Onze recensent schreef een knaller van een review over Waves Of Annihilation. Wij vroegen ons af wat After All zelf van deze plaat vindt. Een gesprek drong zich dus op. We vroegen en kregen een gesprek met gitaarman Dries Van Damme.

Dawn Of The Enforcer was een topplaat, wat zijn de verwachtingen voor Waves Of Annihilation? En waar zitten de verschillen?

Tja, we zitten – bij wijze van grap – met een probleem. De respons op Dawn Of The Enforcer was inderdaad zeer goed. We dachten toen ook: wat moeten we doen om beter te doen. Dit heeft uiteindelijk zichzelf uitgewezen. Wanneer we vier jaar geleden die plaat maakten, waren we eigenlijk nog niet zo lang bezig in de nieuwe line-up. We hadden een nieuwe bassist, Frederik. Die had al veel ervaring opgedaan met Aborted. Hij nam met hen een plaat op en trok mee de wereld rond. We hadden toen ook een nieuwe zanger, Sammy. Die had helemaal geen ervaring. Hij had nog nooit in een band van enig niveau gezongen, in die zin dat hij nog niet had opgenomen in een professionele studio of veel had opgetreden. Laat staan dat hij bijvoorbeeld een Europese tour gedaan heeft in een band. Wanneer we Dawn Of The Enforcer hadden opgenomen zat Sammy goed anderhalf jaar bij After All, dus dat was vrij snel. Het resultaat was enorm goed. Iedereen was onder de indruk, wijzelf waren ook tevreden. De respons op die plaat was superpositief. Het werd de – tot nu toe –  best onthaalde plaat uit onze carrière. Wij dachten in eerste instantie: het wordt moeilijk om daar een vervolg op te maken. Dat bleek dan uiteindelijk toch iets beter mee te vallen dan dat wij aanvankelijk dachten. Ondertussen staan we weer vier jaar verder en de ervaring is er nu wel. We hebben vaak in de studio gezeten. We hebben in sessies gewerkt. We namen niet in een keer alle nummers op maar in drie, vier keer. We hebben ook veel getoerd, veel optredens gedaan in zowel kleine zaaltjes maar ook hele grote zalen en alles daar tussen in. Dat heeft er voor gezorgd dat de band die vijf, zes jaar geleden pas nieuw was nu wel hecht in elkaar zit en dat de opgebouwde ervaring zeker in ons voordeel heeft gespeeld. Dus ik denk als je mij vraagt wat het verschil is, dan denk ik dat we vooral op muzikaal vlak veel beter hebben samengewerkt. Vroeger maakte ik alle nummers bijna alleen. Nu was dit ook nog voor het grootste deel zo, maar we hebben veel meer samengewerkt aan materiaal op repetities waarbij ook de andere bandleden afkwamen met stukjes van de puzzel die we dan samen konden leggen tot we uiteindelijk bij de nieuwe plaat uitkwamen. Het grootste verschil is denk ik de zang. Sammy heeft een heel andere stem dan zijn voorganger. Hij heeft ook een andere stijl en dit betekende voor ons ook een nieuwe start. Ik denk dat Sammy over de jaren heen veel heeft geleerd en dat we al zijn inbreng konden gebruiken en dit hebben we ook gedaan. Ik denk dat Sammy op Dawn Of The Enforcer zich meer had neergezet als een typische jaren tachtig speedmetalzanger. Dat zit er nu ook nog in, maar het is nu veel meer geworden dan dat alleen. De gewone heldere stem wordt gecombineerd met grunts. Het is heel divers. Ik denk dat dat de grote sterkte is van de nieuwe plaat: op vlak van stem is het veel meer geworden dan de vorige keer.

Sammy gaat nog een trapje hoger dan op Dawn Of the Enforcer? Nog straffer. Is daar iets speciaals voor gedaan?

Dat is moeilijk te zeggen. We hebben nooit een formele bandmeeting gehad waarbij we stelden: dit zijn de spelregels. Als er één spelregel was, dan was het dat er geen spelregels zijn. We hebben nooit afgesproken: we hebben nu dit gedaan, nu gaan we dat doen. We werkten vanuit het standpunt: we doen wat we zelf leuk vinden. Er zat ook geen tijdsdruk op. We hadden op dat moment geen contract, er waren geen verplichtingen. We hadden beslist om een jaar niet op te treden. Het idee was: we maken muziek samen en we doen de dingen die we zelf tof vinden. We zien wel wat er uit komt. Hebben we een nummer of drie klaar? Dan trekken we naar de studio en nemen we die op. Dan werken we weer verder. Hebben we er weer een stuk of drie, vier, dan gingen we weer naar de studio en zo verder. Zo namen we zelf de productiedruk weg van ineens tien nummers op te nemen en direct af te mixen. Dan wordt het al snel wat zwaar en veel werk en het fun gehalte durft dan al een beetje op de achtergrond te geraken. Dat was nu niet zo. Het was allemaal heel spontaan eigenlijk. We hadden een paar dingen, die gingen alle richtingen uit. De volgende keer hadden we weer een paar nummers. Daar zat dan ook weer van alles tussen, maar als je dan alles samen legt, bleek dat er wel een mooie plaat in zat met heel veel variatie, veel verschillende invloeden en veel verschillende sferen en stijlen. Maar het pakt samen wel uit als een mooi geheel vind ik. Het was niet zo gepland, het is er gewoon zo uit gekomen. Het is allemaal vrij spontaan verlopen eigenlijk.

Een beetje de natuurlijke flow opgezocht, zeg maar.

Ik denk dat dat vooral het antwoord is op je vraag: dat we gewoon de band hebben laten werken. De band heeft het min of meer uit zichzelf voortgebracht. Er zat geen plan achter, geen richtlijnen. Gewoon de dingen waar we op het moment mee af kwamen, waar we ons zelf het best bij voelden die naar boven zijn gekomen en dat heeft tot dit resultaat geleid. Deze manier van werken heeft het beste uit ons naar boven gehaald.

Waves Of Annihilation is 100% volle bak, geen ‘rustigere’ songs. Kwam dat ook door die natuurlijke flow of hebben jullie dit meer bewust opgezocht?

Nee, eigenlijk niet want ik heb zelf totaal niet het gevoel dat het album van voor naar achter keihard is. Voor mij zit er heel veel variatie in. Maar niet zoals in Dawn Of The Enforcer waarin we bijvoorbeeld een echte power ballad hadden. We gingen dit nu niet doen omdat we dit eigenlijk al op de vorige plaat hadden. Er zitten wel meer cleane gitaren in dan op de vorige plaat. De variatie zit meer in de tempo’s denk ik, de stem meer ingehouden of net zeer luid. Maar zoals ik eerder vertelde: het heeft gewoon zo uitgepakt, denk ik.

Dries Van Damme – After All

Waar gaat Waves of Annihilation over? Zit er een verhaal achter?

Ieder nummer staat een beetje op zich. Het zijn geen concrete verhalen. Dat is eigenlijk nooit het geval. Vroeger niet en nu met Sammy ook niet. Als je de teksten leest, denk ik dat ieder voor zich er zelf wel iets kan uithalen. Het is nogal metaforisch opgebouwd. Als ik met mensen spreek over onze teksten dan hoor ik dat ze er blijkbaar heel veel uit halen, maar dat zijn niet noodzakelijk dingen die ik er zelf uit haal of iemand anders er uit haalt. Ieder ziet er een beetje zijn eigen ding in. Over het algemeen gaat het een beetje over de grote thema’s in het leven. Ik denk niet dat ik iets nieuws vertel als sommige dingen gaan over bijvoorbeeld relaties, over mensen, politiek, oorlog. Er komen verschillende grote thema’s aan bod, maar altijd op zo’n manier voorgesteld dat iedereen er voor zichzelf iets kan uit halen. De hoes is een ander verhaal. Je zou kunnen denken het gaat over zombies en over post nucleaire toestanden, daar gaan de teksten niet over. Hoewel je ze op die manier zou kunnen toepassen als je dat zou willen. Het zijn zeker geen fantasy-teksten, jaren tachtig toestanden en science fiction en zo. De artworks zijn wel in die richting, maar de teksten gaan niet noodzakelijk daar over.

Het artwork is de echte Ed Repka-stijl. Jullie hebben hem daarvoor aangesproken. Hebben jullie hem hiervoor een beetje tips gegeven?

Ed Repka is iemand die perfect vertaalt wat je in gedachte hebt. Het is moeilijk uit te leggen, maar hij is iemand die perfect weet te vertalen wat jij in gedachte hebt. Hij is ook iemand die altijd nieuw werk produceert. Het is niet dat je naar hem een bericht stuurt met de vraag: Ed, we hebben een hoes nodig, heb je nog iets in de kast liggen. Hij gaat dan niets terugsturen van: kijk, ik heb dit hier nog liggen, kies maar uit. Zo werkt het niet. Zoals ik hem ken is hij een heel integere artiest die dingen op maat kan maken waarvoor ze moeten dienen. Het is nu de derde hoes die we met hem doen. Het is altijd dezelfde werkwijze geweest. Ik schrijf hem een zeer uitgebreide brief waarin ik vertel wat ik in gedachte heb. Het enige wat ik dan nog moet doen is hem feliciteren met het afgeleverde werk. Het is perfect wat ik mij er bij heb voorgesteld. Nu was dit ook het geval. Wij hadden hem het idee van een post nucleaire wereld voorgesteld. Een kapotte wereld uit de jaren tachtig die door een atoomdreiging verwoest is, compleet met zombies en een kapotte grootstad. Daar duikt dan plots een ruimteschip op. Dat maakt het speciaal. We weten niet vanwaar dat schip komt of waar het naartoe gaat. Het idee achter de hoes is dat de laatste gezonde overlevende mensen de aarde achterlaten in dat ruimteschip, of net dat het ruimteschip iets van plan is met die overgebleven wereld. Wij hebben daar geen antwoord op, Ed ook niet, maar dat is het vraagstuk. Dat is het doel van de hoes: het zijn mooie prentjes, maar je kan er ook van alles in zien hé. Het is eigenlijk hetzelfde gevoel als toen ik in de jaren tachtig een plaat kocht met een mooie hoes. Je kon daar lang naar kijken en van alles in zien en er van alles bij voorstellen.

Is het daar dat jullie ‘jaren tachtig fetish’ vandaan komt?

Het woord fetisj is hier niet op zijn plaats. Ik ben geboren in 1972. Ik was 14 jaar in 1986. Ik ging toen naar de platenwinkel – veel mensen zijn met dat concept niet meer vertrouwd – waar natuurlijk mijn roots liggen. We klinken zeer anno 2016.  Ik weet dat mensen ons een beetje het ‘jaren tachtig’-label op plakken, maar dat betekent niet dat je je roots daarom moet verloochenen. Het zijn geen retro-invloeden. Wij zijn gewoon zo. Het is de muziek waarmee we zijn opgegroeid. Of je dat dan wil of niet, dat zit gewoon in je en gelijk welke muziek je daarna ook speelt, op een of andere manier klinkt dat dan altijd daarin door. Daar kan je gewoon niet omheen. We zijn daar ook gewoon fier op. Het is gewoon wat we zijn en wat we doen. We vinden het ook passend en supercool eigenlijk om met iemand als Repka samen te werken waar je als gast van zestien, zeventien jaar eigenlijk zelf platen kocht met zijn werk op.

Nog een klein beetje verder breien op dit thema. Waves of Annihiliation komt ook uit op tape. Is dat daar ook een beetje een gevolg van? Waarom die keuze?

Het is een beetje een gimmick in die zin: de tape is het nieuwe vinyl. Onze hele eerste ep die uitkwam die was op vinyl, eind jaren tachtig, begin jaren negentig. We zijn cd’s beginnen uitgeven vanaf halfweg de jaren negentig. Toen was vinyl eigenlijk al helemaal verdrongen. De eerste plaat die we zowel op cd als op vinyl uitbrachten was Mercury Rising, dat was in 2002. Toch al weer een hele tijd geleden. Dat was het moment waarop vinyl het dieptepunt had bereikt en weer een stijgende lijn begon te vertonen. Vandaag is vinyl min of meer weer terug. Een cd breng je tegenwoordig ook uit op vinyl. Dat is tegenwoordig meer de standaard. Wij vonden het leuk om een stap verder te gaan bij wijze van gimmick. Het is echt een hele kleine oplage, maar in de jaren tachtig was er geen cd. Dus de standaard betreffende uitgaven was op vinyl en op cassette, later kwam daar cd bij. Het eerste dat daar dan wegviel was cassette en later kwam daar ook vinyl bij. Toen kwam vinyl weer terug en nu komt daar af en toe cassette weer terug bij. Maar het is echt meer een verzamelobject waar niet echt veel interesse voor gaat zijn, tenzij bij de verzamelaars dan. Het lijkt wel dat de cassette de nieuwe hype aan het worden is. De nieuwe Slayer kan je bijvoorbeeld ook op cassette verkrijgen heb ik gezien. Dat zegt toch wel iets dat we niet alleen zijn dat we er zo over denken. Maar ik vind het wel  grappig: alles komt terug. Het laatste dat je zou gedacht hebben tien jaar geleden is dat de cassette zou terugkomen, maar blijkbaar zijn er toch mensen die dat graag terug willen. We vonden het wel fijn om het een keer te testen. Maar we verwachten er niet veel van. Het is afwachten of er überhaupt eentje van verkocht geraakt.

We gaan het even over de productie van Waves Of Annihilation hebben.Hoe was de samenwerking met mijn streekgenoot Bart Vennekens? Hij is ook geluidsman bij Iced Earth.

We werken al heel lang samen. Ik had aan je stem gehoord dat je uit dezelfde streek komt als Bart, je klinkt immers hetzelfde als hem, als een echte kempenzoon hé (lacht). Wij zijn een band uit West-Vlaanderen, maar de kempen, en dan ook vooral de streek rond Dessel en Geel is eigenlijk onze tweede thuishaven en dat heeft alles met Bart Vennekens te maken. We zijn al meer dan tien jaar geleden voor het eerst met hem in contact gekomen. Hij is bij ons begonnen als merchandiser. We hebben ooit een tour gedaan met Agent Steel. Daar was hij mee als merchandiser. Later is hij dan ook monitor mixing gaan doen, zoals nu bij Iced Earth. Hij is ook als roadie mee geweest, ook als Front Of House-mixer voor het zaalgeluid. Door de jaren was hij ook betrokken bij MTM-studio waar hij een vennoot was in die zaak. Voor de opnames van Dawn Of The Enforcer en ook de voorgaande ep’s zijn we bij hem terecht gekomen. Hij is een hele goede vriend van de band geworden ondertussen. Een vast onderdeel van het gezelschap zeg maar. Hij is de laatste tijd ook betrokken geweest bij onze tours, meestal als Front Of House of monitors of merchandise. Voor de laatste twee platen hebben we zelf opgenomen in de studio met gitarist Christophe, gewoon op zolder. We werkten met Pro-Tools op een Mac, daar kan je heel veel mee doen voor gitaar en bas, maar om zang en drums op te nemen heb je toch een echte studioruimte nodig. Een ruimte die goed klinkt, waar veel plaats is, waar je volle bak kunt spelen. Je kunt niet drummen of de zang opentrekken op een zolderkamertje. Dat doen we daar dan, dat is samen met Bart. Het mixen is dan weer in Zweden gebeurd. Dat hebben we met de laatste drie albums gedaan alsook de tussenliggende ep’s. Dan Swäno is iemand waar we al zeven à acht jaar mee samenwerken. Hij is iemand die ons kent, die weet hoe de band klinkt, die weet wat we willen. Hij heeft ook dezelfde achtergrond als wij.

De komst van Sammy Peleman legde de band geen windeieren. Welke verschillen zijn er tussen Sammy en Piet?

Vroeger kregen we vaak de opmerking dat het publiek onze muziek goed vonden, maar de zang niet. Dat kwam vaak voor. Evengoed waren er mensen die de zang wel goed vonden, maar we kregen soms wel de opmerking dat Piet niet de typische metalzanger was. Hij had een andere achtergrond. Ikzelf heb die combinatie altijd interessant gevonden, maar ik kan mij wel voorstellen dat mensen die naar een bepaald soort metal luisteren dat type zanger minder graag hoorden. Het grappige is, toen we met Sammy op de proppen kwamen, zegden de mensen: nu klopt het. Dit is de zanger die jullie nodig hebben en zo voort. Nu, het past perfect, maar evengoed kwamen er mensen die de nieuwe zanger maar niks vonden. Het enige dat je hieruit kan afleiden is dat je eigenlijk niet voor iedereen goed kunt doen en dat de klank van iemands stem of iemands zang iets heel persoonlijks is of je dit goed of niet goed vindt.

De stem is ook heel bepalend voor de manier waarop een band klinkt.

Dat wel. Daar wou ik toe komen. Het is zeer bepalend voor het totale geluid van een band. Zomaar dezelfde muziek nemen en daar een andere zang bij plakken, dat lukt niet. Het is echt zeer bepalend. Dan denk ik wel, als een metalband die in de metalscene speelt, dat we met Sammy Peleman iets toegankelijker zijn omdat het een echte metalzanger is. Dat was bij Piet niet het geval. Op zich heb ik dat nooit als een probleem ervaren maar dat is wel gewoon zo. Ik denk dat de muziek, de productie, de nummers, de hoes, de zang, dat dit nu een beter geheel vormen, waarbij alle aspecten van het totale geheel beter op mekaar afgestemd zijn en dat het hele plaatje klopt. Dat is de opmerking die we vaak krijgen: het hele plaatje klopt. Het zijn de nummers, het zijn de gitaarsolo’s, het is de productie, het is hoe het gemixt is, het is de zang, de hoes. Het is het feit dat je het op cassette uitgeeft (lacht). De appeal in het geheel dat dit iets duidelijker is allemaal en dat het waarschijnlijk daardoor een lagere drempel is om erin mee te stappen en dat we op die manier makkelijker de mensen bereiken.     

Drummer Kevin Strubbe wilde zich focussen op de sport en besliste daarom om op te stappen.

Hij heeft dertien jaar bij ons gespeeld. Hij heeft het altijd zeer goed gedaan. De drummer kan ook heel bepalend zijn voor een band. Hij heeft ook de hele evolutie meegemaakt sinds Mercury Rising tot nu, want op de laatste cd doet hij nog altijd mee. Maar zoals je zegt: de interesse van mensen verandert steeds. Na zoveel tijd had hij het gevoel dat hij het allemaal een beetje gezien had. Weer een plaat maken, weer toeren… Ik kan me daar wel iets bij voorstellen dat je dan op een bepaald punt zegt: “Kijk, we hebben veel met elkaar meegemaakt, maar ik ga nu mijn tijd ergens anders in investeren”. Dat is eigenlijk wat hij gedaan heeft.

Jullie hebben een vervanger gevonden onder de vorm van Bert Guillemont, die heeft een H8000 achtergrond. Hebben jullie al samen gespeeld? De plaat hebben jullie niet met hem opgenomen.

