Eind 2013 lieten de bandleden van Cult of Luna weten dat ze een soort pauze inlasten. Na tien jaar konden ze het niet meer opbrengen om steeds binnen de 18 à 24 maanden een nieuw album uit te brengen, en daarom wilden ze zichzelf wat meer tijd gunnen. Maar dat ze nog in één of andere vorm zouden terugkeren, dat wilden ze wel nog beloven. Uiteindelijk deden ze er 27 maanden over om een nieuw album uit te brengen, en dat in de vorm van een samenwerking met zangeres Julie Christmas.

‘We leave, upward, toward new dreams. A new hope, an Odyssey’ zingt Johannes Persson in het begin van opener A Greater Call. En daarmee is meteen de toon gezet van dit nieuwe album: Mariner wordt gekenmerkt door een weemoedige sfeer, een warm verlangen naar… iets anders. Al betekent dat niet dat Cult of Luna ineens alle hevige muziek losgelaten zou hebben. A Greater Call mag dan wel beginnen met een langzaam opbouwende gitaar, die aarzelend zijn weg zoekt, na een kleine drie minuten (nee, de nummers zijn er niet korter op geworden) vallen de drums stevig in met een opzwepend ritme. Daarna krijgen we ook meteen het meest opvallende van dit album te horen: het contrast tussen de zware stem van Persson en de prachtige vocalen van Julie Christmas.

Verrassend is de muziek van Cult of Luna immers niet te noemen: die sluit naadloos aan bij eerder gebracht werk, maar de samenwerking met Julie Christmas levert wél een boeiende toevoeging. Het ene moment etherisch mooi, het volgende moment ingetogen, spanning opbouwend, waarna ineens de chaos losbarst, bijgestaan door dat prachtige gekrijs van Christmas. Luister maar naar The Wreck of S.S. Needle, waar ze een soort ingehouden waanzin in haar stem legt, de gitaren zorgen voor een spannende, donkere achtergrond, waarna je niet eens zo lang moet wachten tot het hele zaakje openbreekt en Christmas zich ontpopt tot een krijsende furie. Dit is chaos op z’n best!

Approaching Transition is een beetje de vreemde eend in de bijt, met een enorme lange, trage opbouw, waarbij het verdrietige, maar hoopvolle verlangen helemaal centraal staat, al moet ik zeggen dat mijn aandacht hier wel eens verslapt. Nee, doe mij dan maar afsluiter Cygnus, die alle voorgaande elementen op magistrale wijze combineert: een lange, opbouwende song, waarbij de zware bombast afgewisseld wordt door die prachtige, ingehouden zang van Christmas, in contrast met Perssons hevige zangpartijen natuurlijk, om te eindigen met een finale om U tegen te zeggen. De manier waarop Cult of Luna dit plaatje afsluit, met een geweldige, schijnbaar repetitieve opbouw, waarbij laag na laag toegevoegd wordt om uit te monden in zo’n magistrale geluidsmuur… Meesterlijk.

Cult of Luna is niet thuisgekomen, Cult of Luna gaat steeds verder en verder, voorbij het oneindige, en laat ons meegenieten van zijn hoop en verlangens, misschien wel tegen beter weten in. Muzikaal misschien niets nieuws onder de zon, maar de toevoeging van Julie Christmas aan het gekende recept wérkt bijzonder goed. Fans van post-metal zullen hier ongetwijfeld menig luisterplezier aan beleven, en wat mij betreft mag Cult of Luna vanaf nu altijd 27 maanden de tijd nemen als dat betekent dat ze opnieuw zo’n werkje afleveren.