Jurgen Callens

Snappin’ Necks van het uit Atlanta, Georgia afkomstige Stuck Mojo, was in 1995 een legendarisch debuut dat me als één van de weinige platen toendertijd uit mijn comfort zone haalde. Rap metal van de bovenste plank, pionierswerk in die tijd. Navolgende platen konden me niet zodanig meer boeien, maar nu, een kleine 9 jaar na zijn laatste officiële wapenfeit The Great Revival, slaat het kwartet keihard terug met wat misschien wel eens zijn beste plaat tot nu toe zou kunnen zijn. Stuck Mojo brengt Here Come The Infidels zelf uit via Pledge Music.

Stuck Mojo is zo één van die bands die nooit deel uitgemaakt hebben van een genre, maar zelf een genre gedefinieerd hebben. Als pioniers van de zogenaamde rap metal, voegden ze zoveel meer aan hun muziek toe, dat het moeilijk werd om er een label op te kleven. De tracks zijn van 1 tot 11 allemaal zodanig gevarieerd, dat we invloeden horen die thuis horen in rap, metal, thrash, crossover, groove metal en hardcore. Rode draad zijn heel veel melodie, de typische riffs en solo’s van Rich Ward (de man die ook wel een ferm potje kan meeblèren trouwens) en de raps (maar ook de uitstekende cleane zang) van nieuwkomer en Canadees Robby J. Fonts. Een bleekscheet, die hoegenaamd niet hoeft onder te doen voor eender welke grootheid uit de rapwereld. Naast Ward is ook drumbeest Frank Fontsere nog steeds op post, maar wordt de band nu verder gecompleteerd met de al aangehaalde nieuwe frontman en nieuwbakken bassist Len Sonnier.

Zovele jaren tussen hier en de laatste release, en toch lijkt het wel alsof de mannen nooit weggeweest zijn. Integendeel, ze lijken wel een verjongingskuur ondergaan te hebben en te bruisen van jeugdige energie en inspiratie. Here Come The Infidels is een album waarop heel veel boosheid en brutaliteit doorklinkt, maar aan de andere kant dan ook weer heel veel gevoel. Soms voelen dingen aan alsof je een baseballbat in je smoel krijgt, zoals de openende titeltrack, maar ook alsof je naar een band als Red Hot Chili Peppers aan het luisteren zou kunnen zijn. Check in dit geval maar eens het nummer Tamborine uit. Alleen in de tijden dat ze heel veel drugs snoepten, deden die mannen het misschien zelf beter. Vocaal hoor je op deze plaat dus ook zowat alles: rap uiteraard, maar ook prachtige melodieuze zang en ook diep gegrom tot bijna grunts toe. De toon van het album blijft overwegend brutaal, maar bevat genoeg variatie en toevoegingen om boeiend te blijven. Van A tot Z. En dat is wat hier gaande is. Ik heb het zelden tot nooit nog voor dat een plaat me nog weet te boeien van de opener tot de slottrack. We spreken hier dan ook over een uitzonderlijk sterk werkje. Eentje waarop bijvoorbeeld ook piano niet geschuwd wordt (Destroyer) om direct daarna over te gaan in het brutale Worst Person on Earth. Een nummer als Charles Bronson zal het live dan weer goed gaan doen, met zijn instant meezingbare refrein. Een song die zowaar hitpotentieel heeft. Net als de single Verbal Combat, waarin de raps je rond de oren vliegen, maar de riffs toch vlijmscherp blijven. Let even op de verschillende zangstemmen die in deze song de revue passeren. Omdat we hier bij Amped-Up geen song-per-song reviews doen, ga ik mij hier proberen aan te houden. Maar in dit geval is het verdomme moeilijk. Heerlijke songs, allemaal!

Kortom, Here Come The Infidels is een fantastisch, gevarieerd, geïnspireerd, brutaal en bij momenten gewaagd album geworden. Dit met een nieuwe frontman die de band duidelijk weer richting gegeven heeft en daarbij de volledige formatie nieuwe impulsen. Dit, beste mensen, is moderne metal zoals die zou moeten klinken. Beter ga je het niet horen. De veteranen hebben het maar gedaan en gaan heel hoog scoren in mijn jaarlijstje. Kopen, zeg ik u!

Tracklist: