Het Duitse Rage draait ook al weer zo’n goeie dertig jaar mee in het metallandschap en bracht op regelmatige basis een nieuw schijfje uit. The Devil Strikes Again, een release van Nuclear Blast,  is nummer tweeëntwintig, met opperhoofd Peter “Peavy” Wagner nog stevig in het zadel en twee nieuwe gezichten. Daarmee kleurt de band zelfs een beetje Belgisch.

Op gitaar vinden we namelijk de Venezolaanse Belg Marcos Rodriguez terug, ook wel bekend van zijn eigen formaties Soundchaser en de Dio-tributeband Diolegacy. Naast verschrikkelijk lekker gitaarwerk levert Marcos ook de achtergrondzang voor dit schijfje en was hij ook de co-producer. The Devil Strikes Again werd trouwens gedeeltelijk ingeblikt in de Soundchaser Studios in Zandhoven. Ook op de drumstoel zien we een nieuw gezicht en dat is de Duits-Griekse Vassilios Maniatopoulos. Uiteindelijk gingen de nummers ook nog even door de handen van de alomtegenwoordige Dan Swanö voor mix en mastering.

Leuke weetjes allemaal maar uiteindelijk draait het om de muziek. Rage staat al jaren garant voor prima heavy/speed/power metal en dat is op The Devil Strikes Again niet anders. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen grote fan is van de krasserige zang van Peavy maar ik neem het er met plezier bij.

Het titelnummer is meteen koekenbak. Geen polonaise weliswaar, wel volle gas en een thrashy ondertoontje. De hand van Dhr. Swanö wordt meteen voelbaar, want voor dit trio werd een heus geluidsmuurtje opgetrokken. Rauw, hard, agressief en energiek, een opener die nog aanwezige slaapluizen de vlucht laten nemen.

My way or the highway, waar heb ik dit nog gehoord ? Tekstueel mag het dan allemaal niet bijzonder origineel zijn, het zorgt wel voor verdomd leuke, meezingbare refreintjes die maar eventjes plaats moeten ruimen voor een mooie, melodieuze solo, getekend Marcos Rodriguez.

“Are we deaf, dumb and blind ?”, vraagt Peavy zich af. Als je het nieuws bekijkt, dan kan je niet anders dan bevestigend antwoorden. Deze schedelsplijter herhaalt het keer op keer, aangevuurd door een dreunende ritmesectie en flitsend soleerwerk. De band toont geen enkel teken van vermoeidheid, integendeel.

Tot en met het laatste nummer, het Oosters getinte The Dark Side Of The Sun, worden alle registers opengetrokken en ten volle benut. De stilte die volgt is even overdonderend. Ik kan enkel vaststellen dat Rage zijn naam naar volle waarde weet te dragen met een hernieuwd elan. De trouwe volgers kunnen probleemloos dit schijfje aanschaffen. Fans van no-nonsense, pure en rauwe metal met hoog meebrulgehalte en flitsend soleerwerk zijn met The Devil Strikes Again eveneens aan het juiste adres.