hhr2016-26 rebaelliun – the hell’s decrees

Steven Demey

Eind jaren 90 trokken vier Braziliaanse avonturiers naar Europa om er hun brute death metal aan de man te brengen. Zonder een cent op zak arriveerde Rebaelliun in België, meer bepaald in Gent, waar ze werden opgevangen door Christine die toen nog de legendarische metalpub The Frontline uitbaatte. Op basis van een demo met twee songs op, At War getiteld, probeerden ze shows te versieren in de streek. In The Frontline waren ze direct verknocht aan het brute geweld van de Zuid-Amerikanen, en kregen ze de kans er op te treden. Wij waren er bij in 1999 en het moet gezegd, het viertal liet een blijvende indruk na. Sindsdien werd België en in het bijzonder The Frontline zo’n beetje hun thuisbasis telkens ze in Europa arriveerden. Op basis van hun demo wisten ze al snel een platencontract te versieren bij het Nederlandse Hammerheart Records. Kort erna verscheen het debuut Burn The Promised Land. De plaat voldeed niet geheel aan de verwachtingen die werden geschept door de demo, dit vooral ten gevolge van een barslechte productie. Toch was het potentieel duidelijk aanwezig om met een mix van oude Deicide en Morbid Angel groter te worden dan hun landgenoten van Krisiun die in hetzelfde vaarwater zaten. Het lot besliste er echter anders over. In 2001 verscheen nog het goede Annihilation waarna kort nadien het doek viel over de sympathieke Braziliaanse band.

Bijna 15 jaar later zijn de Brazilianen echter terug met een nieuw album, The Hell’s Decrees genaamd. Plannen zouden concreet zijn om binnenkort terug de oversteek te maken naar Europa en opnieuw te gaan toeren. Uiteraard zal België niet vergeten worden. De zoektocht naar een geschikte locatie is nog volop bezig op het moment van schrijven. Met zo’n lange rustperiode tussen twee platen zou men al snel denken dat de band is ingedut. Niets is echter minder waar want al van bij opener Affronting The Gods weten we meteen hoe laat het is. De furieuze blast beats vliegen ons direct om de oren. De sterkte van Rebaelliun was steeds om de brute, razendsnelle death metal te voorzien van passende breaks, kwestie van wat dynamiek aan de sound toe te voegen. Legion is zo’n song die doorspekt is met vele tempowisselingen. Opvallend zijn trouwens ook de vingervlugge, doch melodieuze gitaarsolo’s van de tandem Fabiano Penna/Ronaldo Lima die her en der opduiken. Het maakt van The Hell’s Decrees een uiterst interessant werkstuk dat meer mensen moet kunnen aanspreken dan enkel de verstokte underground freaks. Zo heeft elke song wel zijn speciale momenten. In The Path Of The Wolf is er bijvoorbeeld de ‘doomy’ vertraging halverwege met een erg pakkende gitaarsolo er achteraan. Fire And Brimstone is helemaal een buitenbeentje en kan zo halverwege de plaat zelfs voorzichtig een rustpuntje genoemd worden. Het is een traag, vrij episch nummer waar zelfs geëxperimenteerd wordt met de vocalen. Zanger/bassist Lohy Fabiano gaat hier op een eerder declarerende wijze te werk. Zo’n experimentjes mogen gerust wat meer in de songs verweven worden. Het navolgende Dawn Of Mayhem is dan weer Rebaelliun ten top. Een stortvloed aan supersnelle maar retestrakke dubbele basdrum salvo’s worden op de luisteraar afgevuurd. Sandro Moreira drumt strakker dan ooit en mede door de deze keer wel vlekkeloze productie komt het drumwerk een stuk krachtiger naar voor in vergelijking met voorgaande albums. Dergelijke dubbele basdrums klinken vaak erg klinisch, wat hier gelukkig niet het geval is. De heren hebben er duidelijk voor gekozen om een naturelle sound in stand te houden, en dat is maar goed ook! Met de song Rebaelliun brengen ze na al die jaren een ode aan zichzelf. Het is een mid-tempo nummer dat het live zeker goed zal doen door de ‘shouts’ in het refrein. Crush The Cross zou zo van een latere Behemoth plaat kunnen komen. Nu de naam toch valt, Lohy’s stembanden hebben wel iets weg van die van Nergal, frontman van Behemoth. Anarchy (The Hell’s Decrees Manifesto) sluit het album waardig af. Nog enkele harde meppen rond onze oren alvorens we naar adem kunnen happen. Wat een rit! Acht songs, acht voltreffers! Meer moet dat niet zijn.

Onder het motto ‘beter laat dan nooit’ komt Rebaelliun dan eindelijk met het meesterwerk op de proppen waar veel liefhebbers van het genre vijftien jaar geleden eigenlijk al zaten op te wachten. Voor wie vindt dat Deicide en Morbid Angel al jaren matige platen uitbrengen, is er dan nu The Hell’s Decrees, de ontbrekende schakel tussen Deicide’s Legion en Covenant van Morbid Angel. En meteen stoten ze ook Krisiun van de troon als beste Braziliaanse death metal band. Betere brute death metal komt er dit jaar niet meer uit.

Tracklist: