Eef

The Vision Bleak, het grauwe Duitse duo, laat over enkele dagen zijn zesde plaat alweer op de wereld los. The Unknown wijkt af van platgetreden paden en verkent – gun me dit – het onbekende.

De promopraat van deze plaat laat vooral verstaan dat The Unknown zowel muzikaal als tekstueel een wedergeboorte is. Dat muzikale was op voorhand moeilijk af te tasten, de tekstuele verandering betekende dat er niet langer verhaald werd over monsters, kosmische godheden en het Kwade maar over de demonen in de mens zelf. Benieuwd was ik alleszins.

Op tour liet de band het album reeds beluisteren door de pers en daar was ik toen al van onder de indruk. Nu ik de plaat met hoofdtelefoon en in alle rust heb kunnen beluisteren, is dat gevoel alleen maar toegenomen. Het nieuwe muzikale pad is meer dan een verkoopstruc, maar de band blijft wel trouw aan zijn sound.

Wat mag de nieuwkomer verwachten? The Vision Bleak levert lekker stevige metal die zich nog het best als gothic laat labellen: lekker zware gitaarsound en riffs naar believen, een vettige bas, cleane zang met hier en daar wat screams, op gepaste tijden ondersteunende keyboards.

Enkele heerlijke voorbeelden van die nieuwe trucjes zijn het openende duo The Spirits of the Dead (korte intro à la A Curse of the Grandest Kind) en dan From Wolf to Peacock. Nog nooit klonk The Vision Bleak zo getormenteerd: de centrale melodie die gepijnigd over een wrange en onverwachte akkoordenprogressie ligt, trekt je de pikzwarte dieperik in. Het gaat snel, zanger Konstanz klinkt in paniek en het nummer duurt maar liefst 7 minuten. Je krijgt ineens het heftigste voorgeschoteld en dat grijpt je vast. Met Into the Unknown en Ancient Heart schotelt de band je twee nummers voor die vreemd berustend klinken, maar wel met een erg rauw gitaargeluid gepaard gaan. The Whine of the Cemetery Hound heeft dan weer de meest opvallende songstructuur in de geschiedenis van de band met stille stukken, snelle stukken en zeker geen refrein. Daarnaast zijn de tracks gemiddeld langer dan wat we gewend zijn (de opener en het tussenstuk Who May Oppose Me? niet meegeteld): twee klokken af boven 7 minuten, nog eens twee boven 6 minuten. Maar je merkt het niet.

Herkenning komt er in The Kindred of the Sunset, dat als nummer in zijn geheel dicht aanleunt bij het eerdere werk van The Vision Bleak. Er zijn ook flarden en beetjes die een aandachtige luisteraar weet te plaatsen: de gitaarsound uit Cannibal Witch (Into the Unknown), een riff uit de bridge van Kutulu! Uiteraard is er de kenmerkende, lekker zware gitaarsound van Schwadorf en is er die typerende zang van Konstanz. Die herkende klanken slaan een duidelijk brug naar het oudere werk.

De teksten, die zijn op The Unknown van een ander genre dan we gewend zijn. De songs die verhaalden over Cthulhu, mysteries en weervolven prikkelden de verbeelding en waren deel van de charme van de band. Nu gaat het over “innerlijke demonen”: deels haal ik er angst over het Lot, de Dood en de berusting (uitstekend muzikaal vertaald in de titeltrack) en dat klinkt allemaal lekker op de muziek, al blijf ik me afvragen wat voor verhaal met bijvoorbeeld Ancient Heart zou passen.

Ondertussen ben ik een tiental luisterbeurten verder en ik vind The Unknown nog steeds boeien. Qua klank is het The Vision Bleak pur sang, qua composities zit er heel wat nieuws en verrrassends tussen en ook de teksten zijn een aanpassing. Het is een stap in het onbekende voor de band maar het klinkt verdraaid goed. Voor mij is het alvast een van de beste platen dit jaar en vele fans zullen het met mij eens zijn.

Tracklist: