De Italiaanse female fronted doomformatie Messa brengt ons met Belfry zijn debuut, een release van het eveneens Italiaanse label Aural Music. De band prijst zichzelf aan als een mix van dark ambient drones en traditionele occulte heavy doom. Maar het is in eerste instantie een ander gegeven dat mijn aandacht weet te trekken en dat is de albumhoes.

Ik meen namelijk het plaatje van de verzonken kerk nog niet zo lang geleden te hebben gezien op een foto van een reizend familielid. Een beetje opzoekingswerk bevestigt mijn vermoeden: dit moet de klokkentoren zijn in het Italiaanse Lago di Resia, het enige overblijfsel van het stadje Graun dat zo’n zestig jaar geleden onder het water verdween. Er wordt beweerd dat de kerkklokken nog steeds luiden ondanks het feit dat deze zestig jaar geleden verwijderd zijn. Wat er ook van zij, de albumhoes is al een eerste pluspunt en ik vreet een bijbel op als hier geen fantastische doomsoundtrack kan bij gecreëerd worden.

Het vooruitzicht om het geschreven woord van God te moeten oppeuzelen en de daarbij horende indigestie achteraf doen me het angstzweet uitbreken. Maar gelukkig heeft mijn buikgevoel me niet in de steek gelaten.

Ik herinner me nog levendig het moment dat ik als zeer jonge knaap voor de eerste maal het nummer Black Sabbath op de draaitafel gooide. Op hoog volume uiteraard, al was het maar om de buren te laten meegenieten en nietsvermoedend van wat zou volgen. Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik bijna in mijn broek… je weet wel. Om maar even te schetsen welke impact dit schijfje op mij heeft gehad.

Alba is de albumopener, een ambient noise-intro van toch zo’n vier minuten, die meteen de toon zet en het muzikaal dreigingsniveau tot vier laat stijgen. Alba vormt slechts een introductie tot en sluit aan bij het eerste echte occulte epos Babalon. Slepende riffs, zo uit het doomhandboek geplukt, geven een eerste voorzet aan Sara, de microfoonmeesteres van dienst. Er zijn ondertussen al een heel aantal knappe (zowel in vorm als stem) zangeressen in het psychedelische- en occulte rockgenre. Ik denk hierbij aan Jennie-Ann Smith (Avatarium), Alia O’Brien (Blood Ceremony), Rosalie Cunningham (Purson) en in eigen land Michelle Nocon (Batsheba/Death Penalty) en zoals we ook op het laatste Bliksem-album mochten vaststellen, Peggy Meeussen.

Sara mag gerust dit rijtje vervoegen, ze weet perfect de sfeer te vatten en varieert met timbre en volume intensiteit. Niet altijd even bewust toonzuiver maar laat dat in dit genre nu toch wel een troef zijn. Het soms doorschemerende Italiaanse accent is haar hierbij meer dan vergeven.

Wacht even, het beste moet nog komen. Fårö en Hour Of The Wolf volgen een beetje hetzelfde concept als de voorgangers met een kortere, sfeerscheppende introductie gevolgd door een bevlogen, in tempo variërend traditioneel doomepos. Maar dan komt daar Blood de gehoorgangen ingesijpeld. Dit nummer is toch wel het pièce de résistance van Belfry en kan ik het best omschrijven als een tien minuten durend bezweringsritueel. Donkere introductie, loodzware riffs en vocals die opbouwen naar een hoogtepunt maar uiteindelijk uitmonden in een klezmer-achtige klarinet- en saxofoonsolo. De rust duurt maar even want hierna worden wel alle registers opengetrokken om uit te monden in een wilde orgie van gitaar en drums en te verrassen met een zeer abrupt einde.

Van hieraf moet het toch gewoon bergaf gaan, denk je dan. Neen, toch niet, alhoewel Blood toch wel de uitschieter blijft. Tomba vormt terug de griezelige introductie tot het uptempo, catchy en naar NWOBHM neigende New Horns en ook Bell Tower en Outermost vormen op die manier een paar.

Het sluitstuk van Belfry vormt nog een verrassing op zich met het rustige, akoestisch begeleide Confess, een nummer dat wat meer een folk doom-gevoel in zich heeft. Een zeer waardige afsluiter van dit prachtige album.

Wel, wel, grote verrassingen komen vaak uit onverwachte hoek. Sommige bands slagen er echt in om te zorgen voor een totaalbeleving en Belfry valt zeker in deze categorie. Voor een debuut is dit op zich al heel straf. Songstructuren die staan als een huis, riffs uit het handboek, boeiend ritmisch werk en geïnspireerde soli worden gecombineerd met ambient noise en dat zorgt voor een uitermate mooie combinatie.

Messa zou met Belfry zo maar eventjes mijn doomplaat, beste debuut en ach, wie weet, misschien wel beste album van 2016 kunnen afleveren. Grazie Messa !