De lezer die meer vertrouwd is met Amped-Up weet dat wij ontstaan zijn uit het oude Ashladan. Omdat die website binnenkort definitief verdwijnt en wij het zonde vinden dat het festivalverslag van Graspop 2015 in het digitale limbo verdwijnt hadden wij het idee om dit verslag nog eens op onze nieuwe webstek te laten verschijnen. De terugblik op vrijdag 19 juni 2015 lees je hier.

King Hiss – Metal Dome

Aangezien ik de vrijdagmorgen de files op de Antwerpse ring de loef wou afsteken en al op een pijnlijk vroeg uur uit het verre West-Vlaanderen vertrokken was, kwam ik net op tijd het Heilige Gras opgewandeld om de heren -en streekgenoten- van King Hiss te zien aftrappen. Dat ik meteen wakker geblazen zou worden, dat wist ik intussen al wel. Wie deze band het laatste jaar live ontlopen heeft, die woont wellicht op een andere planeet. Dat dit ook niet de laatste passage van de band op Graspop was, dat weet nu ook iedereen. Deze band is een machine. Zo eentje die steeds maar aanzwelt en niet zal rusten tot waar ze zullen staan waar ze willen staan. En dat schat ik in als ergens hoog op de main. Maar laat ons voorlopig nog genieten van wat ze nu doen. Met een flinke dosis (waar in hemelsnaam halen ze die toch telkens weer) energie, lef en goesting pakken ze ook nu weer het grootste gedeelte van de Metal Dome in met de groovende stonersongs van hun debuut Snakeskin. Een paar dagen voor deze show had de band nog een nieuwe video uitgebracht voor de song La Haine. Dit nummer vormde voor mij het orgelpunt voor een hele sterke set. Naar adem happend strompelde ondergetekende meteen op zoek naar een eerste frisse pint van de dag. Want dit was nodig.

H.E.A.T. – Mainstage 1

Dé band waarvoor ik op vrijdag al op een ontieglijk vroeg uur (naar metalheadnormen) aan de mainstage wou staan, was het Zweedse H.E.A.T. Deze jonge hardrockers hebben sinds hun laatste twee albums Address The Nation en Tearing Down The Walls mijn volledige aandacht. Alleen had ik ze nog nooit live gezien en alleen maar van die verhalen gehoord, waarin over hun liveshows in superlatieven gepraat werd. Ik had wel wat in te halen dus. En van het eerste moment werd duidelijk dat mijn hooggespannen verwachtingen ingelost zouden worden. De energie spatte zowat tot de P.A. het publiek in. Vooral zanger Erik Grönwall is de grote publieksmenner en een podiumbeest eerste klas. Voor een opener op de mainstage stond er ook al verbazend veel volk. En deze mensen kregen meteen een dikke vette show. Er werd vooral geput uit de laatste twee platen en de hits van H.E.A.T. werden woord voor woord meegezongen. Het feestje werd compleet toen de compleet gestoorde vocalist besloot om nog een nummertje midden het publiek te gaan meezingen. De band had er duidelijk ferm veel zin in, en warmde het publiek op voor het vele moois dat nog komen moest. Achteraf bekeken komt dit optreden zeker in mijn top drie van beste shows op GMM 2015.

Setlist:

1. Tearing Down the Walls
2. Beg Beg Beg
3. Living on the Run
4. Point of No Return
5. Mannequin Show

Der Weg Einer Freiheit – Marquee

Het was in een kort tijdsbestek alweer de derde keer dat ik Der Weg Einer Freiheit zag. Na fenomenale passages in Rotterdam en op Roadburn, lagen mijn verwachtingen waanzinnig hoog om deze band dus alweer live te mogen aanschouwen. Maar zoals wel vaker gebeurt wanneer je hooggespannen verwachtingen hebt, worden ze niet altijd ingelost. De hoofdschuldige aan dit verhaal, voor sommigen misschien geen verrassing meer: het geluid. Alle trage en rustigere passages klonken prima, maar wanneer het Duitse viertal alle registers open trok, was er spijtig genoeg enkel nog een overdaad aan bas en drums te horen. In vergelijking met de twee eerdere genoemde shows was dit dus verreweg de minste, maar het songmateriaal van Der Weg Einer Freiheit blijft fantastisch genoeg om zelfs wanneer het geluid minder is je nog steeds weg te voeren naar een kalmere plek. Het zegt wellicht genoeg dat dit, ondanks het slechte geluid, één van de betere shows was van Graspop en dat werd nog maar eens bevestigd door de uitstekende respons van het publiek. Ik kijk alweer uit naar de volgende keer.

1. Repulsion
2. Der stille Fluss
3. Lichtmensch
4. Einkehr
5. Zeichen

Thunder – Mainstage 1

Thunder zal ons nog lang bijblijven. Gewoon omwille van de steengoeie muziek die deze band maakt. Ze zitten in hetzelfde genre als AC/DC en mochten als tweede act op Mainstage 1 de weide 45 minuten lang in vuur en vlam zetten. En daar zijn ze goed in geslaagd. Intro van dienst was deze keer Thunderstruck (toepasselijk, niet?), en daarna begonnen ze met Dirty Lovede weide wakker te schudden. Bij songs zoals Wonder Days, Black Water en The Thing I Want – afkomstig van hun eerder op dit jaar uitgekomen album Wonder Days – gaven Danny Bowes en de zijnen alles wat ze in zich hadden. En alhoewel de helft van de weide – en soms ook van de band – nog sliep, sloten ze met I Love You More Than Rock ‘N’ Roll een geweldig optreden af. Wat mij betreft, mag de organisatie deze heren gerust op een later tijdstip laten optreden.

1. Dirty Love
2. River of Pain
3. Black Water
4. Wonder Days
5. Love Walked In
6. The Thing I Want
7. I Love You More Than Rock ‘N’ Roll

Avatarium – Metaldome

Avatarium is het geesteskind van Leif Edling, bassist en bandleider van Candlemass. Hij componeert de meeste nummers zelf, maar wegens ziekte laat hij het toeren al een jaar aan zich voorbij gaan. Het unieke aan deze band is de mooie engelenstem van Jennie-Ann Smith, gekoppeld aan een zwaar doombasgeluid en het virtuoze gitaarwerk van Marcus Jidell, dat duidelijk geïnspireerd werd door Ritchie Blackmore. De band had geen tijd gekregen voor een soundcheck, waardoor de zang in het begin soms wegviel. Toch konden ze op veel bijval rekenen van het vrij talrijk opgekomen publiek dat zo vroeg kwam opdagen voor deze klasseband. Tijdens het optreden van Kiss wist Marcus mij te vertellen dat het nieuwe album  in de volgende twee weken wordt gemixt en in oktober wordt uitgebracht.

1. Moonhorse
2. Bird of Prey
3. All I want
4. Deep Well
5. Pandora’s Egg
6. Avatarium

Aborted – Marquee

Al heel vroeg op de dag werd de Desselse Boeretang wakker geschud door een aardbeving in de Marquee. Wat was hier de oorzaak van? Aborted was eindelijk teruggekeerd naar Graspop!

Deze Belgische deathmetalmachine wist heel goed waar het publiek voor gekomen was en startte heel stevig met Meticolous Invagination. De band en het publiek hadden er duidelijk heel veel zin in, maar de geluidstechnicus niet. Van het begin tot het einde van de set klonken de gitaren redelijk rommelig en waren de vocals bij momenten ook niet te horen.

Dit liet de band natuurlijk niet aan zijn hart komen en ze speelden al direct Parasitic Flesh Resection, ook een nummer van het populaire Gormageddon album. Natuurlijk konden ook de nieuwe nummers niet vergeten worden en trakteerde de band ons op de titeltrack Necrotic Manifesto.

Tussen de nummers door verkondigde zanger Sven de Caluwé dat dit de twintigste keer was dat hij naar Graspop kwam en dat hij het een heel grote eer vond om er te staan. Dit was natuurlijk een reden voor het publiek om er nog eens een extra keer tegen aan te gaan!

Ondanks het slechte geluid, speelde Aborted een goede set die de meeste mensen in de Marquee wel kon bekoren.

1. Intro
2. Meticolous Invagination
3. Necrotic Manifesto
4. Coffin Upon Coffin
5. Fecal Forgery
6. Six Feet of Foreplay
7. The Extirpation Agenda
8. The Origin of Disease
9. Sanguine Verses (… of Extirpation)
10. Cenobites
11. The Saw and the Carnage Done

Butcher Babies – Mainstage 2

Butcher Babies. Volgens mij zal iedereen die op Graspop geweest is, deze band nu onderhand wel kennen. Natuurlijk had ik vooraf ook al wel de clips gezien en wist ik dus wel wat me te wachten stond. Mijns inziens moet de band het vooral van het visuele hebben. Het visuele van de twee zangeressen Heidi en Carla dan welteverstaan. Deze twee welogende deernes weten best hoe ze een leuke show moeten neerzetten. En aan het enthousiasme van de band zal het ook niet liggen. Maar om van ‘blijvers’ te kunnen spreken, zullen de Butcher Babies in de toekomst toch ook wel eens wat leuke songs moeten leren pennen. Hier had ik het na een paar nummers eigenlijk wel gehad en gezien. Er werden vooral songs uit het debuut Goliath gespeeld. Maar ook van het in augustus te verschijnen Take it like a Man kreeg het publiek al een voorsmaakje. Leuk, als tussendoortje en voor het oog. Maar zeker niet memorabel.

1. The Cleansing
2. The Mirror Never Lies
3. Goliath
4. Beer Drinkers and Hell Raisers (ZZ Top-cover)
5. Jesus Needs More Babies for His War Machine
6. Slowdeath
7. Monster’s Ball
8. Crazy Horses(The Osmonds-cover)
9. I Smell a Massacre
10. Magnolia Blvd.

Blues Pills – Metaldome

Het valt goed te merken dat er een kleine hype is ontstaan rondom Blues Pills, want de Metaldome was aardig gevuld toen deze Zweedse band mocht aantreden. Ik geef de aanwezigen groot gelijk, want dit viertal speelde een steengoede set. Zowel de swingende hardrocksongs waaronder High Class Woman en Bliss, als het meer rustigere werk konden moeiteloos overtuigen. De band speelde met veel gevoel en ging op in zijn eigen muziek, gitarist Dorian Sorriaux voorop. Het grote uithangbord van Blues Pills blijft echter zangeres Elin Larsson. Wat een fenomenaal stemgeluid heeft zij toch! Met het door velen meegezongen Devil Man kwam de show zéér sterk tot een einde. Deze band heeft het in zich om groot te worden, daar bestaat geen twijfel meer over bij ondergetekende.

1. High Class Woman
2. Ain’t No Change
3. Astralplane
4. Bliss
5. Black Smoke
6. Little Sun
7. Devil Man

Sigh – Marquee

Japan is niet alleen het land van de rijzende zon, maar ook het land dat garant staat voor een fikse dosis ‘what the fuck…’.  Sigh is zo’n curieus exportproduct dat al ruim 20 jaar bestaat, en hoewel ze oorspronkelijk begonnen als een blackmetalband zijn er doorheen de jaren allerlei vreemde invloeden in de muziek geslopen, die het heel moeilijk maken Sigh in een vakje te steken. Ik vermoed dat velen dan ook vooral uit nieuwsgierigheid naar dit optreden gingen kijken, en toegegeven, er viel wel wat te zien: Mr. Mikannibal had vooral veel ondergoed aan, en stond heupwiegend haar cape rond zich heen te draaien. Hoewel die cape al snel kwijtgespeeld werd. Af en toe speelde ze ook saxofoon, of zong met een vreemd hoog stemmetje samen met frontman Mirai Kawashima, die vooral de grunts verzorgde. Ondertussen kregen we brandende bijbels te zien, of attributen zoals brandende schedels en kaarsen waaruit Mr. Mikannibal haar lichaam overvloedig met bloed begoot. Het oog kwam dus zeker ruimschoots aan bod, maar muzikaal kon dit toch net iets minder boeien. Toch was Sigh voor even een aangename verpozing die zeker thuishoort op een festival als Graspop.

Asking Alexandria – Mainstage 2

Asking Alexandria is een bekende naam binnen het metalcoregenre. Toch wist de band al verschillende keren tegen verschillende schenen te stampen. Zo maakt de band al sinds het begin metalcore met elektronische invloeden en was op het nieuwste album van Asking Alexandria  een meer metal-gericht geluid te horen. De schuldige voor velen, Danny Worsnop, koos zich voor de volle 100% in te zetten voor zijn nieuwe band: We Are Harlot. Hij had Asking Alexandria verlaten en dus kon er van alles gebeuren.

En dat ‘van alles’ gebeurde ook op de main. Met The Death Of Destiny hebben we (gelukkig) maar één liedje van Askings recentste album From Death To Destiny moeten beluisteren. Maar de rest van de set werd aangevuld met klassiekers vanop de twee oudste albums namelijk Reckless & Relentless (2011) en Stand Up And Scream (2009) en één nieuw liedje. Maar de kakelverse song van Asking Alexandria was live niet wat het moest zijn. De vocal van Denis Stoff was een tape en dus waren we even naar een playbackshow aan het kijken. De drie laatste nummers waren allemaal van Stand Up And Scream, hun debuutalbum.

A Prophecy, If You Can’t Ride Two Horse At Once… You Should Get Out Of The Circus en Final Episode (Let’s Change The Channel) kwamen aan als een bom. Hier werd het duidelijk dat Denis Stoff zijn scream echt wel goed zit voor Asking Alexandria. Tijdens de laatste breakdown gingen zowel band als publiek nog één keer total loss. Op die ene flater na, tijdens het nieuwe liedje, zette Asking Alexandria hier een sterke prestatie neer.

1. Welcome
2. Closure
3. Breathless
4. To the Stage
5. I Won’t Give In
6. The Death of Me
7. Not the American Average
8. A Prophecy
9. If You Can’t Ride Two Horses at Once… You Should Get Out of the Circus
10. The Final Episode (Let’s Change the Channel)

Ne Obliviscaris – Metaldome

Eén van de grootste ontdekkingen van Graspop 2015 is zonder twijfel Ne Obliviscaris. Deze Australische progressieve metalband heeft al twee goed ontvangen albums achter zijn naam staan, maar live staan de mannen ook al aardig hun mannetje. De combinatie van deathmetal met prachtige sfeervolle passages was een genot voor het oor. De songs van dit zestal zijn weliswaar erg lang, maar door de sterke opbouw en vele subtiliteiten verveelde het geen moment. De absolute ster van het optreden was overigens de sympathieke Tim Charles die met zijn mooie cleane zang en vioolpartijen de show stal. Ne Obliviscaris mag wat mij betreft vaker komen, want dit was zeker een hoogtepunt.

1. Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes
2. Pyrrhic
3. Painters Of The Tempest (Part II) Triptych Lux
4. And Plague Flowers The Kaleidoscope

Epica – Mainstage 1

Naast de vele debutanten op Graspop waren er natuurlijk ook de graag geziene, gevestigde waarden zoals My Dying Bride, In Flames en Epica. Deze laatste had een mooi plaatsje op de eerste Mainstage weten te veroveren op de vrijdag. Epica enGraspop, dat beloofde op voorhand al een vlammend spektakel te worden!
Na de intro van het nieuwe album (Originem) vloog de band er in met een enorm strakke versie van Second Stone. Dit ging gepaard met een heleboel showelementen zoals vlammenwerpers, een gave lichtshow en natuurlijk de bevallige verschijning van zangeres Simone Simons. Hierna volgde al vrij direct een verschroeiende The Essence of Silence. Een veelbelovende start van dit wervelende concert!

Het overgrote deel van het concert draaide rondom The Quantum Enigma, het laatste album van dit symfonisch metalsextet. Gelukkig werd de oude kern niet vergeten en speelden ze ook enkele nummers van de oudere albums. Deze konden natuurlijk op veel meer reactie van het publiek rekenen dan een groot aantal van de nieuwe nummers.

Alhoewel de band iets meer oudere nummers had mogen spelen, wist ze toch wel de aandacht van het publiek grotendeels vast te houden en zette een straffe prestatie neer! Ze bewees vooral waarom ze al zo vaak op het festival mocht staan en waarom er ook steeds zo veel publiek komt kijken.

1. Originem
2. Second Stone
3. The Essence of Silence
4. Chemical Insomnia
5. The Obsessive Devotion
6. Sensorium
7. Unchain Utopia
8. Victims of Contingency
9. Consign to Oblivion

Cannibal Corpse – Marquee

Bij het betreden van de Marquee kon je al aan de gezichten van enkele fans zien dat er een afwachtende houding werd aangenomen voor het optreden van Cannibal Corpse. Op voorgaande edities speelde de band steeds op de meest onmogelijke uren en kwam hun optreden niet altijd goed uit de verf. Dat was nu wel anders. Het begin van de vooravond gaf een heel verschil. Er werd afgetrapt met Scourge of Iron, retestrak en meteen er boenk op. En het gaspedaal werd geen enkele keer ingehouden; neen … nog dieper induwen moet de band gedacht hebben. Menig fan is uit de marquee gekomen met een trauma aan de nekspieren van al dat headbeangen. Voorgegaan door George Fisher natuurlijk; die man zijn nek moet nu na al die jaren toch echt wel los staan geloof ik. De gevarieerde setlist gaf een mooi overzicht van de toch al lange carrière van deze Amerikaanse deathmetallers, aangevuld met enkele songs van het nieuwe album. Na afsluiters Hammer Smashed Face enDevoured by Vermin was iedereen het dan ook roerend eens dat deze band nog niets aan kracht heeft ingeboet; maar juist beter wordt met de jaren.

1. Scourge of Iron
2. Demented Agression
3. Evisceration Plague
4. Stripped, Raped and Strangled
5. Kill or Become
6. Sadistic Embodiment
7. Icepick Lobotomy
8. I Cum Blood
9. Make Them Suffer
10. A Skull Full of Maggots
11. Hammer Smashed Face
12. Devoured by Vermin

Life Of Agony – Mainstage 2

In 2011 kwam het nieuws naar buiten dat Life Of Agony zanger Keith Caputo voortaan door het leven zou gaan als een vrouw. Niet lang daarna zou de band (weer) de handdoek in de ring gooien, maar gelukkig kwam het viertal vorig jaar weer terug op dat besluit. Een nieuwe passage op Graspop kon dus niet lang uitblijven. Het mag gezegd worden, het was een erg vet optreden, maar dat kon ook niet anders met alternatieve metal knallers als River Runs Red, Underground en Lost At 22. Keithluistert tegenwoordig naar de naam Mina, maar verder is er niets veranderd aan Life Of Agony. De band maakte er namelijk een enthousiast feestje van. Vooral Mina leek zich erg comfortabel te voelen en was regelmatig te vinden bij de uitzinnige fans. Het geluid was weliswaar niet al te best, maar desondanks heeft Life Of Agony veel harten gestolen met dit bevlogen optreden.

1. River Runs Red
2. This Time
3. Bad Seed
4. Love To Let You Down
5. Respect
6. Lost At 22
7. Weeds
8. I Regret
9. My Eyes
10. Through And Through
11. Underground

Cavalera Conspiracy – Mainstage 1

Wie dacht dat we bij deze band, net als bij Soulfly op onze honger gingen blijven zitten tot de afsluiter Roots Bloody Roots, werd aangenaam verrast. Igor en Max Cavalera maakten samen de helft van de legendarische Sepultura-bezetting uit en speelden – tot groot jolijt van het publiek – maar liefst een zestal klassiekers. Het moet gezegd dat het eigen repertoire, zoals het grandioze Warlord, perfect aansluit bij het oude werk. Ook de Braziliaanse percussie van Igor, bijgestaan op trom door Maxaan het eind van We who are not as others, is zo typisch Braziliaans, dat je er vrolijk van wordt. Aangezien een reünie er niet inzit en de huidige Sepultura-formatie, rond gitarist Kisser mij minder kan bekoren, zie ik deze Cavalera-samenzwering als de ware opvolgers.

1. Babylonian Pandemonium
2. Sanctuary
3. Terrorize
4. Refuse/Resist
5. Sum of Your Achievements
6. Torture
7. Beneath the Remains / Desperate Cry / Dead Embryonic Cells
8. Killing Inside
9. We who are not as others
10. Attitude
11. Warlord
12. Orgasmatron
13. Roots Bloody Roots

Heidevolk – Jupiler Stage

Nederlandse folkmetal? Dan zal het eerste waar je aan denkt Heidevolk zijn. Neerlandsch trots op folkmetalvlak mocht op vrijdag de Jupiler Stage gedurende een veertigtal minuten ondersteboven halen en openen deden ze met het luidkeels meegezongen Winter Woede. Spijtig dat hun tijd zo kort was, en ook dat ze maar op de Jupiler Stage stonden, ze hadden zeker meer verdiend, gezien het enthousiasme en de kracht waarmee ze songs als Urth, Saksenland en Dondergod brachten. Het drinklied Drankgelag mocht uiteraard ook niet ontbreken, en na een magistraal Vulgaris Magistralis zat hun tijd er spijtig genoeg al op. Ze verdienden echt een groter podium en meer tijd, dus hopelijk heeft de organisatie de volgende keer een plekje voor hen vrij op één van de Mainstages, want dat is waar Heidevolk thuishoort.

1. Dageraad
2. Winter Woede
3. Saksenland
4. Dondergod
5. Urth
6. Nehalennia
7. Drankgelag
8. Vulgaris Magistralis

Body Count – Mainstage 2

Hip-Hop en metal, het blijft voor discussies zorgen tussen metalheads. Nog voor de aanvang van Body Count, de metalband rond rapper Ice-T, stond de weide al goed gevuld. Zou dit de eerste echte overwinning worden van een metalband met Hip-Hop invloeden? Zonder twijfel! Al bij de opener Body Count’s In The House zat de sfeer er pal op. Ice-T heeft geen statief nodig, en smijt die dan ook onmiddellijk naar de zijkant van het podium. De overgang naar Body M/F Count was bijna niemand opgevallen maar ook Masters Of Revenge kwam zonder aarzelen aansluiten. Hierdoor duurde het wel even vooraleer Ice-Teens communiceerde met zijn fans maar wanneer dit voor de eerste keer gebeurde was het er wel knal op.

Zoals we Ice-T kennen was dit geen “Hallo, dankje dat we hier mogen spelen, geweldig dat jullie met zovelen hier zijn afgezakt.”. Maar “We zijn al een tijdje in Europa en deze pit lijkt een hoop kleine meisjes.”  Wanneer Ice-T nog eens even een babbeltje slaat met het publiek is het weer om ze op hun paard te krijgen. “Dames, weten jullie dat jullie mannen vagina’s aan het krijgen zijn. Het zijn toch zo’n pussy’s.”. “Ik weet dat er wel echte mannen zijn vandaag, maar ik spreek jullie taal niet dus jullie zullen mij het moeten tonen.”. De perfecte intro voor Manslaughter, wat retestrak werd gebracht. Net zoals de dag voordien bij Oceans Of Sadness, was het dezelfde vijftienjarige die de aandacht van de frontman wist te trekken. “Als vijftienjarige op de eerste rij van Body Count? Je kon wel op een concert van Justin Bieber zijn…”. Waarop de held zijn middenvinger in de lucht stak. Ice-T wist zijn reactie wel te smaken, en vertelde hem dat hij vanaf nu Uncle Ice-T mag zeggen. En als nonkel had hij nog een gouden raad: “als je ooit gepest wordt of door iemand genaaid wordt, vertel hen niet dat ik je nonkel ben. Kijk ze gewoon in hun gezicht en zeg ze Talk Shit… “. Waarop de vijftienjarige Get Shot riep. Het was dus een echte fan.

Iedereen was aan het wachten op die ene verboden klassieker. En die kwam er ook als slotstuk van deze prachtige set. MetCop Killer ging het spreekwoordelijke dak er even helemaal af. Al de bandleden sprongen van links naar rechts waaronder de zoon van Ice-T: Little Ice. Body Count leverde een prachtige setlist af met tonnen energie. Voor deze show had ik mijn bedenkingen over het al dan niet slagen op Graspop. Ik zou zeggen, nodig ze gewoon volgend jaar nog een keer uit want dit was een feestje!

1. Body Count’s in the House
2. Body M/F Count
3. Masters of Revenge
4. Bowels of the Devil
5. Necessary Evil
6. Manslaughter
7. Drive By
8. Voodoo
9. There Goes the Neighborhood
10. Body Count
11. KKK Bitch
12. Disorder (The Exploited cover)
13. Talk Shit, Get Shot
14. Cop Killer

Evergrey – Metaldome

Als je het nu over een band wil hebben die een ‘hit it’ of een ‘miss it’ is live, dan is Evergrey een mooi voorbeeld. De kans dat het waanzinnig goed is, is aanwezig, maar voor hetzelfde geld hebben de heren van tevoren aardig zitten drinken en/of is het geluid slecht. Sommigen zullen de vorige Graspop-passage van deze Zweden nog wel herinneren die niet als positief zijnde de boeken in is gegaan. Goed, op naar de recentste passage. En ik moet eerlijk zeggen dat ook dit optreden niet zo best was, al waren er tongen die anders beweerden. De Zweden waren bij vlagen zeer slordig, en dan heb ik het vooral over bandleiderTom Englund, maar ook het geluid was soms niet om aan te horen. De gitaar van Henrik Danhage stond veel te zacht en de bas was veel te luid. Ondanks het grote aantal meezingers (wat ook uitgebreid werd gedaan, rommelig geluid of niet) en de prachtige finale The Grand Collapse, was dit geen memorabele passage van de Zweden. Jammer.

1. The Awakening (intro)
2. King of Errors
3. Leave It Behind Us
4. The Fire
5. Black Undertow
6. The Masterplan
7. A New Dawn
8. Broken Wings
9. A Touch of Blessing
10. The Grand Collapse

Marduk – Marquee

Vrijdag werd de Marquee omgedoopt tot een waar slagveld door niemand minder dan Marduk. Deze Zweden zijn al bijna een kwarteeuw bezig en blijven maar doorgaan. En de kwaliteit gaat er niet op achteruit. Er werd afgetrapt met Frontschwein en wat daarna volgde was een strakke set waarbij een wall of sound je omver blies. Door af en toe een onheilspellend trager stuk te spelen kreeg het publiek de kans om even naar adem te happen. Marduk kwam, zag en overwon.

Stray From The Path – Jupiler Stage

Stray From The Path is voor velen onder ons nog een nobele onbekende. Toch is de band al sinds 2001 bezig met het maken van zware, agressieve hardcore. In 2013 verscheen Anonymous op de markt, wat al het zevende album van de band is. Net zoals hun tempo van albums maken is het tempo in hun muziek, enorm snel. Wanneer de band op het podium kroop werd het duidelijk dat al het hardcorevolk voor de Jupiler Stage stond verzameld. De sfeer zat dus ook vanaf noot één juist, met een gepaste pit als gevolg. Als opener koos de band voor Negative And Violent vanop Make Your Own History uit 2009. Niet alleen in de pit maar eigenlijk overal stonden mensen te bewegen op de muziek van Stray From The Path.

Toch was er één minder liedje in deze oh zo sterke setlist van de Amerikanen. Ik ben sowieso al geen voorstander van een cover, maar wanneer je het wel doet vind ik het altijd fijn als de band een originele keuze maakt. Stray From The Path koos voor Blitzkrieg Bop van The Ramones… Wanneer de band het publiek meedeelde dat het laatste nummer van de show was aangebroken zette iedereen zich schrap voor een stevige eindnoot. Als afsluiter kozen de Amerikanen voor het stevige Badge And A Bullet. Heel de tijd had ik het gevoel alsof ik naar een andere groep aan het luisteren was. Tijdens Badge And A Bulletschoot de band mij te binnen. Stray From The Path zijn muziek lijkt enorm hard op die van Rage Against The Machine, alleen dan wel in een hardcorejasje.

De Amerikanen zorgden voor de eerste adrenalinebom van de dag voor mij. Heel het optreden lang zat de sfeer goed en werd er overal bewogen. De “planché” van de Jupiler Stage stond aangenaam gevuld voor de komst van deze Amerikanen, en dat was met recht en rede. Dé beste show voor mij persoonlijk aan de Jupiler Stage!

1. Outbreak
2. Deathbeds
3. Land mines
4. Negative and violent
5. Badge and a bullet part 2
6. Mad girl
7. Damien
8. Blitzkrieg Bop (The Ramones-cover)
9. Black Friday
10. Badge and a bullet 

Slash – Mainstage 1

Na twee indrukwekkende passages in 2010 en 2012 was voormalig Guns n’ Roses snarenplukker Slash ook dit jaar weer van de partij op Graspop. De krullenbol geniet nog altijd van veel populariteit, maar toch heb ik gemengde gevoelens overgehouden aan dit optreden. Dit lag echter niet aan Slash of zijn bandmaatjes, want die speelden de sterren van de hemel. Ook zanger Myles Kennedy (Alter Bridge) liet zijn talent weer ruimschoots horen. Het probleem van dit optreden lag aan de lauwe respons. Tijdens Avalon, Anastasia (wat een prachtsong!) en zelfs Guns n’ Roses klassieker Nightrain leek iedereen haast te slapen. Pas bij het perfect gespeelde drieluik Sweet Child O’ Mine, Slither en Paradise City kwam er leven in de brouwerij, maar het was toen al eigenlijk te laat. Doodzonde, want een icoon als Slash had beter verdiend voor dit fantastische optreden.

1. You’re A Lie
2. Nightrain
3. Avalon
4. Back From Cali
5. You Could Be Mine
6. The Dissident
7. World On Fire
8. Anastasia
9. Sweet Child O’ Mine
10. Slither
11. Paradise City

My Dying Bride (Marquee 20:45 – 21:55)

Death-doomlegende My Dying Bride bestaat vijfentwintig jaar en dat moest gevierd worden. Dat was goed nieuws voor iedereen die graag eens een optreden in de jaren ’90 had bijgewoond, want op Catherine Blake na dateerden alle nummers uit deze wonderlijke periode. Meteen viel op hoe snedig deze nummers na al die tijd nog steeds zijn. Dit was ongetwijfeld één van de hardste optredens in jaren. Niet dat de gebruikelijke melancholie hierdoor ontbreekt, denken we maar aan de vioolpartij halverwege Turn Loose the Swans. Toch was het wellicht niet toevallig dat het publiek vooral los ging tijdens She is the Dark, een nummer dat nog net op het randje van het vorige millennium balanceert en sindsdien onmisbaar is op menig  My Dying Bride-optreden. Ik kan me inbeelden dat veel mensen toch licht teleurgesteld waren dat een aantal recentere nummers ontbraken, maar laat ons eerlijk zijn: als je voor de negende keer op Graspop staat, mag je wel eens verrassend uit de hoek komen, dat is net wat de goden van de middelmaat onderscheidt. Want zelfs wie toch liever recenter werk gehoord had, moest ongetwijfeld toegeven dat de nummers uit die beginjaren nog steeds als een splinterbom aankomen. Wat mij betreft was dit alvast het beste wat deze Graspopeditie te bieden had.

1. Your River
2. The Songless Bird
3. A Kiss to Remember
4. Catherine Blake
5. Turn Loose the Swans
6. She Is the Dark
7. The Cry of Mankind
8. The Thrash of Naked Limbs
9. God is Alone

In Flames – Mainstage 2

In Flames. Love them or hate them. Ik was vroeger heel hard fan van deze pioniers van de Götenborgse death metal. Vooral The Jester’s Race blijft voor mij een klassieker van formaat. Na hun muzikale queeste en hun daarbij gepaard gaande veranderingen was ik ze wat uit het oog verloren. Maar dit is een band die ik de laatste jaren weer her-ontdekt heb. En ik moet zeggen: op GMM 2015  mij zelfs lichtjes overdonderd hebben. Met songs als Deliver Us, Rusty Nail, Cloud Connected, en My Sweet Shadow voerden de Zweden het uitzinnige publiek naar een hoogtepunt. Ook werd door de band opgeroepen om het record van het aantal crowdsurfers per minuut te verbreken. Een record dat In Flames trouwens zelf vroeger al gevestigd had. De enigen die deze recordpoging misschien minder zullen gevonden hebben, zijn waarschijnlijk de mensen van de security. Ik zie deze mannen binnen hier en enige tijd dan ook als volwaardig headliner het podium in Dessel bestijgen. Topoptreden!

1. Only for the Weak
2. Everything’s Gone
3. Bullet Ride
4. Where the Dead Ships Dwell
5. Paralyzed
6. Alias
7. Deliver Us
8. Cloud Connected
9. Drifter
10. The Quiet Place
11. Delight and Angers
12. Rusted Nail
13. The Mirror’s Truth
14. Take This Life
15. My Sweet Shadow

Kiss – Headliner Mainstage 1

Wie Kiss niet kent, moet zichzelf geen hardrock/heavy metalkenner noemen. De Amerikaanse grootheid in eerder genoemd genre stond op vrijdag al voor de derde keer op de heilige weide van Dessel. Onder de vlag van hun 40th Anniversary Tourbrachten ze, zoals we van hen gewend zijn, een oerdegelijke set en héél veel show mee. Onder meer de kabelbaan over het publiek (waarbij Paul Stanley gevolgd werd door een heleboel halfvolle pinten), en Gene Simmons die op een klein podium de hoogte in werd gehesen – en daarbij nog eens wat Nederlands sprak – maakten, samen met al het vuurwerk en pyro’s de show compleet. Natuurlijk mochten hits zoals Creatures Of The Night, Calling Dr. Love, God Of Thunder (met de gekende nep-bloed truc van Simmons) en Black Diamond niet ontbreken. Save the best for last moeten ze bij Kiss gedacht hebben, want met de bisnummers Shout It Out Loud, I Was Made For Lovin’ You en Rock and Roll all Nite bliezen ze nog maar eens iedereen omver. Na 40 jaar zijn ze het nog altijd niet verleerd, en hopelijk blijft dat nog een hele tijd zo. Een superoptreden!

1. Detroit Rock City
2. Deuce
3. Psycho Circus
4. Creatures Of The Night
5. I Love It Loud
6. War Machine
7. Do You Love Me
8. Hell or Hallelujah
9. Guitar and Drum Solos
10. Calling Dr. Love
11. Lick It Up
12. Bass Solo
13. God Of Thunder
14. Cold Gin
15. Love Gun
16. Black Diamond

Encore:

17. Shout It Out Loud
18. I Was Made for Lovin’ You
19. Rock and Roll All Nite

Ihsahn – Metaldome

En de pechvogels van dit jaar zijn…Ihsahn en zijn mannen! Want hoeveel ongeluk heb je als je eigen gitaar een paar keer wegvalt en dan ook nog eens de tweede gitaar een keer hetzelfde euvel voorheeft? Precies. Wat het nog spijtiger maakt, is het feit dat het concert van Ihsahn en zijn nieuwe begeleidingsband (Leprous is niet meer mee met de legendarische Noor) nog prima van start ging en het een veelbelovend optreden zou worden. Helaas sloeg het noodlot toe toen Frozen Lakes On Marshalverwege moest worden stopgezet, omdat het snareninstrument van de Emperor-frontman geen geluid meer produceerde. Enfin, Frozen Lakes On Mars speelde men voor een tweede keer, ditmaal met succes, maar de flow was weg uit het concert en zou ook niet meer terugkeren doordat de problemen zich bleven opstapelen. Niettemin respect voor het eindeloze geduld van de band en het publiek, want er zullen er zat zijn (zowel bands als publiek) die het al hadden opgegeven.

Marilyn Manson – Mainstage 2

Het is een hels karwij om na het spektakel van Kiss te moeten optreden, maar industrial goth keizer Marilyn Manson deed een goede poging. Na een lauw begin begon de show los te komen tijdens het opzwepend mOBscene. De band was in een goede vorm en Manson zelf was goed bij stem. Het schreeuwen gaat hem weliswaar moeilijker af dan voorheen, maar zijn cleane zang blijf uniek en creepy. Tijdens Sweet Dreams (Are Made Of This) wist hij zelfs een ijzingwekkende sfeer neer te zetten, al kwam dat deels door de sterke lichtshow. Muzikaal stond het als een huis, maar wat show betreft was het magertjes. Mansonstond er verveeld bij en deed plichtmatig zijn ding. Zelfs toen hij zichzelf in zijn hand sneed met een stuk glas zag het er routineus uit. Tja, choqueren doet Marilyn Manson al jaren niet meer, maar zolang hij geslaagde vertolkingen van hits als The Dope Show en The Beautiful People ten gehore blijft brengen, heb ik daar weinig problemen mee.

1. Deep Six
2. Disposable Teens
3. mOBSCENE
4. No Reflection
5. Third Day Of A Seven Day Binge
6. Sweet Dreams (Are Made Of This)
7. Angel With Scabbed Wings
8. Tourniquet
9. Rock Is Dead
10. The Dope Show
11. Lunchbox
12. Antichrist Superstar
13. Personal Jesus
14. The Beautiful People