Dag twee van JERA trapt voor de early birds al weer om 12.00u af met een flinke bak herrie om de kater voorgoed de deur te wijzen. Voor hen die het voor elkaar hebben gekregen om tijdig de tent uit te kruipen en een droge boterham met pindakaas naar binnen te wringen, zal de winnaar van JERA’s bandwebstrijd Guts & Glory de slaap even op gepaste wijze uit de ogen wrijven. Wie liever wakker wordt met zijn favoriete emo rock-cdtje, blijft beter even stevig in zijn slaapzak geritst, deze jongens blazen je met beukende djent uit je tent… *kuch*.

Omdat we dan toch al lekker in de groove zitten kunnen we in één moeite door in hetzelfde soort genre met het Britse Monuments, want zoals men in Engeland stelt; ‘no rest for the wicked!’.

Dan wordt het toch wel echt tijd voor de eerste paar pinten, de dag is inmiddels goed onderweg. Ook goed om even bij te komen met iets lichter verteerbaars zoals de Eindhovense poppunkband Call It Off. Deze jongens zijn vast per skatebord de grens met Limburg overgestoken. Het hoge Epitaph/Off The Wall-gehalte druipt ervan af. Lekker. Denk Blink182 en New Found Glory maar dan dus van om de hoek.

Dan door met Backtrack uit Long Island, NY dat van de eerste noten doet denken aan No Warning’s Ill Blood uit 2002, een plaat die me destijds dreef tot een grondinge verbouwing van mijn slaapkamer. Agressie op de meest gezonde manier, een uitlaatklep voor al die opgekropte kantoor ellende. BUST!

Tijd voor een frietje met zalf en wat gerstennat. Bij lekker weer even ergens tegen het gras aan liggen en op een afstandje genieten van heerlijke meesleep melodieën van Being As An Ocean op de achtergrond. Wie ze op Impericon Fest in de Melkweg gemist heeft destijds, ga dat van dicht bij zien. Kippenvel verzekerd.

Via de wat meer ‘poppy’ bands als het Welshe Neck Deep en het gelikte Beartooth, komen we aan bij voor mij alvast een van de toppers van de dag: Turnstile! Deze gasten brengen je de sound van de 90’s maar dan geheel in hun eigen aparte jasje. Tracks van amper een minuut die boodschap meer dan duidelijk overbrengen: MOSH!

Dat het programma beter gevuld is dan de calzone van de Turk op de hoek, had ik in mijn vorige review al wel gemeld, maar wat worden we toch getrakteerd. De Bourgondiër in mij zal toch ook gezalfd moeten worden en tegen deze tijd wordt het tijd voor een grondig bezoek aan de BIERGARTEN! om te genieten van een Neerlansch Trappistenbiertje .. of twee. Helaas betekent dat wat bands skippen, maar we hebben nog een lange, wilde rit te gaan.

Omdat hardcore boven al ‘not just boys fun’ moet zijn en het wel echt een sausagefest zou worden zonder ook wat dames op de weide, is er speciaal voor de meisjes ook nog wat eye candy in de vorm van de frontman van Our Last Night uitgenodigd. De band kan mij niet zo bekoren, maar ik kan me bedenken dat menig tienerhart hier harder van gaat kloppen.

Via Frank Carter, de voormalig frontman van Britse legende Gallows, dendert de trein verder en komen we aan bij wat voor mij betreft de hoofdgerechten zijn op het multi-gangen menu.

Allereerst komen we op het lijstje John Coffey tegen. Ik hoef geloof ik niet meer veel worden vuil te maken aan een introductie. Een ieder die gelukkig genoeg was om een ticket te kunnen scoren voor de Tony Hawk-shows weet al lang waar ik het over heb. John Coffey is Nederlands hoop in bange dagen geweest. Nog ver voor het pilsje-vangen-incident wist deze band vriend en vijand te overtuigen van zijn pure passie door te doen waar ze van houden: keihard feest vieren op een podium. Ik ga ze missen deze snorren.

Door naar Boysetsfire dan. Deze gasten draag ik al sinds mijn eerste hardcorejaren met me mee. Van de intro van Rookie tot het keihard ‘meezingen’ van Empire en de hele tent afbreken op Release the Dogs. Ik hoop dat ik na deze show nog wat stoom over heb voor de rest van de avond, want één ding staat vast; bij Boysetsfire wordt het alles geven en niks achterlaten. Zie je een lang harige reus volledig uit z’n plaat gaan voor aan het podium, laat hem dan vooral z’n gang gaan, hij bedoelt het goed. Heus.

Dan wordt het toch echt nog even tijd voor het wat ruigere werk. Tijd om de dubbele basspedalen nog eens flink in te trappen. Want August Burns Red gooit de emotie over een heel andere boeg. U had wat metal bij uw hardcore gebliefd? Hier dan! Recht voor je raap en koud op je smoel. Deze band wist het al ver te schoppen, zo werden ze afgelopen jaar nog genomineerd voor een heuse Grammy Award voor beste Metal Performance voor hun track Identity. Dat staat toch mooi op je CV.

Het woord is dan aan H2O. Twee jaar terug op Groezrock geweest? Dan kun je deze band en het feestje wat zij gaven in the Ethnies Stage niet gemist hebben. 22 jaar na de oprichting van deze band dragen zij de straight edge vaandel nog steeds zo hoog als ze kunnen en met succes. Waar H2O ook het podium beklimt volgt een puinhoop aan stagedives als je nooit eerder zag. Ooit mocht zanger Toby Morse bij ome Lou Koller van het grote Sick Of It All de microfoon vol schreeuwen tijdens de encores, nu staan ze zij aan zij op JERA.

Over Sick Of It All gesproken… 30 jaar draaien deze mannen uit Queens al mee. 30 jaar lang één van de, zo niet de beste liveacts in hardcoreland. Dat verdient een eigen tour, ik zou zelfs willen zeggen: Bruce Dickinson lever die sleutels van de 747 eens in, Sick Of It All heeft wat te vieren. Ik ga zelfs zover om te zeggen dat mocht je nog nooit van deze band gehoord hebben, je beter thuis had kunnen blijven. Helden heb je in alle soorten en maten, maar dit zijn wat mij betreft de allergrootsten.

En als een groot deel van de aanwezigen dan door zullen stromen om naar het kwintet uit Sheffield genaamd While She Sleeps te gaan kijken, gooit deze reviewer het over een heel andere boeg. Ik ga eens uit een akoestisch vaatje tappen en een paar songs van Tim van Tol meepikken. Deze jonge man met band doet me stiekem toch steeds weer aan Chuck Ragan denken en als dan ook nog eens van je maatjes op drums speelt, kun je dat toch niet overslaan.

Als waardig afsluiter heeft JERA ON AIR dit jaar niemand minder dan de poppunklegende Pennywise weten te strikken. Wat is er beter dan band laten afsluiten waarvan je toch minimaal één track uit volle borst mee kunt schreeuwen? Precies, dat dacht ik ook. Woooo hoho hooo, woooo etc. enz. We zullen er niet aan ontkomen.

Tegen de tijd dat de lichten gedoofd worden en de laatste decibels door de speakers geklonken hebben en we terug naar onze tentjes of auto’s strompelen, zullen we ongetwijfeld terug kunnen kijken op een fantastische twee dagen. JERA ON AIR 2016 nog een paar nachtjes slapen, ik heb er ZIN in!