De lezer die meer vertrouwd is met Amped-Up weet dat wij ontstaan zijn uit het oude Ashladan. Omdat die website binnenkort definitief verdwijnt en wij het zonde vinden dat het festivalverslag van Graspop 2015 in het digitale limbo verdwijnt hadden wij het idee om dit verslag nog eens op onze nieuwe webstek te laten verschijnen. De terugblik op zaterdag 19 juni 2015 lees je hier.

Orphaned Land – Marquee

Orphaned Land kreeg de ondankbare taak om de Marquee te openen. Eigenlijk stonden deze Israëliërs schandalig vroeg gepland, maar desondanks werd het een geweldig optreden. Er waren opvallend veel fans aanwezig om de kunsten van deze oriëntaalse metalband te aanschouwen, en deze werden niet teleurgesteld. De band opende fantastisch met All Is One en wist hier met onder andere The Simple Man een passend vervolg aan te geven. Je kon merken dat de voorste rijen in de ban raakten van de oosterse elementen, het mooie gitaarspel en dito zang van Kobi Fahri. De beste man heeft een warm stemgeluid dat uitstekend past bij zijn vredelievende teksten en sympathieke houding. Al bewijst hij tijdens het Birth Of The Tree dat hij ook nog steeds uitstekend kan grunten. Op sommige momenten werd de band vergezeld door een buikdanseres. Later zou blijken dat ze een Nederlandse moslima was, terwijl de leden van Orphaned Land joods zijn. Het maakte volgens Kobi allemaal niets uit, want we waren immers allemaal verbonden door heavy metal. Het was een mooi gebaar. Mocht het nog niet duidelijk zijn: Orphaned Land was een van de absolute hoogtepunten van de zaterdag. Hier kom ik mijn bed graag voor uit!

1. All Is One
2. The Simple Man
3. Barakah
4. The Kiss Of Babylon (The Sins)
5. Birth Of The Three (The Unification)
6. Olat Ha’tamid
7. Sapari
8. In Thy Never Ending Way
9. Norra El Norra (Entering The Ark)/Ornaments Of Gold

Hollywood Undead – Mainstage 1

Nadat de dag voordien Body Count vernietigend uithaalde met “verfrissende” metal, was het de beurt aan Hollywood Undeadom hetzelfde te doen. Toch was er tijdens het optreden van deze Amerikanen nooit dezelfde sfeer. Zoals tijdens het optreden letterlijk gebeurde, vielen ook de maskers figuurlijk af wat voornamelijk kwam doordat Hollywood Undead ervoor koos om meer hip-hopelementen in te zetten dan metal. Helemaal in het begin van zijn setlist, leek het nog de goede kant uit te gaan, maar toen de band ervoor koos om de maskers te laten voor wat ze zijn, en er plotseling een country getint nummertje werd gespeeld, keken er toch verschillende mensen verward rond. Een  kleine groep voor de mainstage had het nog wel duidelijk naar zijn zin, maar de grote menigte koos ervoor om de show vroegtijdig te verlaten. Het optreden zelf was niet slecht, maar het was gewoon niets voor op Graspop.

1. Usual Suspects
2. Undead
3. Tendencies
4. Comin’ in Hot
5. War Child
6. Bullet
7. Everywhere I Go
8. Day of the Dead
9. Hear Me Now

Morgoth – Marquee

Het was vandaag deathmetaldag in de marquee met bands als At the Gates, Arch Enemy, Vallenfyre, Kataklysm en dusMorgoth. Aan de Duitsers de eer om dit deathmetalfeestje om kwart over één te openen en het moet gezegd worden: dat lukte de heren zeer aardig. Nog niet zo heel lang geleden verscheen na bijna twintig jaar weer een studioalbum (Ungod is de naam) van dit gezelschap en je kon aan je klomp aanvoelen dat daar nummers van werden gespeeld; en zo geschiedde. Daarnaast kon Morgoth rekenen op een prima geluid, iets wat niet gegarandeerd is op Graspop. Alle ingrediënten leken dus aanwezig voor een retestrakke deathmetalshow, maar helaas. In het eerste deel van de set reageerde het publiek maar lauwtjes, waar de band toch zeker meer verdiende. Pas richting het einde kwam de eerste pit tot gang en was de respons enthousiaster. Erg jammer, want dit had een goed feestje van begin tot eind kunnen zijn. We zullen de vroege tijd van aanvang maar de schuld geven, want aan Morgoth lag het zeker niet.

Shining(NOR) – Metaldome

Metal en saxofoons, het blijft een aparte combinatie. Een dag eerder zagen we Sigh er eentje gebruiken, maar het is Shining die er echt bekend om staat. Niet voor niets wordt de experimentele muziek van dit vijftal omschreven als jazz-metal. Op de albums klinkt het al vet, maar ook op het podium komen complexe songs als I Won’t Forget en The One Inside goed uit de verf. De saxofoon was niet altijd goed hoorbaar, maar de geschifte gitaar- en toetspartijen maakten vrijwel alles goed. Opvallend feit was dat de Noren, ondanks hun onconventionele sound, op veel respons konden rekenen. Het is Shining van harte gegund, want naast het feit dat er strak werd gemusiceerd, beschikte de band in de vorm van Jørgen Munkeby over een sympathieke frontman die zichzelf niet te serieus nam. Overigens gaf Shining een voorproefje van zijn aankomende zevende album door maar liefst drie nieuwe songs te spelen. Hopelijk klinken de studioversies net zo goed!

1. I Won’t Forget
2. The One Inside
3. Fisheye
4. My Dying Drive
5. Nieuw nummer
6. Nieuw nummer
7. Nieuw nummer
8. The Madness And The Damage Done

Kataklysm – Marquee

Vijftig minuten Kataklysm, meer had het niet moeten zijn. Muzikale variatie is niet enorm aan deze Canadese deathmetalformatie besteed en wanneer je alles van een afstandje staat te bekijken, dan wil de verveling al eens toeslaan. Maar getuige het grote feest dat er vooral vooraan aan de marquee gaande was, zullen er weinig mensen zijn die deze mening delen. En geef ze ook eens ongelijk. De lompe melodeathmetal van Kataklysm ging er als koek in, getuige de vele crowdsurfers en de twee circlepits, op verzoek van frontman Maurizio, rondom de voorste pilaren van het grootste overdekte podium van het festival. Bovendien kregen we in de vorm van Thy Serpent Tongue ook alvast een voorproefje te horen van het aankomende Of Ghosts and Gods. Prima optreden voor wie even helemaal los wilde gaan.

1. To Reign Again
2. If I Was God… I’d Burn It All
3. As I Slither
4. At the Edge of the World
5. Push the Venom
6. Like Animals
7. Thy Serpents Tongue
8. The Ambassador of Pain
9. Let Them Burn
10. Crippled & Broken
11. In Shadows & Dust

A Day To Remember – Mainstage 1

A Day To Remember heeft samen met Silverstein, Finch en Underoath ervoor gezorgd dat ik verzot ben op het coregenre in het algemeen. Deze Amerikanen maken al exploderende popcore sinds 2003. Waar A Day To Remember ook staat, het is altijd één groot feest. Dus zouden ze ook het metalpubliek van Graspop zonder problemen aan het dansen moeten krijgen. Openen deed de band met The Downfall Of Us All, een opener die sinds die release van Homesick (2009) niet meer weg te denken is als startschot van A Day To Remember. Onmiddellijk zat de sfeer goed bij het publiek dat in grote getallen was opgekomen, iedereen begon in de lucht te springen en er vormde zich een mooie pit in het midden van het publiek. ZangerJeremy McKinnon had er veel zin in, en was duidelijk verrast met de massale opkomst. Dat het zonnetje, dat we deze editie niet zoveel gezien hebben, plotseling begon te schijnen maakte het optreden alleen maar beter.

Toch waren er ook minpunten: zo waren cleane vocals van McKinnon waren tijdens Have Faith In Me niet om aan te horen, al werd dat weer goed gemaakt met Sometimes You’re The Hammer, Sometimes You’re The Nail waar iedereen vrolijk op los ging.  A Day To Remember zette zoals verwacht weer een puike show neer. Het zonnetje dat heel het optreden aanwezig was, zorgde voor nog blijere gezichten. Wie dacht dat het er hier zachtjes aan toe zou gaan, kwam bedrogen uit. De Amerikanen brachten een energieke set die de jeugd of zij die nog jong van geest zijn deden feesten aan de mainstage.

1. The Downfall of Us All
2. 2nd Sucks
3. Right Back at It Again
4. City of Ocala
5. I’m Made of Wax, Larry, What Are You Made Of?
6. All Signs Point to Lauderdale
7. Highway’s Thinking About the End
8. Have Faith in Me
9. Sometimes You’re the Hammer, Sometimes You’re the Nail
10. All I Want
11. If It Means a Lot to You
12. The Plot to Bomb the Panhandle

The Ocean – Metaldome

Vorig jaar toonde Amenra ons nog wat videobeelden kunnen toevoegen aan een optreden, en deze keer zou post-metal collectief The Ocean ons hier aan herinneren. Terwijl de eerste golvende klanken van Mesopelagic: Into The Uncannyweerklonken, werden op de schermen opnames getoond van de oceaan, het zeeleven en een vrouw die in een diepe slaap verkeerde. Het begon allemaal erg kalm en mooi, maar naarmate de show vorderde kwamen er steeds meer intense passages langs, waardoor er een schitterend contrast ontstond. Ook de visuals droegen bij aan dit gevoel, want de oceaan werd afgebeeld als een schitterende omgeving, echter wel eentje waarin veel gevaar schuilt. Deze beelden zorgden voor een hypnotiserende sfeer die je normaal eerder tegenkomt op Roadburn. Eigenlijk waren de video’s niet eens nodig, want de prachtige opbouw, imposante gitaarstukken en energieke performance van frontman Loïc Rosseti waren al attracties op zichzelf, maar uiteindelijk voegde het veel toe aan de bijzondere muziek van The Ocean. Dit was niet zomaar een optreden, dit was kunst!

1. Epipelagic
2. Mesopelagic: Into The Uncanny
3. Bathyalpelagic I: Impasses
4. Bathyalpelagic II: The Wish In Dreams
5. Bathyalpelagic III: Disequilibrated
6. Abyssopelagic I: Boundless Vasts
7. Hadopelagic I: Omen Of The Deep
8. Hadopelagic II: Let Them Believe
9. Demersal: Cognitive Dissonance
10. Benthic: The Origin Of Our Wishes

Exodus – Mainstage 2

Exodus is weer terug. En hoe. Na het vertrek van zanger Rob Dukes werd oudgediende Steve “Zetro” Souza weer ingelijfd bij de band. En met succes, want het laatst uitgekomen album, Blood In Blood Out, werd op vrijwel positieve kritieken onthaald. Maar nu terug naar het optreden, en dat was zeker geen slechte performance. Zetro en de zijnen openden ijzersterk met Black 13 en Blood In Blood Out, alllebei van dat laatste album. Vervolgens werd de oude klassieker Children Of A Worthless God van stal gehaald, en onmiddellijk merkte je dat Souza’s stem beter bij de muziek paste dan die van Rob Dukes. Ook passeerden klassiekers als het luidkeels meegezongen Bonded By Blood, The Toxic Waltz en afsluitnummer Strike Of The Beast langs de speakers. Alleen spijtig dat ze Piranha niet gespeeld hebben, maar dat is persoonlijk. Kortom, een zalig optreden, dat nog lang zal bijblijven.

1. Black 13
2. Blood In, Blood Out
3. Children of a Worthless God
4. Blacklist
5. Body Harvest
6. Bonded by Blood
7. The Toxic Waltz
8. Strike of the Beast

Code Orange – Jupiler Stage

Een van de meeste interessante bands op de Jupiler Stage dit jaar was Code Orange, voorheen bekend als Code Orange Kids. Dit viertal doet wat stijl betreft denken aan Oathbreaker en Nails, oftewel: duistere metallic hardcore met een sludgemetal randje. Eerlijk gezegd is dit soort muziek niet echt geschikt voor een festival als Graspop, laat staan in het stralende zonnetje, maar toch wisten de heren en dame een sterke indruk achter te laten. De setlist bestond grotendeels uit nummers van het laatste album, I Am King, en klonken erg goed (vooral het titelnummer). De lompe breakdowns, snelle tempo’s en wisselwerking tussen de verschillende zangstijlen sloegen in ieder geval goed aan bij het publiek. Van Code Orange zullen we zeker meer gaan horen in de toekomst.

1. My World
2. Slowburn
3. Nothing (The Rat)
4. Dreams In Inertia
5. Starve
6. Unclean Spirit
7. Alone In A Room
8. I Am King

Godsmack – Mainstage 1

Wie zich de vorige passage van Godsmack op Graspop Metal Meeting nog herinnert, weet dat ze altijd een knallende set brengen. De hooggespannen verwachtingen losten ze bijgevolg helemaal in. Al vanaf de verschroeiende opener 1000HP ging het spreekwoordelijke dak er letterlijk af. Deze band weet hoe je stevige heavy metal moet brengen, zeker met knallers alsCryin’ Like A Bitch, Awake en Keep Away. Bij Something Different, tevens het hoogtepunt van de set, daverde GMM letterlijk op zijn grondvesten, zowel van de muziek als van de honderden metalfans die op en neer sprongen. Sully Erna en de zijnen hadden er duidelijk zin in, en het publiek ging volledig op in de muziek. Met Whatever en Stand Alone beeïndigde Godsmackeen meer dan geslaagde performance, en hopelijk mogen we ze nog een paar keer verwachten op de heilige weide vanDessel, je moet ze gewoon een keer live gezien hebben.

1. 1000hp
2. Cryin’ Like a Bitch
3. Awake
4. Something Different
5. Keep Away
6. Voodoo
7. Batalla de los Tambores
8. Whatever
9. I Stand Alone

Lacuna Coil – Metaldome

“All I wanted, all I needed. It’s here, in my heart.” Het zijn bekende teksten tijdens een optreden van Lacuna Coil. Voor wie zo gauw niet weet waar ik op doel: deze woorden zijn afkomstig uit Enjoy the Silence van Depeche Mode dat de Italiaanse gothicmetalformatie met groot succes gecoverd heeft en tot op heden nog altijd zijn grootste hit is. Schitterend hoe de volledige metaldome dit nummer uit volle borst meezong. Maar sowieso was het optreden van Lacuna Coil noemenswaardig te noemen, al was het alleen maar omdat zanger Andrea Ferro (en natuurlijk frontvrouw Cristina Scabbia) een puike vocale prestatie neerzette, iets wat de beste man niet altijd gegeven is. De lichte grunts in de nieuwere nummers leken hem geen enkele moeite te kosten en ook in zijn cleane stukken bleef Andrea gemakkelijk overeind. Lacuna Coil bracht een mooie mix tussen oud en nieuw werk en het publiek genoot ervan tot aan afsluiter Our Truth aan toe. Kortom: sterk optreden.

1. Trip the Darkness
2. Spellbound
3. Intoxicated
4. Die & Rise
5. Zombies
6. Upsidedown
7. Heaven’s a Lie
8. Enjoy the Silence
9. Nothing Stands in Our Way
10. Our Truth 

Korpiklaani – Marquee

Heb je Korpiklaani al eens live gezien, dan weet je dat elk optreden dat de Finse folkmetalgrootheid brengt een groot feestje is. En dat was nu niet anders. Al bij het eerste nummer Viinamaen Mies ontstond de eerste moshpit, en werden de eerste crowdsurfers gespot. En dit bleef doorheen het optreden hetzelfde. Van hun nieuwste album Noita speelden de Finnen vijf nummers – eerder genoemde, Pilli On Pajusta Tehty, Lempo, Sahti en Ämmänhauta. Voor de rest haalden ze de oude knallers zoals Metsämies, Vodka en Rauta van stal. Liefst 55 minuten lang was het één groot feest in de Marquee, en met het drinkliedWooden Pints sloten ze hun optreden af. Alleen merkte je dat zanger Jonne Järvelä lichtjes moeite had met Engels te zingen, maar ja wat wil je met al die Finse liedjes. Maar dat was nauwelijks te merken, het was een geweldig optreden, en volgende keer zal dat niet anders zijn.

