Jurgen Callens

Ik kan me niet voorstellen dat mensen die beweren een echte thrashfan te zijn, nog nooit van het Duitse Paradox gehoord zouden hebben. De band rond zanger/gitarist en mastermind Charly Steinhauer bestaat intussen dertig jaar en bracht vrijdag laatstleden zijn zevende langspeelplaat uit via het AFM-label. Pangea is de opvolger van het vier jaar geleden op goeie kritieken onthaalde Tales of the Weird.

Misschien toch even een korte, en onnodige, introductie voor de onwetenden: Paradox speelt een mix van thrash, speed en power metal, gekruid met wat Bay Area-invloeden en geschoeid op de goeie oude Metallica-leest. De zang van bandleider Charly Steinhauer is best markant maar dan ook weer goed te pruimen en over het algemeen zijn de songs best melodieus te noemen, met refreinen die na een tijdje ook wel blijven hangen. In deze line-up vinden we trouwens ook bassist Tilen Hudrap terug, die we ook kennen van het Amerikaanse Vicious Rumors.

Dat het weer zolang duurde eer het vervolg op Tales of the Weird uitkwam, heeft te maken met de al sedert het begin van de band aanwezige bezettingswissels en ook met wat persoonlijke en medische problemen van de frontman. Geen bezwaar tegen, zeggen wij dan, als het afgeleverde product dan ook maar navenant is aan de tijd die ervoor uitgetrokken werd.

Het nieuwe Pangea, daar is dus duidelijk wel werk van gemaakt. Het schijfje duurt maar eventjes 60 minuten, verdeeld over tien nieuwe songs. Al vanaf de openingstrack horen we wat we te verwachten krijgen. Krachtige riffs, goed gezongen zanglijnen, veel melodie, leuke hooks, tempowissels en leuke refreinen. Een hele goeie binnenkomer dus en het navolgende Raptor is zo mogelijk nog beter. Een stevige, catchy song die haast onmiddellijk blijft hangen. Het gaspedaal wordt op Ballot or Bullet nog wat verder ingeduwd en Paradox bewijst hier dat de furie met het passeren van de jaren zeker niet hoeft te verdwijnen. Soms wordt er ook wat gas terug genomen, zoals het naar traditie bij vele jaren tachtig thrashbands past. Neem nu een nummer als Vale of Tears. Deze song begint kalm om daarna op te bouwen. Ik moet wel zeggen dat dit nu niet meteen mijn favoriete track van het album geworden is. En ook Manhunt vind ik wat minder, omdat die song mijn aandacht niet tot het eind kan vasthouden. Soms konden de vrij lange songs beter iets compacter gehouden worden. In het ene geval pakt dit goed uit, in andere gevallen, zoals bij dit voorbeeld, dan weer minder.

Voor de rest hoor ik op deze plaat echter alleen maar sterke dingen. In een tijd waar we weer overspoeld worden met thrashreleases is dit er toch wel eentje dat er bovenuit steekt en mijn aandacht weet te trekken. En de vergelijking alsof de band de Duitse Metallica zou zijn, gaat nog wel een beetje op, maar hoe langer hoe minder. De band schrijft gewoon puike songs die het waard zijn om beluisterd te worden. Weet je: het is Duits, dus we weten dat het degelijk is. Zonder enige discussie. Dit is gewoon kwaliteitsvoer voor elke onverzadigbare thrasher en een aanrader om in huis te halen.

Tracklist: