Death_Angel_-_The_Evil_Divide_-_Artwork[1]

Jurgen Callens

Laat ik even beginnen met stellen dat ik al van dag één een grote Death Angel fan ben en deze band bij ondergetekende nooit iets verkeerds heeft kunnen doen. Hoe zou het ook kunnen? Heeft deze formatie ooit maar één minder album afgeleverd? Of één mindere show gespeeld? Ha, ik dacht het niet. Na recente krakers van collegabands als Megadeth en Slayer waren de Bay Areathrashers het dus aan zichzelf en de fans verplicht om niet onder te doen. En weet je wat? Death Angel klaart het klusje met de vingers in de neus en levert zowaar zijn beste werk af sinds het onvolprezen Act III. Het achtste album in de reeds meer dan dertigjarige carrière wordt volgende vrijdag uitgebracht via Nuclear Blast.

Op The Evil Divide wordt meteen duidelijk dat Death Angel nog steeds heel hongerig is, nog steeds onvoorspelbaar is en nog steeds met dwingende kracht zijn wil wil opleggen. Het is lang geleden dat ik me er tijdens het schrijven van een review op betrapte om tijdens de eerste luisterbeurten geen notities te nemen. Dit plaatje hield me gewoon in een armklem waar moeilijk uit te raken viel. De voorgaande albums, die na de comeback, namelijk Relentless Retribution, Killing Season, The Art of Dying en The Dream Calls for Blood waren één voor één al meesterwerkjes, maar op deze nieuweling doen de Californiërs er nog een schepje bovenop. Je hoort gewoon dat deze line-up nu al een tijd samen is en door het vele touren als een geoliede machine is gaan draaien. De tandem Cavestany-Aguilar zorgt voor ongeëvenaard vuurwerk en riffen er eenderetestrak op los. Ook de ritmesectie kent zijn weerga niet en zanger Mark Osegueda lijkt ook maar steeds te groeien naarmate de jaren vorderen. De intensiteit spat van dit album af. Deze band wordt alleen maar intenser en het jongewolvengedoe van weleer is nog steeds in de ziel aanwezig. Veel leeftijdsgenoten kunnen hier nog eens een puntje aan zuigen.

Over naar het album dan. Aftrappen doet de plaat met The Moth, welke een Death Angel binnenkomer ten voeten uit is. Gekruid met alle gekende elementen is dit niet meteen de snelste song van de plaat, maar wel eentje die meteen je aandacht vat. Melodieus (twin)gitaarwerk en de openingsyell Suprise, I’m back again slepen je mee. Kenmerkend hier zijn ook de co-vocalen van Rob Cavestany. The Moth zie je ook terugkeren in het artwork. De single Lost is naar Death Angel-normen vrij melodieus en ligt direct vlot in het gehoor. Het nummer heeft een hypnotiserend refrein met ook een super (twin)solo en groovend ritmewerk. Dit is een instant Death Angel-klassieker. Osegueda levert op deze track ook een vocale topprestatie. Deze song moet je gewoon nu direct al even opsnorren! Father of Lies is dan weer een heel stevig nummer dat op het eind uitmondt in een prachtige akoestische outro. Schitterend. It Can’t be This bevat dan weer een middenstuk dat zo uit een Behemoth song gekomen kon zijn. Een ander favorietje van me is Breakaway. Een thrashgranaat eerste klas met een refrein dat alle registers opentrekt. Je hoort gewoon dat dit een plaat is die met heel veel passie en liefde voor muziek gemaakt is. Een plaat met een hart en een ziel en de teksten vertalen ook echt de gevoelens van de bandleden. Dit lijkt alweer een logische stap voorwaarts en dit album overtreft dan ook probleemloos de toch al niet misse voorgangers The Art of Dying, Killing Season, Relentless Retribution en The Dream Calls for Blood. Ik durf zelfs te pretenderen dat ik The Evil Divide net na het debuut The Ultra-Violence en Act III durf te rangschikken. Een waar genot om naar te luisteren.

Kortom, alle respect voor deze roedel jonge wolven op leeftijd. Ze spelen nog steeds eender welk jong opkomend bandje met de vingers in de neus naar huis. Ik beklaag eigenlijk eender welke formatie die met deze jongens het podium moet delen. The Evil Divide wordt dus een essentieel album in elke thrashcollectie. Death Angel is terug, van nooit weggeweest. En hoe! Verplichte aanschaf, deze hap.

Tracklist: