een nummer aan te prijzen dat wel de moeite waard is.

Ondertussen heeft de band al plannen voor een tweede kleinood en werd er ondertussen een cover van Thin Lizzy’s Don’t Believe A Word opgenomen. Jammer maar helaas, ook hier word ik allesbehalve wild van. Ik koester dus weinig verwachtingen. Bezoekers van deze website laten deze release gerust links liggen, dit is geen spekje voor jullie bekje.

Tracklist :