Het debuutalbum Wisdom van de Zweedse doommachine The Order of Israfel kon al bogen op positieve recensies. Dit vooral omdat de band niet de moderne variant van het genre speelt, maar eerder een zware vorm van hetgeen Black Sabbath heeft grootgemaakt. Verwacht retro doom met enkele uitstapjes naar NWOBHM aangevuld met enkele folkriedeltjes. Gelukkig valt op Red Robes dan ook geen gruntende stem terug te vinden, maar wel de heerlijke raspende zang van Tom Sutton, die de perfecte aanvulling op de trage, logge muziek is.

Na de folky intro, Staff in the Sand, vliegen de heren er gelijk in met het heerlijke, van een fantastische riff voorziene, titelnummer. De toon is meteen gezet. Vrees vooral niet voor het monotone dat de traagheid van doom soms met zich meebrengt; The Order of Israfel zorgt geregeld voor een versnelling op het gepaste moment. Zo blijft de band de één na de andere klassesong uitbraken; de opvolging bij het stoppen van Black Sabbath is verzekerd!

De opbouw naar het eerste hoogtepunt mag er dus al zeker zijn – de track Von Sturmer die net nog een ietsje catchier is dan zijn voorgangers. Denk aan Down in zijn betere dagen. Ja, Von Sturmer is een instant klassieker. Hierna kan een mens al eens een rustpauze gebruiken. En kijk: ook daar hebben de Zweden aan gedacht, met name de rustige kabbelaar Fallen Children.

De rust is van korte duur, want na een goede drie minuten start de snelste track van het album: A Shadow in the Hills. Plaats hier blastbeats op en je waant je in een thrashmetalrealm! Afwisseling genoeg dus op Red Robes.

Alhoewel: bij de zestien minuten durende afsluiter, The Thirst, zit er dan juist weer een beetje te weinig afwisseling. Deze afsluiter is de epische lange track van het album, alleen lijkt de opbouw naar de climax wel eeuwig te duren. En als die uitbarsting er dan al komt, blijkt deze niet zo heel hevig te zijn en in vergelijking met de aanloop wel heel erg kort. Je blijft een beetje op je “dorst” zitten bij wijze van spreken.

Jammer dat deze plaat hierdoor wel een heel erg lange zit wordt, al maakt al het voorgaande wel heel veel goed. Je kunt natuurlijk altijd de laatste track skippen; of voor de doemdenkers onder ons: net niet.