De vrijdag staat op Graspop Metal Meeting te boek als de eerste officiële festivaldag. Dan worden alle podia opengesteld en wordt het terrein ingenomen door tienduizenden metalheads uit alle windstreken. Dit jaar zagen we een iets andere garderobe dan anders. Verkopers van gummilaarzen hadden zichtbaar gouden zaken gedaan. Maar regen noch modder kon ons deren, want de organisatie had voor een werelds programma gezorgd met tal van topbands en bovendien kwam iedereen vandaag Black Sabbath uitwuiven. Een heel erg druk bezochte dag, waarvan je hier het verslag kan lezen.

Bloodbound – Metal Dome (11.15 – 11.55)

Op een voor metalheads ongoddelijk uur moest het Zweedse gezelschap van Bloudbound al in alle vroegte de spits afbijten in de Metal Dome. De Scandinaviërs staan erom bekend een stevig en melodieus potje power metal te kunnen spelen en kwamen hier om wat nieuwe zielen te winnen. De band knalde er vanaf het begin keihard in met songs als Iron Throne en In the Name of Metal. Een perfecte songkeuze en heel wat enthousiasme maakten van dit eerste optreden al meteen een groot feest. Alleen had ik de indruk dat de geluidsmensen nog niet wakker waren. Enig minpuntje voor een anders heel solide en strakke set, waarin ook Moria en Nosferatu niet ontbraken. Opmerkelijk, en dat zag ik pas nadien toen ik de jongens op het veld tegenkwam, waren ook de levensechte hoorns bij zanger Patrik Johansson. Ik kijk nu alweer uit naar een zaalshow van deze band. Strakke binnenkomer alvast op deze eerste officiële festivaldag. (JC)

Firewind – Mainstage 2 (11.30 – 12.10)

Ook voor de Grieken van Firewind had ik het over om na een kort nachtje even de kwaliteit voor de tweede mainstage te gaan controleren. Meteen viel op dat het daar veel drassiger was dan aan de andere kant van het veld. Zelfs de inderhaast opgevoerde boomschors kon het euvel amper verhelpen op bepaalde plaatsen. Op het podium hadden Gus G. en kornuiten daar duidelijk geen last van en speelden een heel geïnspireerde set, waar veel spelvreugde van uitstraalde. Met Henning Basse heeft de band een perfecte zanger in huis, die ook live zijn mannetje weet te staan en bij momenten echt de druppels terug naar de hemel zong. Ook de duels tussen Gus en toetsenist/gitarist Bob Katsionis waren weer een spekje naar de bek en een genot om gade te slaan. Deze set had power, gevoel en heel veel muzikaliteit en met Into the Fire, World of Fire, Head Up High, Falling to Pieces en Few against Many ook parels van songs. Ik vermoed dat dit gezelschap ooit nog wel hoger op de bill te zien zal zijn. Wij wensen het hen alvast toe. (JC)

Monster Truck – Mainstage 1 (12.15 – 12.55)

Monster Truck, een heavy metal/stonerband, was waarschijnlijk voor velen een nobele onbekende, maar gelukkig is daar verandering in gekomen. Twee jaar geleden toerden de heren al eens door Europa met Slash, en nu mochten ze hun kunsten eens tonen aan het grote publiek. Geen twijfel mogelijk: de setlist was meer dan puik uitgevoerd, met uitschieters als She’s a Witch en The Enforcer. Alleen een beetje spijtig van het vroege speeluur, wat mij betreft hadden ze gerust later mogen spelen. Een band met potentieel, zoveel is zeker. (Sebastiaan)

Myrkur – Marquee (12.00 – 12.40)

Het optreden van Myrkur begon zachtjes: zangeres Amalie Bruun zette Byssan Lull in, waarbij ze aan de zijkant van het podium het keyboard bespeelde en haar engelenstem veelbelovend door de Marquee liet galmen. Bij het tweede nummer nam ze echter haar centrale rol op het podium in, achter een microfoonstandaard in de vorm van een gespleten boom. Die gespletenheid bleek er niet zomaar te zijn: bovenaan stonden twee micro’s, waarbij het opviel dat ze de ene gebruikte voor haar hoge zang, en één voor haar screams.