De plaat hebben we nog met Kevin opgenomen. We zijn ondertussen al een paar maanden met Bert aan het spelen. In september is hij begonnen. Hij is ondertussen echt goed ingespeeld. Wij hebben al één keer met hem opgetreden in Oud-Turnhout op het Aauw IJzer festivalletje. Het was toen nog niet perfect maar het was toen al goed. Maar nu zit het echt goed. We zijn nu klaar om met shows te beginnen en de nieuwe plaat voor te stellen. Maar het is wel een beetje een andere stijl qua drummen. Kevins voorbeeld is een beetje Paul Bostaph, om een idee te geven. De stijl van Bert sluit beter aan bij Dave Lombardo. Het is een andere manier van spelen, een andere manier van nadenken ook. Een andere manier van gevoel bij het spelen. Het is een beetje aanpassen, maar het werkt echt perfect. Bert past perfect binnen de band. Het is misschien een beetje stom om te zeggen nu we promotie maken voor het nieuwe album, maar we kunnen eigenlijk niet wachten om met Bert nieuw werk op te nemen. Gewoon omdat we benieuwd zijn wat dat gaat geven. Dat zorgt weer voor een andere dynamiek, wat het ook weer interessant houdt voor ons.

Ik zie dat jullie nog niet zoveel shows in de planning hebben staan. Zijn er toch meer shows die in de pijplijn zitten?

Jazeker. Er staat al heel wat gepland, maar nog niet alles is aangekondigd. We doen nu Skullfest volgende week in Wervik waar we de eerste show spelen als de plaat net uit is. Er komt nog een officiële releaseshow hier bij ons in het Brugse, in het najaar. Er staan al wat festivals gepland ook in het najaar. Het grote werk moet effectief nog volgen, maar dat zal meer voor in de winter zijn.

After All speelde vorig jaar op Headbanger’s Balls fest, mede geörganiseerd door onze collega Jurgen. Hoe was dat concert?

Wij speelden als voorlaatste op dat festival. Vicious Rumors was daar headliner. Het was een beetje een rare situatie bij ons omdat Kevin toen juist te kennen gegeven had dat hij er mee wilde stoppen. Dat was toen ook een van de laatste shows met hem. Voor ons een beetje een rare situatie, maar op zich was het wel een heel plezante dag, omdat er heel veel bands speelden die we zelf goed kennen en die vrienden zijn van ons: Cowboys And Aliens bijvoorbeeld was daar ook. En ook Vicious Rumors, waarmee we heel uitgebreid getoerd hebben. Dat was een tour om nooit te vergeten. Bart Vennekens was daar ook bij. Dat was in 2007 of 2008. Met Geoff Thorpe, de leider van die band zeg maar, hebben we altijd goed contact gehouden. Als zij in de buurt waren zeiden we altijd wel een keer goede dag, maar het was heel leuk om na zoveel tijd nog een keer samen op te treden. Het is een fantastische band ook, dus de sfeer zat goed. Een heel fijn festival.

Mijn laatste vraag: welk is jullie ultieme natte droom qua concert?

Heel veel dromen hebben we zelf waar gemaakt. We hebben nu negen cd’s, we hebben heel Europa gedaan. Wat is dan je ultieme doel? We hebben met onze idolen getoerd: met King Diamond. We hebben support gespeeld voor Judas Priest in de Lotto Arena. Er zijn natuurlijk altijd nog dromen en ambities. Je hebt bijvoorbeeld Ghost die een hele zomer met Iron Maiden toert en dagelijks voor 30.000 man speelt. Ja, dat zijn natuurlijk dingen waar iedereen van droomt hé (lacht). Of optreden in Vorst Nationaal, omdat dat zo’n mythische zaal is. Er zijn zeker nog een aantal ambities, maar we hebben er ook al veel gerealiseerd. Optreden in Amerika is nog een goeie. Er zijn al eens een aantal concrete plannen en een aanbod geweest, maar dat sprong dan telkens weer af door stomme dingen zoals een planning, of administratie of budget… Ik denk dat dit al een keer of drie gebeurd is. Hopelijk kunnen we het de volgende keer wel waarmaken.