1. Viinamäen Mies
2. Pilli On Pajusta Tehty
3. Lempo
4. Sahti
5. Petoelaimen Kuola
6. Sumussa hämärän aamun
7. Metsämies
8. Kultanainen
9. Ämmänhauta
10. Vodka
11. Rauta
12. Wooden Pints

Five Finger Death Punch – Mainstage 1

Dit was op zaterdag één van de weinige bands die bij mij met stip genoteerd stonden. Na hun afzegging van vorig jaar hadden deze rednecks nog wat goed te maken in Dessel. Dat ze het in de zaal kunnen, dat wist ik al. In Trix hadden ze me een tijdje geleden al overtuigd. Maar nu wilde ik deze wildemannen wel eens in open lucht bezig zien. Five Finger Death Punch klinkt Amerikaanser dan Amerika zelf. De looks, de kledij, de poses, de riffs en de aankondigingen. Alles is net over het randje, maar deze jongens weten wel hoe ze een heel groot feest moeten maken. De band rondom zanger Ivan Moody en gitarist Zoltan Bathory liet er geen gras over groeien. En als er voor hun podium nog gras stond, dan zal dit na hun doortocht ook wel uitgemosht zijn. Vette meezingers als Under and Over it en Lift Me Up werden afgewisseld met rustiger songs zoals Bad Company. Ook dit is een band die op korte termijn een waardig vervanger kan worden voor de oudjes die nu stilaan aan het afhaken zijn. Misschien kan FFDP met zijn later te verschijnen nieuwe plaat wel de brug slaan naar deze status. Van mij krijgen ze alvast groen licht.

1. Under and Over It
2. Burn It Down
3. Hard to See
4. Lift Me Up
5. Bad Company
6. Burn MF
7. Coming Down
8. Never Enough
9. Encore:
10. The Bleeding
11. The House of the Rising Sun

Primordial – Metal Dome

Toen ik begin dit jaar vernam dat Primordial op Graspop zou staan kon mijn editie 2015 al niet meer stuk. Ik keek er naar uit om mijn favoriete band nog eens aan het werk te zien. En zaterdag om 19.15u in de Metaldome was het dan zover, eindelijk! Er werd geopend met Where Greater Man Have Fallen uit het gelijknamige nieuwe album, en hoewel het naar mijn mening niet het beste nummer is van dit album, leek het me wel een logische keuze. Daarna werd No Grave Deep Enough uit het vorigeRedempion At The Puritain’s Hand op een voor Alan Averill typische bezwerende manier gebracht, gevolgd door Babel’s Tower, het tweede nummer uit de nieuwste telg. Voor de rest van de set werd er teruggegrepen naar enkele oudere nummers zoals As Rome Burns, The Coffin Ships en Empire Falls die op de zo kenmerkende voor Primordial intense en meeslepende manier gebracht werden. Ik hou wel van die licht agressieve opzwepende manier waarop de frontman het publiek aanmaande om deel te nemen aan het gebeuren. En hoewel ik het best een goed concert vond, miste ik toch dat intieme, pakkende wat je bij een cluboptreden ervaart. Ander minpuntje was het geluid in de metaldome, waar naar mijn mening de bassen te veel de bovenhand namen waar de zang op sommige momenten onder leed, een euvel dat zich bij The Ocean en Shining ook voordeed…

1. Where Greater Men Have Fallen
2. No Grave Deep Enough
3. Babel’s Tower
4. As Rome Burns
5. The Coffin Ships
6. Empire Falls

Met dank aan wilfried

Arch Enemy – Marquee

Arch Enemy mocht dit jaar de Marquee ondersteboven spelen. Ik kan me eigenlijk nog niet herinneren ooit één slechte show van deze band gezien te hebben. En ook deze keer was het niet anders. Zangeres Alissa White-Gluz heeft al een tijdje haar stek prominent opgeeist in deze Zweedse superformatie. Nu lijkt ook nieuwe gitarist Jeff Loomis zijn draai gevonden te hebben. Deze band is een ware heavymetalmachine. Wat een riffs. Wat een precisie en kracht. En vrijwel alles wordt foutloos door de supergetalenteerde heren gebracht. De meeste aandacht gaat echter naar Alissa. Wat een wijf, wat een performance! En nog belangrijker: het meisje schreeuwt eender wie omver. In haar witte pak, met het blauwe haar, is dit een eyecatcher van formaat. We kregen een uitgebalanceerde set, waarin nummers van verschillende tijdperken en albums verweven zaten. Zo passeerden onder meer krakers als War Eternal, Dead Eyes See No Future, Nemesis, Ravenous en My Apocalypse voorbij. Voor mij was dit één van de betere shows van de dag. Volgende keer mag deze band gerust op de Mainstage.

