Het was pas bij het tweede album dat ik kennis maakte met de nieuwe Noorse wind die Kvelertak heet. Meir wist mij binnen één enkele track aan de haak te slaan en nog voordat het einde van de tweede track van het album, Spring Fra Livet, goed en wel door mijn speakers geknald was, lag ik snakkend naar adem op het dek van de boot te gapen. Wat een heerlijke band! De gouden mix van een rocksound waar je U tegen zegt met de flinke vleug blackmetalsound waar de Noren sowieso niet vies van zijn. Turbonegro meets Satyricon met een stel kloten van je jeu de boules-set.

Ook live wist Kvelertak te overtuigen. De eerste tour ging nog als headliner wat clubshows af, getooid in uil en bossen borsthaar vol bravoure en feestvreugde. Daarna gevraagd worden om met grootmeesters Slayer en Anthrax op tour te gaan. Het mag duidelijk zijn: Kvelertak is gearriveerd en wordt met volle teugen geapprecieerd.

Het was wachten geblazen op een vervolg op het meesterwerk Meir dat ik inmiddels al aan gort had gedraaid in de autoradio. Want Kvelertak doet het bijzonder goed als soundtrack van de lange rit. Weg met die Golden Earring-plaat, tijd voor wat Noorse “Black ´n Roll”!

En ik werd getrakteerd! Als kersverse redacteur van Amped-Up.be mag ik onze nieuwe site al sieren met een review van Nattesferd, de nieuwe schijf van dit Noorse kanon. Nu was het afwachten en aanhoren of dit weer een donderend salvo van voltreffers was of slechts een schot voor de boeg.

Welnu, de eerste track, diens titel (Dendrofil for Yggdrasil) mij direct de mondhoeken deed opkrullen, laat er geen twijfel over bestaan; riemen vast dames en heren, dit wordt een wilde rit. Het mag duidelijk zijn dat deze heren niet opgroeiden met Dire Straits of Genesis. De jongelui hadden Darkthrone waarschijnlijk op repeat en dat hoor je terug.

Hun vaders daarentegen waren meer van de oude stempel, gelijk de mijne, en hadden in de auto op vakantie vooral platen van Black Sabbath, Accept en Judas Priest opstaan. Meezingen mocht, maar dan wel alleen in je hoofd. Maar er werd wel goed opgelet tijdens die lange ritten, want Nattesferd is ervan doordrenkt.

Dit krijgen we terug geserveerd op een platina bordje. Een heerlijke mengeling van agressieve, snoeiharde en bliksemsnelle metalriffs en -drums verweven met een classic rocksound. Het resultaat is een feestje voor het oor. Je wordt meegenomen op een tocht door de eindjaren van de seventies om vervolgens door te razen naar de second wave of black metal van de jaren negentig – en het past, de puzzelstukjes vallen feilloos in elkaar.

Ook de productie is erg goed uit de verf gekomen. Waar er bij de vorige twee albums gebruik gemaakt werd van de toverkunsten van producer/gitarist Kurt Ballou (nee niet die beer…) van Converge, werden de mengtafelhonneurs ditmaal waargenomen door Nick Terry die eerder ook Turbonegro al eens produceerde. Dat verschil hoor je duidelijk terug. De scherpe randjes zijn ervan af, het is allemaal wat minder rauw en we krijgen daar een heerlijk wollige rock sound voor terug. Het klinkt ook echt wel anders dan de vorige twee platen en dat is even wennen, maar daarna wel echt lekker. Een beetje als een tonic-water als je het normaal bij de cola houdt.

Waar ik bij echte retro-bands, zoals bijvoorbeeld The Sword al redelijk snel aan de ik-verveel-me bel trek, houd ik de handjes mooi thuis bij Kvelertak. Het is toch dat snufje zwart metaalpoeder dat er zo nu en dan boven komt drijven dat mijn smaakpapillen wakker schudt, al is dat snufje wel net iets kleiner dan op de vorige release. Het mag de pret echter niet drukken, dit is een dijk van een plaat en nieuwe aanwinst in mijn ‘on the road again’-playlist. Wellicht zelfs een vaste waarde.