Gooi Led Zeppelin, Deep Purple, The Black Crowes, Soundgarden en Clutch in de blender en je hebt een goed beeld van de sound van Scorpion Child. Door het kamp van de uit Austin, Texas afkomstige ‘full blown’ rockers woedde de laatste jaren een fikse storm die sinds het veelbelovende debuut tot maar liefst drie bezettingswissels leidde. Zowel bassist als drummer werden vervangen, alsook één van de twee gitaristen door wat de band zelf ‘heavy keys’ noemt, een moderne benaming voor organist ofte orgelspeler. Hebben deze wissels invloed gehad op het totaalgeluid? Jazeker! In tegenstelling tot wat je zou verwachten met de toevoeging van een toetsenist, is de sound een pak harder geworden in vergelijking met het zelf-getitelde debuut. Dat ze in de jaren ’70 niet vies waren van een snuifje geestverruimende middelen staat buiten kijf, maar wat de jonge Amerikanen hier laten horen is een soort van Led Zeppelin ‘on speed’. God weet wat ze daarvoor door de neus gejaagd hebben. De titel van de plaat verraadt het misschien al. Centraal staat echter nog altijd de karakteristieke, sterk tegen Robert Plant aanleunende scheurstrot van frontman Aryn Jonathan Black.

Dat die Aryn er zwartgallige gedachten op na houdt, zal wel te maken hebben met zijn voorliefde voor obscure new wave als Bauhaus en Sisters Of Mercy. Het zijn niet bepaald bands waarvan de sound is doorgesijpeld in die van Scorpion Child, maar de donkere sfeer wordt wel gereflecteerd in de teksten. Acid Roulette biedt het verhaal van een verloren ziel die al dan niet terecht achter de tralies vliegt voor moord. Wegens het ontbreken van een koord om zich mee op te hangen, kiest hij dan maar om de realiteit te ontvluchten door het spelen van roulette met als inzet drugs. Het hoeft niet te verbazen dat de gelukkige of ongelukkige, afhankelijk van hoe je het bekijkt, telkens opnieuw de drugs mag slikken. Don’t try this at home!

Over naar de muziek dan maar! De twee openers, She Sings, I Kill en Reaper’s Danse, hakken er meteen stevig in. Twee knoerten van stomende rocksongs met vet riffwerk van gitarist van het eerste uur Chris Cowart en daarover een dikke saus van typische ‘seventies’ orgelklanken. Het wordt ook meteen duidelijk dat de nieuwe ritmesectie een pak steviger in het zadel zit dan die van op het debuut. Basgitaar en drums zitten ontzettend sterk in de mix. Volgens zanger Aryn is die harde, directe sound een gevolg van het live opnemen in de studio. Wie zijn wij om hem niet te geloven. My Woman In Black ontpopt zich tot een waar groove monster en is doorspekt met goed geplaatste gitaarsolo’s. Aryn klinkt zelfverzekerder dan ooit. Zijn stembanden worden zwaar op de proef gesteld en bestrijken zowat alle regionen. De titelsong doet het relatief rustiger aan en wordt gedragen door een zware baslijn en een orgelsolo in de beste Deep Purple traditie. Naar het einde toe wordt het tempo opgedreven en ontaardt het zaakje in een ware jamsessie. Winter Side Of Deranged steunt op een gitaarriff waar Clutch jaloers op zou zijn. Twilight Coven is een goeie rocksong met een sterk refrein. De geest van The Black Crowes waart rond in Survives met zijn subtiele pianoklanken en soulvolle zang. De song zou niet hebben misstaan op The Southern Harmony And Musical Companion, het meesterwerk uit 1992 van The Black Crowes. Blind Man’s Shine is het zwakke broertje van het album en mocht gerust achterwege blijven. De song heeft te weinig om het lijf en haalt de vaart eruit. Gelukkig zijn de navolgende nummers, Moon Tension en Tower Grove, weer twee kopstoten van jewelste. Hiermee bevestigen de Texanen dat ze hun sound gevonden hebben en stevig in het zadel zitten. I Might Be Your Man zet de groove nog eens lekker in de verf alvorens af te sluiten met Addictions, een lichtvoetige afsluiter doorspekt met vrolijke zanglijnen en naar het einde toe een sublieme gitaarsolo.

In vergelijking met het debuut vraagt Acid Roulette meer inspanning van de luisteraar. Door de overvolle sound is het beslist geen hapklare brok. De ware kracht van het album onthult zich dus niet na één luisterbeurt. Pas na enkele draaibeurten geven de songs hun ware kracht prijs. Meestal blijken dit nadien ook de platen te zijn die nog het vaakst uit de kast worden gehaald.

Scorpion Child mag zich naast Rival Sons, The Answer en het Zweedse Graveyard scharen in het rijtje van meest relevante ‘retro’ bands. Retro tussen aanhalingstekens, want deze bands staan wel degelijk met beide voetjes in het heden ook al zijn de invloeden uit de jaren ’70 niet te verloochenen.

Voor optimaal effect: play this loud!

Tracklist:

1. She Sings I Kill 
2. Reaper’s Danse 
3. My Woman In Black
4. Acid Roulette
5. Winter Side Of Deranged 
6. Séance 
7. Twilight Coven
8. Survives 
9. Blind Man’s Shine
10. Moon Tension
11. Tower Grove
12. Might Be Your Man 
13. Addictions