1. Yesterday Is Dead and Gone
2. Burning Angel
3. War Eternal
4. Ravenous
5. Stolen Life
6. You Will Know My Name
7. My Apocalypse
8. As the Pages Burn
9. Dead Eyes See No Future
10. Avalanche
11. No Gods, No Masters
12. Nemesis

Alice Cooper (Mainstage 2 – 19.45 – 20.45)

Iedereen kent Alice Cooper wel, of heeft er al eens van gehoord. De Amerikaanse shockrocker stond vandaag voor de vierde keer op Graspop Metal Meeting, en daar het al van 2004 geleden was dat hij nog eens hier optrad, was het ook voor ondergetekende een nieuwe ervaring.

En zijn show was geweldig! Zo had je bijvoorbeeld Feed My Frankenstein, waarbij Cooper zichzelf liet elektrocuteren, om vervolgens te verdwijnen en terug te komen als een monster – oké, hij is zo eigenlijk al een monster – en de gekende guillotinetruc, alles was er voor een knalshow. Klassiekers zoals No More Mr. Nice Guy, Hey Stoopid en Killer, naast andere geweldige nummers als Dirty Diamonds, Billion Dollar Babies en I’m Eighteen, alles klopte gewoon.

Het beste bewaar je voor het laatste, zal Alice Cooper gedacht hebben, en met Poison sloot hij een geweldig optreden af. Maar het publiek kreeg er geen genoeg van, want ze vroegen – en kregen – een bisnummer. Met het niet zo toepasselijkeSchool’s Out – de helft van de aanwezigen zat nog midden in de examens – was het dan toch afgelopen. Cooper is al 67, dus hopelijk wacht de organisatie niet te lang met hem nog eens te boeken, anders is hij al op pensioen voor je het weet.

1. Department of Youth
2. No More Mr. Nice Guy
3. Under My Wheels
4. Billion Dollar Babies
5. Hey Stoopid
6. Dirty Diamonds
7. Welcome to My Nightmare
8. Go to Hell
9. Feed My Frankenstein
10. Ballad of Dwight Fry
11. Killer
12. I Love the Dead
13. I’m Eighteen
14. Poison

Encore:

1. School’s Out

Korn – Mainstage 1

Korn heeft al meerdere malen de weide van Graspop plat gespeeld, maar dit jaar had de nu-metalgigant iets bijzonders in petto. Het vijftal had namelijk besloten om tijdens deze tour hun titelloze debuutalbum integraal ten gehoren te brengen. Een mooie opportuniteit voor de fans, want dit hield in dat er veel nummers gespeeld zouden worden die je normaal niet zo snel live zult horen. Natuurlijk kregen bekendere nummers als Blind en Shoots And Ladders de meeste respons, maar ook Fake enFaget werden gesmaakt, niet in de minste plaats door het heerlijke baswerk van Fieldy.

Korn is met afstand het meest duistere album dat de band ooit heeft uitgebracht, en dit werd vooral duidelijk tijdens Daddy, het nummer dat is gebaseerd op zanger Jonathan Davis zijn ervaringen met seksueel misbruik toen hij nog een kind was. Het nummer werd uitstekend gespeeld, Davis gaf echt alles wat hij in huis had, maar de emotionele lading zorgde toch voor een flink kippenvelmoment. Na dit bijzondere moment kwam er een krachtig einde aan dit bewogen optreden met een toegift die bestond uit Falling Away From Me en Freak On A Leash. Korn blijft live een bijzonder intense belevenis, dat hebben de mannen wel weer bewezen.

1. Blind
2. Ball Tongue
3. Need To
4. Clown
5. Divine
6. Faget
7. Shoots And Ladders
8. Predictable
9. Fake
10. Lies
11. Helmet In The Bush
12. Daddy
13. Falling Away From Me
14. Freak On A Leash

Alcest – Metaldome

Eén van de vreemde eenden in de bijt dit jaar op Graspop was overduidelijk Alcest. Het Franse duo Neige en Winterhalter(live nog vergezeld door gitarist en zanger Zero) heeft langzamerhand zijn blackmetalverleden afgezworen en is zich meer en meer gaan richten op een kruising tussen post-rock en shoegaze ,wat op de laatste plaat Shelter zich voorlopig tot een ultiem hoogtepunt heeft ontwikkeld. Tussen al het zware geweld van de zaterdag was het optreden van Alcest in de Metaldome, die ook nog eens rijkelijk gevuld was terwijl Korn zijn debuutalbum integraal bracht en At the Gates de Marquee op zijn kop zette, een prima moment om tot rust te komen en zelfs meer dan dat. Want wat een fenomaal optreden leverde Alcest me af zeg! Alles was gewoon perfect, van de setlist die uitstekend in elkaar stak (het afsluitende Délivrance, wat een wonderschoon nummer is dat toch!), het geluid, de fantastische sfeer en wie nog wel eens zijn ogen open deed zal ook hebben gezien dat de lichtshow zeer passend in elkaar stak met blauwe, groene en gele kleuren. Al hoorde ik goede geluiden over Korn en At the Gates, stiekem heb ik medelijden met de personen die daar zijn gaan kijken, want zij konden wel eens het beste optreden vanGraspop gemist hebben. En misschien zelfs wel van dit jaar…

1. Les Iris
2. Autre Temps
3. L’eveil des muses
4. Ecailles de lune part 1
5. Percées de lumière
6. Souvenirs d’un autre monde
7. Là où naissent les couleurs nouvelles
8. Délivrance

Judas Priest – Mainstage 2

Judas Priest was dit jaar, in mijn ogen, één van de weinige terechte headliners van deze Graspop-editie. Deze krasse knarren staan er na al die decennia toch nog maar steeds. En hoe!
Prima sound, prima show, prima in vorm en Rob Halford dan ook nog eens prima bij stem. Alle ingrediënten waren er om een good oldschool Judas Priest-show mee te maken. En die kregen we dan ook. Waren Rob en de zijnen op hun vorige doortocht in Dessel al erg overtuigend, dan kon deze prestatie daar gerust nog hoger ingeschat worden. De band putte uit een rijk oeuvre en zoals het een headliner betaamde, kregen de fans de songs waar ze om vroegen: Metal Gods, Victim of Changes, Beyond The Realms of Death, Painkiller, Electric Eye,… Alle krakers passeerden de revue. Geen poespas met nieuwe songs uitproberen. Nee, dat willen we niet. Op een festival als Graspop willen we gewoon feesten. En met deze setlist kon het niet anders als het spreekwoordelijke dak ging eraf. Geef wat mij betreft deze band een vast abonnement.

1. Dragonaut
2. Metal Gods
3. Devil’s Child
4. Victim of Changes
5. Halls of Valhalla
6. Turbo Lover
7. Redeemer of Souls
8. Beyond the Realms of Death
9. Jawbreaker
10. Breaking the Law
11. Hell Bent for Leather

Encore:

1. The Hellion
2. Electric Eye
3. You’ve Got Another Thing Comin’

Encore 2:

1. Painkiller
2. Living After Midnight

Slipknot – Mainstage

Slipknot is een act die je toch minstens een keer in je leven moet hebben gezien, en dit kan je op verschillende manieren opvatten. Enerzijds speelt deze grote groep een groot scala aan shows en festivals, waardoor het vreemd wil lopen wil je ze nog niet gezien hebben. Anderzijds zullen de meeste pubers Slipknot nog niet gezien hebben of pas één keer. En een show van Slipknot is toch een redelijk uniek iets. Want hoeveel bands lopen nu met negen man op het podium in idiote maskers, hebben de draaiende platformen, maken ook nog eens aardige muziek en dit alles nog eens opgeleukt met een fijne podiumaankleding, ditmaal in de vorm van een groot demonisch hoofd en pyro? Niet veel.

En zo was ook deze Graspop-passage niet heel anders dan wat hierboven beschreven is. Logischerwijs lag de nadruk van de set wel op het recentste album, 5. The Gray Chapter, waarvan vijf nummers langs kwamen. Moeiteloos integreerden deze songs tussen de oudere tracks en het drukke publiek at gretig uit de hand van Corey Taylor, met als welbekende hoogtepunt het opspringen tijdens Spit It Out. Het resulteerde in één groot feest (in ieder geval in het voorste gedeelte) en er kan niet anders geconcludeerd worden dat Slipknot een meer dan waardige headliner was.

1. XIX
2. Sarcastrophe
3. The Heretic Anthem
4. Psychosocial
5. The Devil in I
6. AOV
7. Vermilion
8. Wait and Bleed
9. Killpop
10. Before I Forget
11. Duality
12. Eyeless
13. Spit It Out
14. Custer

Encore:

1. 742617000027
2. (sic)
3. People = Shit
4. Surfacing