Thrash metal, het blijft na al die jaren nog steeds stevig stand houden in het metalwereldje. En er staan steeds meer bands op die het met dit genre proberen te maken. Maar er zijn ook bekende bands die al jaren stevig doorhameren, en Rezet is zo een band. Met Reality Is A Lie brachten ze op 27 mei hun derde full-length uit, en na enkele kritische luisterbeurten kwam ik tot de volgende beoordeling.

Openen doen ze met de titeltrack Reality Is A Lie. Onmiddellijk passeren die typische thrashriffs doorheen je oren, de band zit meteen op kruissnelheid en ze houden dit tempo aan, met hier en daar wat trage stukken ter afwisseling. Wat maakt deze band dan zo speciaal hoor ik jullie al denken? Wel, onder meer het feit dat ze op vorige albums telkens wat hardrock en jazz in hun songs verwerkten. Het is niet gebruikelijk voor een thrashband om te gaan experimenteren met jazzmuziek, maar om de een of andere reden is Rezet er toch in geslaagd om dit tot een goed einde te brengen. Hardrock komt tegenwoordig al wat meer voor in de thrashwereld als zijnde een experimenteel uitstapje, en ook hier weet dit combo raad mee. Je zal het niet altijd meteen horen, maar sommige tracks hebben wel degelijk een hardrock- of jazztintje. Een goed voorbeeld hiervan is Dead City.

Wat kunnen we nog kwijt over deze band en hun muziekstijl? Buiten het feit dat Ricky Wagner’s stem bij momenten recht van een oldschool Megadeth– of Kreator-album lijkt te komen niet veel eigenlijk. Misschien de thematiek van de lyrics, want die gaan over de hedendaagse maatschappij en de problemen daarin/daarmee. Zo heb je Dying By The States, waarin Wagner de strijd tussen landen bezingt. Of Checkmate (War Is Hell), waarin de band een warme oproep doet om alle oorlogen te stoppen en in vrede te leven. Jezus, als je het zo bekijkt, lijken ze wel boodschappers van God ofzo.

Alles tesamen is dit een topplaat geworden van Rezet. Reality Is A Lie is een duidelijk voorbeeld van de groei van de band, en hoe ze alle invloeden van buitenaf perfect weten te beheersen. Hopelijk krijgen we de kans om ze snel eens aan het werk te zien in de Lage Landen, want geloof me vrij: dat wil je niet missen!