Monument_-_Hair_Of_The_Dog_Cover_hi_res[1]

Jurgen Callens

Binnenkort verschijnt het nieuwe album van de Britse heavymetalband Monument via het Roar!/Soulfood-label. Hair of the Dog is de opvolger van het in 2014 verschenen debuut Renegades. Het digitale schijfje draait hier nu al een tijdje zijn digitale rondjes en het moet gezegd dat dit plaatje me hoe langer hoe beter bevalt. Fijne NWOBHM-georiënteerde metal die bij heel wat fans van het genre nostalgie zal opwekken. 2016 wordt zo een beetje het jaar van de verrassingen, lijkt me wel.

Monument, ik had de naam natuurlijk al wel hier en daar zien passeren en hoogstwaarschijnlijk heb ik de mannen ook al wel ergens zien optreden, want in het verleden stonden ze onder andere al op PPM en R-Mine. Maar vreemd genoeg had ik de band voordien nog nooit op plaat gehoord. Bakken releases, je kent het zaakje wel. Hoog tijd om dit recht te zetten dus en hier even een gefundeerde mening over neer te pennen.

Monument speelt heavy metal in de beste Britse traditie. Dit wil zeggen: flitsend gitaarwerk, met heel veel twinduelletjes, een heel solide, donderende ritmesectie en hoge kwaliteitsvocalen. Het best valt deze band te vergelijken met het legendarische Iron Maiden, uit de tijd van zijn compactere songs dan wel. Ik hoor ook wel duidelijk Judas Priest-invloeden, maar dat juichen wij dan ook wel weer toe. Origineel is het allemaal niet. Verre van zelfs. Daarvoor liggen de gelijkenissen er te dik bovenop. Maar kwalitatief is dit gewoon een schot in de roos. Songs als Hair of the Dog, Blood Red Sky en Streets of Rage gaan er dan ook in als het wekelijkse taartje op zondag. Zonder schaamte, met volle goesting en klaar voor altijd een volgende portie. Monument ademt nostalgie uit, maar klinkt dan anderzijds ook wel weer mee met zijn tijd, door de hedendaagse productie. Er zijn nog wel wat meer bands die deze sfeer weten op te wekken, denk maar eens aan Enforcer, Cauldron of Elm Street bijvoorbeeld. Deze bands bewijzen dat dit genre nog steeds heel veel bestaansrecht heeft en altijd wel zijn fans zal weten aan te trekken. Veel van de songs van Monument zijn ook bijzonder catchy ondanks dat de opzet ervan niet steeds even simpel is. De nummers liggen goed in het gehoor en klinken al snel vertrouwd aan, zodat je het gevoel krijgt alsof je de band wel al heel lang kent.

Veel drumpatronen en riffs lijken dan wel geleend bij Iron Maiden, luister bijvoorbeeld maar eens naar Olympus, storen doet het geen seconde. Omdat het met veel passie en vakmanschap gebracht is. Ik vind deze plaat dan ook wel stiekem beter dan hetgeen de grote broer vorig jaar op ons losgelaten heeft. Dit weet me tenminste te boeien en brengt de gouden jaren van de band Iron Maiden weer enigszins tot leven. Ook vocaal lijken de songs soms wel door Bruce Dickinson ingezongen.

Ben je een Iron Maiden-fan, of een Monument-fan, dan kan je met je ogen toe, je vingers in de neus en zonder twijfelen deze plaat in huis gaan halen. Ik ben er blij mee. Jullie ongetwijfeld ook.

Tracklist: