Het weekend van 16 tot en met 19 juni stond op de kersverse Amped-Up-redactie al een tijd met stip genoteerd als een nieuwe Hoogmis voor alle vaderlandse metalfans. Dat het al lang niet meer tot vaderlandse fans beperkt gebleven is, weten we. Graspop Metal Meeting is een feest voor iedereen die zware muziek een warm hart toedraagt. Vier dagen vol van onze favoriete muziek, veel bier, veel vriendschap maar ook veel regen en veel modder. Maar dat dit de pret niet kon drukken, kan je in onze dag-per-dagverslagen lezen.

Fleddy Melculy – Jupiler Stage (17:40 tot 18:25)

Nadat we onze tent in de gietende regen hadden opgesteld, was het tijd voor een show die we niet mochten missen. Niemand minder dan Fleddy Melculy kwam de Jupiler Stage op z’n kop zetten. Met een mix van agressieve muziek, afgewisseld met comedy tussen de nummers wist de Belgische band een puike show af te leveren.

Zo kregen de aanwezigen enkele nagelnieuwe nummers te horen van het te verschijnen Helgië. Naast Feestje In Uw Huisje dat onlangs werd vrijgegeven, kregen we ook Apu, Fuck You Fleddy, Fuck Dees Fucking Kut Kakmachine en Geen Vlees Wel Vis te horen. Tussen de nummers door kreeg het publiek een ware comedyshow voorgeschoteld. Alsof dat alles niet genoeg was, werd er ook nog eens een tombola gehouden…

Deze eerste show was onmiddellijk een schot in de roos. Het publiek at uit de hand van Fleddy Melculy, die een beenharde show afleverden. Net zoals op hun debuut-ep Wat De Fok wist de band mij een hele set lang een glimlach op het aangezicht te toveren. Dankjewel!

Knives To A Gunfight – Metal Dome (18:35 – 19:15)

Na de fantastische show van Fleddy Melculy was het tijd voor staalharde deathcore uit Antwerpen. In 2014 speelde de band al eens op de openingsavond voor een nokvolle Metal Dome. Ook deze keer stond de stage goed gevuld. Opvallend waren de warmtebronnen in het dak van de Metal Dome, die tijdens het wachten de bezoekers verwarmden. Aangename verrassing van Graspop!

Toen Knives To A Gunfight het podium betrad werden deze uitgeschakeld. Gelukkig, want de muziek van de jonge Belgische band zorgde voor genoeg warmte. Zoals altijd knalden de Antwerpenaren en zorgden ze voor een kolkende massa. Franky De Smet-Van Damme kwam in het publiek kijken en kon zien dat het goed was. Met Nomad had de band onlangs nog nieuwe nummers afgeleverd die live goed werden onthaald, want alle nummers van deze ep kwamen aan bod tijdens de show van Knives To A Gunfight. Enkel de imitatie van Samson werd achterwege gelaten.

Tijdens Sirens kregen we de eerste hommage aan Lemmy. Speciaal wel, daar de band Ace Of Spades op geniale wijze omgetoverd had naar een deathcoreversie. De rest van de set werd aangevuld met oudere hits van de band. Knives To A Gunfight deed wat ik ervan had verwacht: het kot afbreken.

Killer – Jupiler Stage (19.25 – 20.15)

Dat Graspop Metal Meeting 2016 vooraf al met stip aangeduid was bij ondergetekende, was al lang duidelijk. Een editie om zwaar naar uit te kijken, met al op donderdag enkele heel interessante bands. Enige stoorzender kon het weer worden, want al weken viel het water uit de hemelsluizen en zorgde voor drassige gronden. Zo ook op donderdag. De bedoeling was om op tijd de Heilige Grond te betreden, maar een onweersbui van een uurtje noopte me nog naar de wedstrijd van de Engelsen te kijken. Dat ik wat leuke Belgische bands aan mijn neus voorbij zag gaan, daar neem ik intussen vrede mee. Er volgden er namelijk nog. De eerste hiervan waren de dinosauriërs van Killer, een Belgische legende die al decennia (met de nodige split-ups en comebacks) meedraait en nu weer volop in het circuit te bewonderen valt. Misschien dat op deze donderdag het volkje wat te jong was voor hen, want de vlam sloeg nooit echt in de pan. En vanop afstand maakte het me eerlijk gezegd warm noch koud. Toch vond ik het als achtergrondmuziek met een eerste beker gerstenat in de pollen best aangenaam. Klassieke heavy metal zal het altijd goed blijven doen. Alleen was de weide nog niet wakker genoeg hiervoor. (JC)

Spoil Engine – Jupiler Stage (21.15 – 22.05)

Het Westvlaamse Spoil Engine moet één van de Belgische bands zijn die intussen het meest op GMM gestaan heeft. De woestelingen hebben sinds begin dit jaar een nieuw werkstukje Stormsleeper in de rekken liggen, en zijn sinds die tijd intensief aan het optreden. En het lijkt alsof de band wel strakker wordt met elk optreden. We zagen de mannen en nieuwe frontvrouw Iris Goessens in topvorm, en de band slaagde erin een vonk naar het publiek te doen overspringen. Er werden kosten noch moeite gespaard, want ook op het podium oogde het heel leuk. Een mooie show met vlammen er bovenop. De vocaliste lijkt ook hoe langer hoe meer in haar rol te groeien en toont zich ook op het podium als een vis in het (jawel!) water. Voor mij persoonlijk een hoogtepuntje op donderdag. Goede show, met een mix van ouder en nieuw materiaal door een band die puur professionalisme uitstraalt. Nee, dit was heus niet hun laatste keer hier. (JC)

Primal Fear – Marquee (22.00 – 23.00)

Met het Duitse Primal Fear toverde de organisatie een gerenommeerd konijn uit de powermetalhoed. Deze band draait intussen al tijden mee en klinkt steeds weer als een geoliede machine. Zanger Ralf Scheepers solliciteerde ooit voor de vacante zangpositie bij Judas Priest, en als je de man bezig hoort weet je ook meteen waarom. De mannen hadden er duidelijk zin in en trokken hun beste powermetalposes uit de kast. Muzikaal klonk alles als een Zwitserse klok, maar op den duur waren het toch de poses van de gespierde frontman die me wat op de zenuwen begonnen te werken. Dat je graag fitnesst, tot daar aan toe. Maar sta dan gewoon zelf voor de spiegel ofzo. Toch kon ik ook deze show voor de rest wel goed pruimen, want dit is Duitse metal uit het boekje. Ook de enthousiaste inbreng van bassist Matt Sinner is voor de band van goudwaarde. Niet de hele set was van hetzelfde hoge niveau qua songkeuze maar de klassiekers brachten de goed gevulde Marquee toch in vervoering. Zolang we op Graspop bands als deze kunnen zien, ga je mij niet horen klagen. (JC)

Dirkschneider – Marquee (23.30 – 01.30)

Udo Dirkschneider zal elke metalhead, die naam waardig, natuurlijk kennen. De kleine, geblokte Duitser is sinds heel lang solo bezig, maar was ooit de frontman van het legendarische Accept. Met die band maakte de man dan ook heel wat klassieke platen. Hoewel tijdens de eigen shows nu en dan wel eens teruggegrepen werd naar het roemrijke verleden, besloot Dirkschneider nu nog één keer een klassieke set met enkel Accept-nummers van de eerste vier platen te spelen. Zo passeerden oerclassics als Midnight Mover, Son of a Bitch, Restless and Wild en Flash Rockin’ Man allemaal de revue. Live klinkt de zanger nog steeds als vanouds, hoewel het nu misschien wat meer moeite kost. Maar de man had in ieder geval een getalenteerde, jonge horde rond zich verzameld die de muziek de perfecte sfeer kon meegeven. De nostalgie spatte echt waar van deze show af en bezorgde me met momenten zelfs kippenvel. De songs werden door de meute woord voor woord mee gescandeerd en zorgden voor een glorieuze avond voor deze pionier van de Duitse Teutoonse beweging. Als je je set kan afsluiten met nummers als Metal Heart, I’m a Rebel, Fast as a Shark, Balls to the Wall en Burning, dan heb je in je carrière toch best wel heel wat hitjes gepend, nietwaar? Prima en vermakelijke show en mijn persoonlijk hoogtepunt op donderdag. (JC)