De lezer die meer vertrouwd is met Amped-Up weet dat wij ontstaan zijn uit het oude Ashladan. Omdat die website binnenkort definitief verdwijnt en wij het zonde vinden dat het festivalverslag van Graspop 2015 in het digitale limbo verdwijnt hadden wij het idee om dit verslag nog eens op onze nieuwe webstek te laten verschijnen. De terugblik op zondag 21 juni 2015 lees je hier.

Kobra and the Lotus – Metaldome

Zondagmorgen, 11.15 uur, wat is het nog vroeg. De oogjes zijn nog niet helemaal open, maar toch slepen we ons de Metaldome in voor Kobra and the Lotus. De band die Gene Simmons wist te charmeren en waarvan hij zei dat ze een gouden toekomst hadden; dat wilden we wel eens van dichtbij zien. Na het inzetten van het eerste nummer, kwam zangeres Kobra Paige het podium op. Wat een verschijning zeg … onze aandacht had ze al meteen. En we waren helemaal mee toen ze na de derde song haar jasje uitspeelde. “It’s hot in here” riep ze nog. Ja wat wil je! We werden vergast op een set vol traditionele heavy metal in de stijl vanPriest, Maiden en Dio. En die stijl kunnen we wel smaken. Kobra haalde moeiteloos de hoge noten en wist de gehele set er dan ook de sfeer in te houden. En het moet gezegd; ze beschikt ook over een getalenteerde band. Na een eerste klein debuutalbum en twee full albums kunnen we toch zeggen dat Gene Simmons gelijk had. Van deze band gaan we nog horen. En wie zijn wij om dat tegen te spreken.

Den Saakaldte – Marquee

Zondag 12.00 uur. De marquee kleurt zwart. Donkere, rauwe black metal schalt door de speakers en daalt neer over het publiek. Den Saakaldte blaast het toch wel talrijk opgekomen publiek omver met zijn wall of sound. De rauwe melancholische muziek begeesterde de hele marquee. Frontman Eldur moest ons de vorige zanger, Niklas Kvarforth, helemaal doen vergeten. Nu ja, dat had hij al gedaan op het tweede album Faen I Helvete; maar er is toch een verschil tussen de studio en het live-podium. En het moet gezegd; de man staat er wel live. Met drie songs van het eerste album en drie songs van het tweede album kregen we dan ook een strakke set te horen, die het vakmanschap van deze heren nog maar eens in de verf zette. Duivels goed begin van de dag voor de blackmetalfan.

1. Din siste dag
2. La vinteren vare evig
3. Endeløst øde
4. Drikke ens skål
5. Som ett arr på Sjelen
6. I takt med døden

Battle Beast – Metaldome

Net zoals bij Scorpions later op de avond, had ik bij het Finse Battle Beast ook een voorgevoel. Heel speciaal voor zangeresNoora Louhimo en haar kornuiten ben ik dus met een zwaar hoofd veel te vroeg uit mijn comfortabele nest gekropen. Maar iedere gespeelde noot en ieder gezongen woord zou het waard zijn. Voor mij was dit dé show van GMM 2015. Ik zag een band in supervorm, die als wilde honden over het podium holden, maar geen moment de controle over hun instrument verloren. Ik zag ook de beste vocaliste (en zeg ook maar van alle zangers samen) aan het werk. Wat een strot heeft deze jongedame. En wat een podiumpresence! Ik zag de band eerder dit jaar al aan het werk, maar dit overtref werkelijk alles. Op het bezwerende af. Hier kunnen vele mannelijke collega’s wel eens een puntje aan zuigen. Ook kwam het hele spektakel vrij spontaan over en spatte het spelplezier ervan af. Ik haat het namelijk als iemand de automatische piloot inschakelt. Battle Beast bracht een uitgebalanceerde set met songs uit de drie verschenen albums Steel, Battle Beast en Unholy Savior. Harde knallers wisselden af met songs waar het meezinggehalte dan weer wat hoger lag. Maar bovenal: welke song ook ingezet werd, Battle Beastkreeg de hele Metaldome mee. De mensen die de band nog niet kenden, knikten goedkeurend. Volgens mij gaan we deze formatie nog vaker terugzien in Dessel. Maar dan graag wat hoger op de bill.

1. Far Far Away
2. Out on the Streets
3. Black Ninja
4. Iron Hand
5. Touch in the Night
6. Enter the Metal World
7. Out of Control

The Charm The Fury – Jupiler Stage

Openen deed The Charm The Fury met The Unveiling, de eerste track van het debuutalbum. De fans wisten dat A Testamentnormaal gezien hierop zou volgen en zo geschiedde. Ondanks de energie die schuil gaat inA Testament bleef het publiek nog vrij rustig. Last van een kater of gewoon nog geen zin? Wie zal het zeggen. Na A Testemant nam Carolien Westendorpuitgebreid de tijd om even met het publiek te praten. Ook zij had gezien dat het er nog vrij braafjes aan toe ging en vroeg aan het publiek of ze, net zoals hen, last hadden van een kater. Ook op deze vraag was het antwoord magertjes, maar tijdens hun volgende song Colorblind kwam er dan toch antwoord van het publiek. Met een grote pit waar voor de eerste keer deftig in gemosht werd.

De screams van Carolien gaan zonder moeite van extreem hoog naar extreem laag. Maar de clean vocal was, net zoals op de vorige shows niet zo best. Vaak probeerde Carolien dit te maskeren door dan maar gewoon de teksten te screamen of te grunten. En daar hoor je ons niet over klagen! The Charm The Fury moest even wakker worden maar zorgde voor een uitstekende show als opener op de Jupiler Stage. Het publiek was in grote getalen afgezakt om de Amsterdammers te steunen en dat zorgde ervoor dat er een grote pit te spotten was. Het was aangenaam ontwaken op zondag met de metalcore van The Charm The Fury!

1. The Unveiling
2. Testament
3. Colorblind
4. The Enemy
5. Dirty South
6. A Shade Of My Former Self
7. In The Wake Of Pride
8. Living Saints
9. Virtue Of Leadership
10. Carte Blanche

Winterfylleth – Marquee

Met een waanzinnig sterk, nieuw album (The Divination of Antiquity) bevestigde het Britse Winterfylleth vorig jaar nog maar eens tot wat deze mannen in staat zijn. Tevens zegt het ook genoeg dat dit alweer de derde passage op vier jaar tijd was opGraspop. Wie dan ook getuige was van wat zich aan het begin van de zondagmiddag afspeelde in de marquee, zal zeker niet klagen dat deze jongens zo vaak terug te vinden zijn in op de door ons zo geliefkoosde weide van Dessel. Want hoe je het ook went of keert, dat was niks minder dan een topoptreden. De atmosferische black metal, geïnspireerd op het befaamde verleden van de Britse eilanden, creëerde een unieke sfeer in de marquee waar menig metalhead zijn ogen sloot om een reis te maken door de overzeese landschappen. Voeg daar aan toe dat Winterfylleth wellicht het beste geluid van het weekend had en u krijgt het geheel wel in uw hoofd geprent. Hopelijk tot volgend jaar!

1. The Wayfarer Pt. 1 – The Solitary One Waits for Grace
2. The Swart Raven
3. The Ghost of Heritage
4. Forsaken in Stone
5. Whisper of the Elements
6. Defending the Realm

Evil Invaders – Metaldome

Broeierig heet was het daar in die Metaldome. Even voordien had Battle Beast daar al de boel plat gespeeld en wij hadden het vermoeden dat er zowaar warme lucht de tent in geblazen werd. Maar goed, naar de orde van de dag. Evil Invaders dus. Ik had de plaat al wel in huis, maar de band nog nooit live gezien. Ik wou dus wel eens weten of de geruchten over die zotte live shows wel strookten met de werkelijkheid. En jawel, na mij redelijk dicht tot bij het podium gewurmd te hebben, zag ik dat het allemaal heel goed zit. Duizend procent inzet, spelen alsof er geen morgen meer komt, hollen, headbangen en muzikaal nog een straffe set neerzetten ook. Chapeau. De band straalt alles wat goed was in de jaren tachtig precies uit. Zelfde stageperformance, de rook, de lichtshow, de looks… Had deze band 30 jaren geleden geleefd, dan hadden ze zonder twijfel gouden tijden gekend. Nu gaan ze er ook komen. Ze werken er namelijk hard voor, tonen een tomeloze inzet en hebben intussen een immens legioen thrashende Evil Invaders-fans. En passant werden ook nog even twee nieuwe leden voorgesteld, die zonder meer al de knepen van het vak kennen. Maar het is vooral zanger/gitarist Joe die zijn troepen aanvoert en de meute voor het podium ophitst. Evil Invaders: Fast, Loud & Rude. Just the way we like it! De organisatie hoeft dus niet langer beschaamd te zijn om ook Belgische bands eens wat hoger op de bill te programmeren. Wij hebben heel wat slechtere bands op de hoofdpodia gezien.

Tremonti – Mainstage 1

Mark Tremonti kennen we natuurlijk als de gitarist van Creed en Alter Bridge, maar sinds een paar jaar is hij ook bezig met zijn eigen band, Tremonti. De muziek die hij hiermee maakt is enigszins vergelijkbaar met Alter Bridge, alleen dan meer metal gericht. De stevige gitaarpartijen van Mark en Eric Friedman klonken live goed, en ook de zang – gedaan door Tremonti zelf – was niet verkeerd. Toch wilde de vonk maar niet overslaan. Het muzikale talent van deze mannen is onmiskenbaar, maar de songs daartegen zijn saai en kunnen geen moment echt boeien. Spijtig, want van Mark Tremonti zijn we toch echt véél beter gewend. Een dikke tegenvaller.

1. Cauterize
2. You Waste Your Time
3. Brains
4. Radical Change
5. The Things I’ve Seen
6. Another Heart
7. Decay
8. Wish You well

Parkway Drive – Mainstage 2

Inmiddels is Parkway Drive een vaste gast op Graspop geworden en elk optreden van deze Australiërs slaat in als een bom. Elk optreden? Wel, vrijwel dan. Want deze vierde passage op de gronden van Dessel was toch iets minder sterk dan dat deze heren daadwerkelijk kunnen. Dat lag niet zo zeer aan de band zelf, aangezien die alles gaven wat ze hadden, ondanks dat ze geteisterd waren door een aardige jetlag. Aan de sfeer voor de tweede mainstage lag het evenmin, getuige de pits, vele crowdsurfers, opblaasattributen die in het rond geslingerd werden, het prima weer en het uit volle borst meezingen tijdens verscheidene songs. Nee, zoals wel vaker het geval was, was het geluid weer eens van een bedroevend slechte kwaliteit. Naast het feit dat het te zacht stond, klonk het bij vlagen als een chaotische mix waarin niks van elkaar te onderscheiden viel. Desondanks maakte de heerlijke sfeer tijdens dit optreden een hele hoop goed.

1. Wild Eyes
2. Carrion
3. Karma
4. Dark Days
5. Deliver Me
6. Vice Grip
7. Idols and Anchors
8. Bulls on Parade (Rage Against the Machine–cover)
9. Home Is for the Heartless

Black Stone Cherry – Mainstage 1

Black Stone Cherry heeft tegenwoordig flink wat naamsbekendheid opgebouwd, maar desondanks heb ik nog nooit naar de muziek van deze Amerikanen geluisterd. En na zijn (derde) passage op Graspop te hebben gezien, heb ik niet de intentie dit ooit nog te doen. Voorop gesteld was het kwalitatief gezien een aardig optreden. De heren speelden goed en toonde genoeg enthousiasme, maar ik heb helaas erg weinig met dit soort alternatieve hardrockbands. Het is me allemaal net iets te gelikt en simpel, te Amerikaans eigenlijk. Maar getuige de lachende gezichten en meezingers tijdens White Trash Millionaire en Lonely Train, denkt de rest van het publiek daar héél anders over.

1. Rain Wizzard
2. Blind Man
3. Me And Mary Jane
4. In My Blood
5. Bad Luck & Hard Love
6. Maybe Someday
7. Holding On…. To Letting Go
8. White Thrash Millionaire
9. Blame It On The Boom Boom
10. Lonely Train
11. 30 Seconds Of Death Metal

Counterparts – Jupiler Stage

Fans van melodieuze hardcore konden op zondagmiddag hun hart ophalen aan de Jupiler Stage waar onder andereCounterparts speelde. Althans, dat hadden ze gehoopt. Want de vonk tussen Counterparts en het publiek leek op enkele hardcoredansers na geen moment over te slaan en idem gold voor mij. Pas na ruim een half uur maakte de emotionele post-hardcore van de band wat los, maar toen verdween de band alweer van het podium, zonder enige duidelijke reden. Nee, ondanks dat de band aardig zijn best deed, was dit het niet.

Ensiferum – Marquee

Een metalhead denkt bij Finland waarschijnlijk direct aan folkmetal. Zo ook ondergetekende, die naar de Marquee trok omEnsiferum eens live aan het werk te zien. Ze kwamen, zagen en overwonnen de hele Marquee. Liefst de helft van de set werd ingenomen door het nieuwste album One Man Army, en het publiek kon dat alleen maar toejuichen. De nummers Axe Of Judgement, Heathen Horde en Two Of Spades klonken uitstekend live. Daarnaast mocht de meezinger Lai Lai Hei natuurlijk niet ontbreken en Twilight Tavern, From Afar en Burning Leaves maakten de uitstekende performance compleet. Het was één groot feest daar in de Marquee, met moshpits, crowdsurfers en uitstekende muziek. Wat mij betreft volgende keer zeker een plaats op de Mainstage waard!

1. March of War (intro)
2. Axe of Judgement
3. Heathen Horde
4. Twilight Tavern
5. Lai Lai Hei
6. Warrior Without a War
7. From Afar
8. Burning Leaves
9. Two of Spades

Papa Roach – Mainstage 2

Eerder deze maand liet Papa Roach nog een gemengde indruk achter op Fortarock, maar in Dessel waren Jacoby Shaddixen zijn mannen ouderwets op dreef. Zowel de sfeer als het geluid waren vanaf opener Face Everthing And Rise dik in orde.Papa Roach is na al die jaren van intensief touren een live machine geworden die het publiek moeiteloos weet te bespelen. De setlist was weinig verandert ten opzicht met die van Fortarock, op een klein detail na; de volgorde van de songs. Papa Roachbegon wederom sterk met een pakketje nu-metal krakers waaronder Blood Brothers, en zou dit opvolgen met een stel zoete rocksongs als Scars en Falling Apart. Deze keer koos de band er echter voor om het ronkende Getting Away With Murder veel later, tussen alle softe nummers door, te spelen. Een meesterzet, want hierdoor bleef de flow in het optreden zitten. Met het tweeluik Last Resort en … To Be Loved sloten de mannen het optreden succesvol af. Ik weet niet hoe het met de rest van het publiek zat, maar dankzij Papa Roach was ik plotseling helemaal wakker geschud.

1. Face Everything And Rise
2. Between Angels And Insects
3. Where Did The Angels Go
4. Blood Brothers
5. Broken Home
6. Falling Apart
7. Kick In The Teeth
8. Getting Away With Murder
9. Scars
10. Lifeline
11. Warriors
12. Last Resort
13. … To Be Loved

Equilibrium – Metaldome

Het Duitse Equilibrium zorgde voor een van de folkmomentjes op GMM 2015. Met het nieuwe album Erdentempel onder de arm en en sterke back catalogue achter de hand zou het een koud kunstje blijken om de Metaldome plat te spelen.

Openen deden de Duitsers met een greep uit Erdentempel: zo passeerden Was Lange Währt en Karawane de revue. De nadruk lag op de nieuwe plaat en dat is altijd riskant, zeker op festivals. Maar wie erbij was, zag dat het werkte en het publiek ging uit zijn dak. Onder de categorie “ouder materiaal” hoorden we Blut Im Auge en Unbesiegt langskomen.

De band speelde met zichtbaar plezier en enthousiasme, en dat straalde af op het publiek. Het geluid was in orde, de nummers goed gekozen en gebracht: dat is wat men een goed optreden noemt.

Septicflesh – Marquee

Het was de tweede keer dat ik Septicflesh dit jaar mocht aanschouwen. Toen ik de Grieken in maart zag te samen metMoonspell, was ik eerlijk gezegd niet onder de indruk. Een zanger die meer met zijn haar bezig is dan wat anders, de muziek die alles behalve overtuigend wordt gebracht en het belachelijke pakje waarin frontman Seth rondloopt, maakt Septicflesh live tot een zeer matige vertoning. En zo was het ook vandaag niet heel veel anders. Begrijp me niet verkeerd, de muziek van het Griekse viertal kan ik meer dan prima smaken op cd, maar het is gewoon geen liveband. De orkestraties, het belangrijkste onderdeel van de muziek van Septicflesh, moeten logischerwijs van een bandje komen en hoe enthousiast Seth het publiek ook probeerde mee te krijgen, het is het gewoon niet helemaal. Live wordt het nergens beter dan op plaat en ik denk dat we daar maar onze conclusies aan moeten verbinden…

1. War in Heaven
2. Communion
3. Order of Dracul
4. Pyramid God
5. Prototype
6. The Vampire from Nazareth
7. Anubis
8. Prometheus

Airbourne – Mainstage 1

Airbourne, nog zo een grote hardrock/heavy metalband uit Australië, mocht voor de tweede keer op een jubileumeditie vanGMM aantreden. En opnieuw zetten ze de weide in vuur en vlam. Met de eerste song Ready To Rock, afkomstig van het nieuwste album Black Dog Barking, zetten ze de toon voor een uur vol krachtige muziek. Van dat nieuwe album werd ook Live It Up (als eerste bisnummer) en Black Dog Barking gespeeld, naast de oude krakers als Girls In Black, Diamond In The Roughen Stand Up For Rock ‘n’ Roll. Het publiek kon er maar geen genoeg van krijgen, want ze kregen twee bisnummers voorgeschoteld, onder de vorm van Live It Up en de klassieker Runnin’ Wild. De fans hebben genoten van het optreden, de band was meer dan tevreden, wat moet je nog meer hebben?

1. Ready to Rock
2. Too Much, Too Young, Too Fast
3. Chewin’ the Fat
4. Girls In Black
5. Cheap Wine & Cheaper Women
6. Black Dog Barking
7. Diamond in the Rough
8. Stand Up for Rock ‘n’ Roll

Encore:

1. Live It Up
2. Runnin’ Wild

Lamb Of God – Mainstage 2

Lamb Of God, love them or hate them, maar live moet je ze gewoon eens gezien hebben. Randy Blythe en de zijnen stonden dit jaar al voor de vierde keer op de Desselse weide, en het leek voor Blythe wel alsof er nooit een rechtszaak geweest was, want hij dartelde rond op het podium en schreeuwde de ziel uit zijn lijf. De muziek? Geweldig, geweldig en nog eens geweldig. Met Desolation en Ghost Walking zetten ze de gehele weide ondersteboven. Ze hadden ook al een nummer van het nog te verschijnen album VII: Sturm Und Drang voor de aanwezigen in petto, namelijk het eerder vrijgegeven 512. Voorts werden songs zoals Ruin, Now You’ve Got Something To Die For en Laid To Rest knallend gespeeld. De band haalde vernietigend uit met Redneck, waarbij misschien wel de grootste circlepit van het festival ontstond, en na een vlammende Black Label zat het optreden er helaas al op. De eerste keer dat ik ze live zag, en het smaakte naar véél meer.

1. Desolation
2. Ghost Walking
3. 512
4. Walk with Me in Hell
5. Ruin
6. Still Echoes
7. Now You’ve Got Something to Die For
8. Laid to Rest
9. Redneck
10. Black Label

Amorphis – Marquee

Toen men bekend maakte dat Amorphis zijn legendarische album Tales From the Thousand Lakes integraal zou brengen opGraspop, wist ik niet precies wat ik er van moest denken. De speciale show die de Finnen vorig jaar in de 013 omtrent dit prachtige album was geweldig, dus in dat opzicht was ik wel blij dat ik het nog een keer mocht meemaken. Maar tegelijkertijd rees er ook de vraag en vooral angst bij mij op: houdt zo’n set zonder echte meezingers wel stand op een festival? En die vrees bleek gegrond. Amorphis werkte zich enigszins plichtmatig door zijn set heen, met nog als toegift Vulgar Necrolatry en My Kantele, maar ook een groot deel van de aanwezigen stond erbij en keek ernaar. Geen moment werd dan ook het magische gevoeld wat ik een half jaar eerder mee had mogen maken in de 013, dat het echt om iets speciaals ging. Uiteraard is dit achteraf makkelijk gezegd, maar Amorphis had er beter aan gedaan om een reguliere set te spelen. Nu zal dit optreden door iedereen weer snel vergeten zijn.

1. Thousand Lakes
2. Into Hiding
3. The Castaway
4. First Doom
5. Black Winter Day
6. Drowned Maid
7. In the Beginning
8. Forgotten Sunrise
9. To Father’s Cabin
10. Magic and Mayhem
11. Vulgar Necrolatry (Abhorrence–cover)
12. My Kantele
13. Folk of the North

Motörhead – Mainstage 1

Wie dacht dat Lemmy Kilmister na al zijn drank – en drugsproblemen en operaties enzovoorts zou stoppen met musiceren, heeft het goed mis. Motörhead is terug. Alleen bleek Lemmy soms last te hebben van geheugenverlies (waarschijnlijk voor de grap), daar hij niet meer wist welk liedje hij moest spelen. Het zorgde voor soms komische interacties tussen Lemmy en Phil Campbell, en het publiek kon er gelukkig goed om lachen. We kregen songs zoals Damage Case en Stay Clean (toepasselijk of niet, dat mag je zelf uitmaken) en knallers zoals Rock It en Orgasmatron. Een ballad-achtige song mocht ook niet ontbreken:Lost Woman Blues.

De gitaar- en drumsolo gaven Lemmy de kans om even op adem te komen. Veel bands bewaren het beste voor het laatste, zo geschiedde ook bij Motörhead. Met een vlammende Ace Of Spades en het bisnummer Overkill lieten ze de weide alsnog ontploffen. Alhoewel er slijtage zit op de stem en performance van Lemmy, haalt dit optreden net een voldoende. Kilmisterkondigde tussendoor ook aan dat er een nieuw album aankomt, en aangezien hij binnenkort al 70 wordt, zou dit misschien wel eens het laatste wapenfeit kunnen zijn van deze rock ‘n’ fucking roll-band.

1. Shoot You in the Back
2. Damage Case
3. Stay Clean
4. Metropolis
5. Over the Top
6. Guitar Solo
7. The Chase Is Better Than the Catch
8. Rock It
9. Lost Woman Blues
10. Doctor Rock (inclusief drum solo)
11. Orgasmatron
12. Going to Brazil
13. Ace of Spades
14. Overkill

Children of Bodom – Marquee

Eerlijk is eerlijk, ik heb wat goed te maken tegenover deze band na deze show gezien te hebben. Waar ik de band volledig had afgezworen als een arrogante en ongeïnteresseerde kutband na het laatste zaaloptreden die ik van van de band zag, moet ik toch echt mijn woorden intrekken. Want man, wat zetten de Finnen een heerlijk optreden neer! De setlist werd vrijwel gedomineerd door klassiekers en meezingers als Hate Me!, Needled 24/7, Hate Crew Deathroll en uiteraard Downfall en In Your Face, waardoor het spreekwoordelijke dak er af ging in de marquee. Bovendien was er deze keer wel een band te zien die alles wilde geven voor zijn publiek en eveneens waren de praatjes van frontman Alexi Laiho tussendoor zeer vermakelijk. En dan is die arrogantie ook eigenlijk niet meer heel storend. Laat de band dit gedrag en het muzikale niveau van de klassiekers voor het aankomende album maar vasthouden en dan komt het wel weer goed tussen Children of Bodom en mij.

1. Are You Dead Yet?
2. Sixpounder
3. Hate Me!
4. Silent Night, Bodom Night
5. Needled 24/7
6. Angels Don’t Kill
7. Halo of Blood
8. Scream for Silence
9. Hate Crew Deathroll
10. Lake Bodom
11. Downfall

Encore:

1. In Your Face

Within Temptation – Mainstage 2

Zondagavond werden de metalheads vervoegd door fans die verleid werden door de hits en mooie melodieën van Within Temptation. Sharon Den Adel kaapte andermaal de prijs van knapste zangeres van het festival weg – of het moesten die rooie en blauwe zijn van Butcher Babies, maar die klonken – eerlijk gezegd – beter op foto, dan live. Verrassend was dat we een viertal duetten kregen, waarbij Tarja, Howard Jones, Xzibit en Keith Caputo meezongen op een groot digitaal scherm in het midden van het podium. Tijdens What have You Done leek het wel of Sharon haar frustraties uit een scheefgelopen relatie uitschreeuwde en ze spoorde ons aan om hetzelfde te doen. Het viel op hoe zuiver en makkelijk ze de hoge tonen haalde. Ze durfden het ook aan om Sinéad in een rustige, akoestische versie te brengen, waarna het sterke Ice Queen het optreden overtuigend afsloot.

1. Paradise (What about us?)
2. In the Middle of the Night
3. Faster
4. Fire and Ice
5. Dangerous
6. The Heart of Everything
7. And we run
8. Iron
9. What have you done
10. Our Solemn Hour
11. Covered by Roses
12. Mother Earth
13. Sinéad
14. Ice Queen

Dragonforce – Metaldome

Heavy Metal: het is altijd wat balanceren op de slappe koord tussen ironie en sérieux. Dragonforce is zo’n koorddanser waarvan je nooit goed weet aan welke kant hij thuishoort: deze band zet alles op het snelle gitaarspel van Herman Li en Sam Totman, en die is, toegegeven, best indrukwekkend. In het verleden werd al eens beweerd dat ze deze snelheid live niet aankonden, maar dat werd ook op dit optreden alweer weerlegd. De energie die hierdoor opgeroepen werd zette dan ook moeiteloos de hele tent in vuur en vlam.

Toch moest ik me al behoorlijk oppeppen om te genieten van deze muziek die nog het best te omschrijven valt als een computer die zelfbewust geworden is en zich probeert uit te drukken door middel van een spervuur aan bleeps. Er werden hoofdzakelijk nummers gespeeld van het nieuwe album Maximum Overload, en tot mijn grote spijt behoorde ook Ring of Firedaartoe: alle emotie die dit nummer in de versie van Johnny Cash in zich heeft, verdwijnt volledig in deze ultrasnelle versie vanDragonforce. Waarom, zo vroeg ik me vertwijfeld af, waarom…

Hoewel dit optreden me dus niet al te hard kon bekoren, bleek op de weg naar huis dat opener Fury of the Storm zich ongenadig in mijn hoofd had gezet. Geen idee of ik dat al dan niet erg vond.

1. Fury of the Storm
2. Three Hammers
3. The Game
4. Black Winter Night
5. Symphony of the Night
6. Cry Thunder
7. Valley of the Damned
8. Ring of Fire
9. Through the Fire and Flames

Scorpions – Mainstage 1

Scorpions, Duitslands bekendste en grootste hardrockexportprodukt mocht het feestje op de eerste Mainstage afsluiten. Al van op voorhand keek ik met enige achterdocht uit naar deze show. Deze opa’s hadden me op hun vorige doortocht namelijk redelijk teleurgesteld. En ook deze keer zou het geen haar beter zijn. Ik hoop vooreerst dat de klojo die de Franse backgroundvlag projecteerde intussen ontslagen is. Hoe verzin je het toch? Dit zijn toch Spinal Tap-toestanden? Ook muzikaal is het niet meer zoals we gewoon waren. Ik heb de indruk dat de laatste jaren de volumeknop teruggedraaid wordt naar drie en dat de balans rockers – ballades intussen fifty – fifty moet zijn. Ook zanger Klaus Meine moet steeds harder zijn best doen om er nog eens een goede noot uit te krijgen. Die afscheidstournee, die nu al jaren duurt (en nog wel een hele tijd blijft doorlopen), mag wat mij betreft gauw over zijn. Alleen gitarist Rudolf Schenker heeft nog wat krediet bij me. Op die leeftijd nog altijd zo blijven gaan: chapeau. De openingssong van deze show luidde Goin’ out with a bang… Ik ben er het hele optreden lang vergeefs blijven op wachten.

1. Going Out with a Bang
2. Make It Real
3. The Zoo
4. Coast to Coast
5. Top of the Bill / Steamrock Fever / Speedy’s Coming / Catch Your Train (70’s Medley)
6. We Built This House
7. Delicate Dance
8. Always Somewhere / Eye of the Storm / Send Me an Angel (Acoustic Medley)
9. Wind of Change
10. Big City Nights
11. Dynamite
12. In the Line of Fire
13. Kottak Attack
14. Crazy World
15. Rock ‘n’ Roll Band
16. Blackout
    Encore:
17. Still Loving You
18. Rock You Like a Hurricane 

Faith No More – Mainstage 2

Van alle headliners dit jaar was Faith No More veruit de meest atypische. Deze alternatieve/experimentele rockband zou je eerder verwachten op een festival als Pukkelpop. De maagdelijke witte kleding van de mannen en het decor dat bestond uit vele bloemstukken versterkte dit gevoel, maar desondanks maakte het vijftal er een zeer bijzondere show van. Geopend werd er met het kalme en tegelijkertijd onheilspellende Motherfucker dat afkomstig is van het gloednieuwe Sol Invictus. Het was een sterk begin, maar pas bij Land Of Sunshine merk je dat de band in een bloedvorm verkeerde. Alles klonk fantastisch, van de karakteristieke keyboards en het funky baswerk, tot aan indrukwekkende zang van vocale alleskunner Mike Patton. Gedurende de show kwamen alle kanten van deze schizofrene band naar voren. Soms klonk het agressief (Superhero) dan weer pakkend (Epic), experimenteel (Caffeine) of zelfs liefelijk en zwoel (Easy). Een groot gedeelte van het publiek kon weinig aanvangen met deze eclectische sound en dit werd al snel opgemerkt door Patton. De charismatische frontman probeerde het publiek soms een beetje uit te dagen, en dit leverde best een leuk schouwspel op.

Als ik een klacht zou moeten hebben, dan is het dat er teveel nieuwe songs werden gespeeld en te weinig van het doorbraakalbum The Real Thing, maar daar houdt het ook op. Faith No More kon verder op alle fronten overtuigen en slootGraspop 2015 op een bijzondere noot af. Zonder groots vuurwerk of met een gelikte show, maar gewoon met geniale muziek van een unieke band.

1. Motherfucker
2. Land Of Sunshine
3. Caffeine
4. Evidence
5. Epic
6. Black Friday
7. Everything’s Ruined
8. Midlife Crisis
9. The Gentle Art Of Making Enemies
10. Easy
11. Separation Anxiety
12. Last Cup Of Sorrow
13. Matador
14. Ashes To Ashes
15. Super Hero
    Encore:
16. Sol Invictus
17. Just A Man