De kern van Myrkur wordt hiermee dan ook uitstekend weergegeven: balancerend tussen schoonheid en wreedheid, waarbij melancholische zanglijnen afgewisseld worden met vernietigende uithalen. En hoewel er in het verleden al veel aandacht gegaan is naar de hetze rond zangeres Bruun, mogen we niet uit het oog verliezen dat ze ook een uitstekend stel muzikanten rond zich verzameld heeft. Dit zorgde al vroeg op deze festivaldag voor een eerste hoogtepuntje van deze Graspop-editie. Enig minpunt was misschien wel dat de vaak intimistische sfeer doorbroken werd door het geluid van Monster Truck die op dat moment op de Mainstage stond. Bij bands als Myrkur ontsnap je dus niet aan de gedachte dat ze wellicht beter tot hun recht komen in een kleinere zaalshow. (PV)

Soilwork – Mainstage 2 (13.00 – 13.45)

Relatief vroeg op de dag stonden de Zweden van Soilwork op de Mainstage. De band ontstond in 1995 en maakt melodieuze death metal. Na hun uitstekende release in 2015 met The Ride Majestic wou ik de band wel eens een kans geven. Wanneer ik klaar stond aan de main scheen de zon, iets wat niemand had verwacht. Toen de band het podium opklom was het publiek er ook helemaal klaar voor en onthaalde hen met open armen.

Al werd dat enthousiasme nagenoeg onmiddellijk de kop ingedrukt. De power die de band normaal altijd uitstraalt bleef maar op zich wachten. De microfoon van de frontman Bjorn “Speed” Strid stond slecht afgesteld, iets wat nog licht uitgedrukt is. Tijdens zijn clean vocals kwam hij er totaal niet door, gelukkig wel wanneer de man zijn screams bovenhaalde.

Na zo’n vijf nummers hield ik het voor bekeken en droop ik teleurgesteld af richting camping. Ik had hoge verwachtingen bij Soilwork die ze helemaal niet hebben kunnen inlossen. (Bjorn)

Carach Angren – Marquee (13.15 – 14.05)

Het is vandaag al horror wat de klok slaat. Op Mainstage 2 brengt King Diamond zijn Victoriaanse horror, in de Marquee staat Carach Angren, Nederlands beste op het vlak van black metal, mét invloeden die zo uit een Efteling-attractie komen! De verhalende songs komen in de Marquee prima tot hun recht. De band zelf doet wat van hen verwacht wordt: onomwonden en strak spelen. De nadruk ligt op het album This Is No Fairytale, waarbij in het begin van de set de eerste twee tracks uit dit album na elkaar gespeeld worden. Verder komen alle platen uit hun catalogus aan bod, met als hoogtepunt Bloodstrains on the Captain’s log (uit Death Came Through a Phantom Ship). Een strak concert, en een ideale opwarmer voor King Diamond later op de dag. (Bart)

Fleshgod Apocalypse – Marquee (14.15 – 15.35)

Eindelijk Fleshgod Apocalypse op Graspop! Het heeft té lang geduurd eer deze meesters van de technische death metal werden uitgenodigd om hier te spelen. Het is aan de band te merken dat ze er zin in hebben, want ze gaan zo verschroeiend van start dat de front of house prompt vergeet de micro van zanger Tommaso Riccardi open te zetten. Best wel lullig als je de man ziet aanzetten maar niets hoort. Buiten dit kleine akkefietje is er verder weinig op te merken. Ook de operastem brachten ze mee in de vorm van mevrouw Veronica Bordacchini. Ze is een waardevolle aanvulling op het technische geweld van de band. Hoogtepunt in de show is publiekslieveling The Violation waarbij de goed gevulde Marquee helemaal los gaat op het gekende riedeltje. Graag meer van dit, Graspop! (Bart)

Turnstile – Jupiler Stage  (14.55 – 15.35)

Volgende band op mijn verlanglijstje was de Amerikaanse hardcoreband Turnstile. De band maakt commerciële hardcore, maar weet live altijd iedereen met verstomming te slaan. Dat was ditmaal ook niet anders aan de Jupiler Stage. De mensen die niet wisten waaraan ze zich konden verwachten, stonden allemaal met open mond te kijken naar deze ultra-energieke band.

Want net zoals het publiek konden de bandleden niet blijven stilstaan. Iedereen, echt iedereen was aan het bewegen tijdens de set van Turnstile. Hoogtepunten waren Drop, Gravity, Death Grip en Blue By You. De security kreeg het tijdens deze nummers stevig te verduren want de crowdsurfers kwamen van overal. Ook de pit was een heel concert lang frappant aanwezig.

Turnstile was wat mij betreft het beste optreden van deze editie van Graspop. Vol overgave smeet de band zich voor het metalpubliek dat het maar al te graag zag gebeuren. Prachtige hardcoreshow op een metalfestival. (Bjorn)

Sixx:A.M. – Mainstage 2 (14.45 – 15.30)

Mötley Crüe is nauwelijks koud en begraven, of de oerglamrocker met de naam Nikki Sixx staat al terug in de schijnwerpers met zijn band Sixx:A.M. De man, die al negen levens verspilde en intussen ook al van een gezegende leeftijd moet zijn, blijft nog steeds een fenomeen. En ook nu, en in het volle daglicht, straalt de bassist nog heel veel charisma uit. En de muziek die gemaakt wordt mag er ook zeker zijn. Verwacht geen blauwdrukje van zijn vorige band, maar een prima portie Amerikaanse hard-, sleaze- en glamrock. De band heeft ook een super zanger in de gelederen die de boodschap ook naar de massa kan overbrengen. Interactie op zijn Amerikaans hoorde er dus gewoon ook bij. Net zoals de twee wulpse achtergrondzangeressen die de set ondersteunden. Zowel vocaal als visueel viel dit mee. Sixx:A.M. vertolkte onder meer This is Gonna Hurt, Prayers for the Damned en Lies of the Beautiful People, een heel uitgebalanceerde set. Na Life is Beautiful zette de band er jammer genoeg een punt achter. Voor mij was dit een hoogtepunt op zaterdag. En chapeau dat de mannen niet gaan vegeteren op het verleden en een boel ‘covers’ spelen. Ik moet en zal deze band snel eens in een zaal terug zien! (JC)

Bad Religion – Mainstage 1 (15.40 – 16.30)

Voor mij was het een verrassing om te horen dat de punkers van Bad Religion op het hoofdpodium zouden mogen aantreden. Een aangename dan weliswaar. Want hoewel ik nauwelijks als punkfan door het leven ga, is dit een van de weinige bands in het genre die ik steeds een warm hart toegedragen heb. Ik zag de jongens dan ook al wel vaker aan het werk in het zaalcircuit en was nu eens benieuwd hoe ze het er in open lucht vanaf zouden brengen. En eerlijk: de band werd heel warm onthaald door een publiek dat eigenlijk het hunne niet is. Er sloegen vonken over en overal werden songs als Recipe for Hate, Suffer, Punk Rock Song en Sorrow luid meegekeeld, door een massa die intussen al redelijk ingepilst geraakte. De dudes mogen dat ook al wel wat op leeftijd zijn, toch weten ze er nog steeds een volle lap op te geven en de jonkies in het genres met lengtes het nakijken te geven. Dit is muziek waar je vrolijk van wordt en een perfecte zet van de organisatie om Bad Religion tussen al het metalgeweld in te programmeren. Free beer for the punks! (JC)

Arcturus – Marquee (16.15 – 17.05)

Het voordeel aan festivals is dat je je eens kunt laten verrassen. Dat was voor mij het geval met Arcturus, een band die ik van haar noch pluim kende, maar waar ik me een klein uurtje uitstekend bij vermaakt heb. Dat kwam enerzijds door de progressieve muziek die zeer te pruimen was, maar eveneens door het zootje ongeregeld dat zich op het podium stond te amuseren, en waarbij de outfits varieerden van anarchistische piloot tot druïde. Overigens spon zanger Vortex (ook bekend van Borknagar) de kroon in deze waanzin door zijn doorleefde gezichtsuitdrukkingen, die vooral uitdrukten dat hij zich uitstekend stond te amuseren en ons daar graag wou laten in delen. Allemaal randinformatie eigenlijk, want het voornaamste blijft natuurlijk de muziek. En wat ik hoorde, waren uitgekiende songs die goed gebracht werden, en moeiteloos de aandacht vasthielden, ook al had je ze nog nooit gehoord. (PV)

Heaven Shall Burn – Mainstage 2 (16.40 – 17.30)

De eenentwintigste editie van Graspop zal de geschiedenisboeken ingaan als de editie van de levende legendes. Black Sabbath, Iron Maiden,Megadeth, Twisted Sister en Slayer waren allemaal van de partij. Naast deze legendes ook enkele metalcore- en punkveteranen op de affiche. Pennywise, Sick Of It All, Bad Religion en Heaven Shall Burn om er maar enkele op te sommen. Die laatste stonden op dag één geprogrammeerd op de Main Stage van Graspop. Een goede keuze?

Neen, want dat en het feit dat de band met een mindere setlist kwam aanzetten vertolkte zich in een matige show. Niet dat het een slechte show was, maar van een grootheid als Heaven Shall Burn verwacht je net dat tikkeltje meer. Zo miste deze show enkele cruciale aspecten om van een stomende metalcoreshow te spreken…

Zo was de interactie tussen band en publiek maar magertjes, wat resulteerde in het feit dat het voor ons, het publiek, overkwam alsof de band vlug zijn ding kwam doen, cashen en weer door naar het volgende festival. Een beetje oppeppende praat zou de pit ten goede zijn gekomen, maar helaas…

Neen, deze voorgekauwde show van Heaven Shall Burn was geen hoogvlieger. Niet slecht, maar zoals ik eerder al zei, hebben ze de verwachtingen, na hun spectaculaire passage uit 2013, niet kunnen inlossen. (Bjorn)

Moonspell – Marquee (17.45 – 18.35)

Omdat 1996 een uitstekend metaljaar was, zijn er wel een paar bands die dit jaar het twintigjarige bestaan van een album te vieren hebben. In het geval van Moonspell is dat het tweede album Irreligious, dat altijd een bron voor vele live-nummers geweest is. Deze keer werd echter beslist het album integraal te spelen, en dus zonder nummers van Wolfheart, zoals op voorhand nochtans aangekondigd was.

Na de korte intro Perverse… Almost Religious kon Moonspell dus al openen met de hit Opium, die meteen de hele Marquee op z’n kop zette, gevolgd door het tot meebrullen uitnodigende Awake. Ik kan hier natuurlijk het hele album aflopen, want hoeveel geweldige nummers zijn hier eigenlijk niet terug te vinden, maar opmerkelijk is misschien nog de gesmaakte bijdrage van Tristania-zangeres Mariangela Demurtas, die op Raven Claws de vrouwelijke zang voor haar rekening nam en op een overdonderend applaus kon rekenen. Het optreden sloot uiteraard af met Full Moon Madness, sowieso al een publieksfavoriet in om het even welke setlist van Moonspell. Deze Portugese band teert tijdens festivals wel vaker op oude successen, en dat was nu niet anders – maar wie maalt daar eigenlijk om als je zo’n uppercut van een show kunt geven? (PV)

Disturbed – Mainstage 2 (18.50 – 19.40)

Disturbed zal iedereen onderhand wel kennen. De band bracht onlangs een nieuwe plaat uit en daarmee kwamen ze de weide platspelen. Het was de eerste show op GMM sinds 2009 en dat zouden we geweten hebben. Gedurende 50 minuten gaven ze het beste van zichzelf, met als absoluut hoogtepunt Shout At The Devil, waarbij niemand minder dan Nikki Sixx en DJ Ashba het podium verder vulden. Met Down With The Sickness zat hun tijd er spijtig genoeg al op, en hopelijk wachten ze niet weer eens zeven jaar om langs te komen. (Sebastiaan)

Amaranthe – Metal Dome (19.20 – 20.10)

Dit was voor ondergetekende een show die al een tijdje met stip genoteerd stond. Ik mag de pop – elektro – dance – futuristische powermetal van dit Zweedse zestal echt wel prima waarderen. Een uiterst sympathieke band ook, die hier te lande al een mooie aanhang opgebouwd heeft. De vorige doortocht op Graspop draaide ook al uit op een mooie overwinning en dat wou Amaranthe vandaag kost wat kost overdoen. Zangeres Elize Ryd trok haar meest sexy outfit aan en zou zelfs Jani Kazaltsis bekeerd hebben, mocht die toen aanwezig geweest zijn. De Zweden hebben intussen al wat gekende songs als Hunger, Digital World en Drop Dead Cynical die de handen al tot ver in de tent op mekaar kregen. Maar voor mij waren de uitschieters van de set toch het met veel gevoel gebrachte Amaranthine en de titeltrack van de laatste plaat Massive Addictive. Ik vind het best gewaagd van me om dit te zeggen, maar ik zie deze band tussen hier en enige tijd toch nog wel een hoge spot claimen op het hoofdpodium van dit festival. Als Ghost of Volbeat dit kunnen, dan verdient Amaranthe dit zeker. Voor mij mocht deze set gerust nog langer geduurd hebben, en serieus niet alleen voor de mooie ogen van Elize. (JC)

Megadeth – Mainstage 1 (19.50 – 20.50)

Recentelijk bracht Megadeth, de band rondom de rosse krullenbol Dave Mustaine, nog een prima nieuw album uit met de titel Dystopia. Live is het vooraf altijd een beetje gissen wat het gaat worden met deze band. De ene dag is een begenadigde, de andere hangt vooral af van de stemming van de frontman. En als die niet juist zit, kan je het wel schudden. Op Graspop leek de zanger/gitarist echter in een opperbeste stemming en leek de band er oprecht zin in te hebben. De band heeft wederom een goeie nieuwe gitarist, Kiko Loureiro, weten in te lijven en had voor de gelegenheid Vlaming Dirk Verbeuren aangetrokken om de potten en pannen te geselen. Ik had het genoegen de band te kunnen volgen vanuit de Rock Tribune container en zag van daaruit een toch wel imposante moshpit zich voor het podium ontwikkelen.

Megadeth schotelde ons een mix voor van oud en nieuw zodat ook de oude thrashfans genoeg aan hun trekken kwamen, maar ook de nieuwe plaat in de picture geplaatst werd. Songs als Hangar 18, The Threat is Real, Tornado of Souls, Trust, Symphony of Destruction en Peace Sells wisselden elkaar naadloos af en toonden nog maar eens de uitzonderlijke kwaliteiten van deze euh, zonderlinge muzikant. De kers op de taart kwam er in de vorm van Holy Wars … The Punishment Due, wat voor mij nog altijd één van de beste songs ooit is in de thrashmetalgeschiedenis. Megadeth kwam, zag en overwon en lijkt nog steeds – of opnieuw, zoals u het wil – springlevend.  (JC)

Amon Amarth – Mainstage 2 (21.00 – 22.15)

Wie me een tiental jaar geleden zou voorspeld hebben dat Amon Amarth nog na Megadeth op het hoofdpodium van Graspop zou staan, had ik toen waarschijnlijk vierkant uitgelachen. Nu, enige jaren verder, moet ik mijn mening zwaar bijsturen. We weten dat deze Zweedse woestelingen plaat na plaat geëvolueerd zijn naar een steeds groter wordend publiek en hebben dit te danken aan het constante in kwaliteit van hun eigen materiaal. En misschien ook wel aan hun imago. Vikingen zijn heden ten dage overal weer graag geziene gasten. Het recente album Jomsviking is één van mijn favoriete albums van het jaar en draait regelmatig zijn toertjes en dit was nu de eerste keer dat ik deze nummers live zou kunnen aanhoren.

Het zou me het showtje wel worden. Twee drakennekken werden het podium opgesjouwd en het decor veranderde in een vikinglandschap. Met de muzikanten als levende exponenten hiervan. Amon Amarth bleek van minuut één in bloedvorm te zijn en slingerde de ene na de andere speer het publiek in. Retestrakke riffs, drums die gestuwd werden door Thor en de zo herkenbare, bulderende vocalen van Johan Hegg, die op zijn typische, stoere wijze (waarachter toch misschien ook nog wat verlegenheid schuilt?) zijn teksten kenbaar maakt. Wat we ook te zien kregen was rook, heel veel rook zelfs. Maar dat droeg wel bij tot de sterke visuele show. De Zweden hebben intussen ook een sterk arsenaal aan songs om een killer setlist te kunnen samenstellen. Runes to my Memory, First Kill, At Dawn’s First Light, Deceiver of the Gods, Death in Fire,… Noem maar op. Raise your Horns, dat gaat ook een hitje worden. De frontman haalde zelf zijn eigen hoorn boven en riep zijn broeders en zusters meteen maar op met hem mee te zuipen. Als je dan nog Guardians of Asgaard en Twilight of the Thunder God achter de hand houdt, dan weet je dat je een bloederig slagveld zal nalaten. Ik ga nu geen voorspellingen meer maken over deze band. Maar ik weet wel dat ze nog groter gaan worden dan ze nu al zijn. En wat is nog groter dan vandaag? Headliner op Graspop? Juist ja. (JC)

Black Sabbath – Mainstage 1 (22.25 – 23.55)

En toen was het grote moment aangebroken: de grootste metalband aller tijden, the one and only Black Sabbath mocht voor de allerlaatste keer de Desselse weide in vuur en vlam zetten. Ozzy was bijzonder goed bij stem, Iommi en Butler schudden de ene na de andere geweldige riff uit hun mouwen, en dan die drummer… wat een slagkracht had die toch! Hij mocht zijn kunsten tonen tijdens een machtige drumsolo na het nummer Rat Salad. Overigens trokken ook de videoschermen de nodige aandacht: alsof je net iets teveel paddenstoelen gegeten had, kreeg je in ware retrostijl de band te zien. Of diende dit staaltje psychedelica gewoon om ons een beeld te geven van hoe Ozzy de wereld waarneemt?

Dat alles in het teken van het verleden stond, is wel duidelijk als je de setlist bekijkt: geen enkel nummer van 13, maar enkel nummers van de eerste vier albums, met als enige uitzondering Dirty Women. Ik denk niet dat je iemand hierover hoorde klagen. En mocht iemand dat al doen, dan werd hij wel overstemd door een uit duizenden kelen meegezongen War Pigs. En dan moest Iron Man nog volgen. Nee, over de setlist had werkelijk niemand te klagen.

Het publiek schreeuwde om meer na Children Of The Grave, en kreeg Paranoid als allerlaatste toemaatje. Alstublieft! Ozzy bedankte het publiek voor zijn jarenlange steun, en hierna verdween wat zeer velen onder ons de grootste metalband ooit zullen noemen. Ruim 45 jaar na het ontstaan van Black Sabbath was dit dan toch het laatste optreden op Belgische bodem van de grondleggers van de heavy metal. Een mooiere uitvaart was echter moeilijk denkbaar. (Sebastiaan)

King Diamond – Mainstage 2  (00.05 – 01.35)

De Heer Der Duisternis, King Diamond, mocht voor de tweede keer een Graspop-avond komen afsluiten. Deze keer mocht hij Mainstage 2 van een slotoffensief voorzien. Een schitterend decor, perfect passend bij het verhaal Abigail en enkele acteurs zorgen voor een onvergetelijk concert waarbij alle effecten uit de kast gehaald worden. De band is in goede doen en ook Mr. King himself perst feilloos zijn falsetto-trucjes uit zijn keel. Centraal in de set dus de legendarische plaat Abigail, maar eerst werd er tijd gemaakt voor enkele Mercyful Fate nummers: Melissa en Come to the Sabbath. Daarna werd het tijd om Abigail tot aan het gaatje te spelen. Dit laatste is kennelijk enkel voor de echte fans weggelegd, daar het merendeel van het publiek na Black Sabbath ervoor gekozen heeft om het strijdtoneel in te wisselen voor andere oorden. (Bart)