Jurgen Callens

Italië weet naast het belachelijk maken van een ploegje Rode Duivels ook nog wel een woordje mee te spreken als het aankomt op het maken van melodieuze metal. Een van de voorbeelden hiervan is Headless, niet te verwarren met de gelijknamige deathmetalact van aldaar. De band bracht eind vorige maand zijn derde plaat uit. Melt the Ice Away is de opvolger van het Growing Apart album dat in 2013 verscheen. Deze plaat is de tweede met zanger Göran Edman, die dan wel weer bij velen een belletje zal doen rinkelen.

Göran Edman, voor de onwetenden, is een wereldzanger die onder meer nog furore maakte bij Yngwie Malmsteen. Hij engageerde zich echter ook nog bij talloze andere projecten. Dat hij nu in Italië belandde, moet wel willen zeggen dat hij in Headless potentie ziet. En zeker nu hij er zelfs een tweede album mee opgenomen heeft, dat trouwens uitgebracht werd via Mighty Music.

Headless zelf speelt een beetje een mengeling van alle stijlen die in de jaren tachtig populair waren. En dan praat ik nu over de klassieke heavy metal, de Amerikaanse hard rock, de hair metal en de sleazegeneratie en ook over de progressieve beweging. De band tourde ook al met heel wat mooie bands en met Skid Row, Queensrÿche en Fates Warning noem ik er hier maar enkele van. Met die laatste twee genoemde groepen heeft Headless trouwens heel wat muzikale gelijkenissen. Hier en daar hoor je gitaarlijnen en drumpartijen die van die formaties afkomstig geweest konden zijn. De song, en ballade, Frame kon bijvoorbeeld zo van het Empire album van Queensrÿche gekomen zijn. Over en doorheen de hele plaat heerst ook het typische jaren tachtig sfeertje. Soms zweverig en rokerig. Soms doet het me zelfs denken aan de tijd van Miami Vice en Beverly Hills Cop zoals bijvoorbeeld op het genoemde Frame. Kwalitatief ben ik er echter zelf nog niet echt aan uit. Toen de plaat opende met de track So Much of a Bore, lag de evidente vertaling hiervan zelfs in mijn mond. Zou dit een ganse rit dezelfde ellende worden? Gelukkig was de volgende single, Good Luck Resized, al heel wat anders en kon die mijn goedkeuring al heel wat meer wegdragen. Het zou de trend van dit album gaan worden: goede nummers die mindere afwisselen. Je hoort wel dat de mannen een song kunnen pennen, maar soms lijkt het wel alsof ze niet goed weten waar ze naar toe willen. Persoonlijk vind ik dat de band het best klinkt op de wat stevigere en melodieuze songs, en dat het progressieve element soms wat meer naar de achtergrond had gemogen. Maar spelen kunnen de jongens natuurlijk wel en dat laten ze dan ook graag (en soms te vaak) horen. Gelukkig heeft Headless een topzanger in de gelederen, die het niveau wel een paar trappen naar boven duwt.

Kortom, een interessant album met wat goede songs (check bijvoorbeeld zeker A Senseless Roaring Machine, gepend in de fijnste Dream Theater, Fates Warning traditie) maar ook met mindere. Na drie jaar gewacht te hebben met een opvolger, vind ik dat hier dus veel meer in zat. Ben je fan van de al genoemde bands, maar ook van Amerikaanse ’80s hardrockbands: luister hier dan zeker even naar.

Tracklist: